Dilemma.
‘Mag ik met u samen naar binnen, meneer?’, vraagt een jongen bij de toegangspoortjes voor de trein in het station Haarlem, waar mijn reis begint.
Ik kijk over mijn schouder. Zijn schouders ter hoogte van mijn ogen, daarboven een mager hoofd met capuchon tot over zijn ogen. Beneden een trainingsbroek met de bekende strepen en gympen zo groot als schoenendozen. ‘Ik vraag het’, vervolgt hij, ‘omdat ik dan vrij dicht tegen u aan moet gaan staan. Soms vinden mensen dat niet zo prettig.’
Om half negen ’s ochtends word ik al met een ethisch dilemma opgezadeld. Dat ‘soms’ verraadt dat de jongen vaker meelift. Ik draag het openbaar vervoer een warm hart toe, zonder betalende reizigers is het allemaal niet mogelijk. Anderzijds ben ik aangenaam verrast dat zo’n vervaarlijk ogend type mij zo beleefd benadert. Hij had het ook gewoon kunnen doen, ik zou zeker mijn mond hebben gehouden.
Ik maakte een afweging, nam zijn twee meter nog eens goed op, en hoorde mezelf wat laf vragen: ‘Hoe dicht is vrij dicht?’‘

Op tijd
‘We zijn zojuist op tijd vertrokken uit Amsterdam’, riep de conducteur om. Vroeger werd het nooit gemeld als de trein op tijd reed, het viel me nu ineens op. Ik denk dat sinds oud-minister en 'slimpie' Wouter Koolmees de scepter zwaait bij de NS het in de beleefdheidsvormen van de conducteursopleiding staat. Reizigers zijn zich met zo’n melding misschien meer bewust van alles wat er goed gaat, in plaats van uitsluitend te focussen op mededelingen als ‘we wachten voor een rood sein’.
 De ‘op tijd’-melding klinkt enigszins passief-agressief, als of er op zou kunnen volgen: ‘Dus niet zeiken nu.’
Als je Leeuwarden als eindbestemming hebt, zie je in ruim tweeënhalf uur een deel van Nederland aan je voorbij glijden. Dat is wel genoeg van hetzelfde. Veel weiland tussen Almere, Zwolle, Meppel, Steenwijk, Heerenveen.
Uiteindelijk Leeuwarden. Niet per se een belangrijke stad, wel als je er woont

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad