De Wurlitzer heeft zijn lichten aan maar zwijgt. Met zijn veelkleurige verlichting presenteert de jukebox zich als de belangrijkste aanwezige in hotel Sturm. Voor een euromuntje kan ik drie nummers uitzoeken. Ik ken niet veel van de aangeboden nummers en de keuze valt uiteindelijk op twee Duitse Schlagers. Wie krijgt er geen positief gevoel van Udo Jurgens zijn “Immer wieder geht die Sonne auf?” of een warm gevoel van Peter Maffay’s “Du” Tenslotte een Neo-Krautrock nummer. Uit de speakers klinkt “Rock me Amadeus” van de Oostenrijkse Camp-keizer Falco, waaraan de broertjes Bolland een vakantievilla verdienden.
In gedachten zing ik deel van de tekst mee en zie ze uit de cabriolet stappen. Zij hoogblond en lang en hij, duidelijk ouder, met een opvallende donkere bril, een zilvergrijze baseballpet en een zwart overhemd over zijn broek gedragen. Bij binnenkomst zet ze haar nep Gucci reistas, met het diagonaal geruite GG patroon, naast de authentieke Wurlitzer jukebox, wat een kleine stijlbreuk veroorzaakt. Ze nemen plaats aan het tafeltje achter me en even later zet de serveerster biertjes bij ze neer.
“We kunnen daar het beste rechtdoor naar Potsdam” hoor ik van vlak achter me een mannenstem in kristalhelder Nederlands, alsof je na weken Duits en Tsjechisch na lang zoeken plotseling een ruisvrije radiozender hebt gevonden. Ze staat op en schuift daarbij haar stoel tegen mijn arm aan en zegt meteen “Entschuldigung.“ “Oh, geen probleem” reageer ik half omgedraaid. “Hé Dutchie” roept de man, nadat hij net een slok van zijn bier heeft genomen. Hij komt me bekend voor, een BN-er misschien? Nee, waarschijnlijk niet, maar om dat uit te sluiten zou ik meer roddelbladen moeten doorbladeren. Meer waarschijnlijk Iemand van vroeger. Ik weet het bijna zeker iemand uit mijn jeugd, uit mijn schoolperiode.
“Zo, ook op weg naar Berlijn” zeg ik om wat meer tijd te krijgen om de man te plaatsen.” “Ja, ik zeg kom op meid, ik gooi de kap eraf en we gaan een lekker stukje toeren. En daardoor zijn we opeens hier.” “Maar jij dan in je uhh...fietspakkie, ook naar Berlijn?” Ik vertel ‘m dat ik een fietstocht aan het maken ben en dat Berlijn mijn eindbestemming is. De vrouw is inmiddels van het toilet terug aan tafel gekomen en heeft het laatste gehoord. “In je eentje is dat niet gevaarlijk?”
“Nou ja” zeg ik met een zweem van achteloos realisme “er kan je natuurlijk overal iets overkomen.” “Zo is dat, een robot een hand geven is gevaarlijker” reageert hij. Ze beweegt haar hoofd licht op en neer en terwijl ze met een gebaar haar dunne haar achter haar oren wegstopt, zwijgt ze verder.
“Voor je het weet lig je op apegapen, maar dan wel graag met zoveel mogelijk reisindrukken in je hoofd”, gaat hij verder.
“Woon je, of heb je in je jeugd in Haarlem gewoond.” vraag ik meteen daarna.
“Ja, jazeker tot mijn eerste huwelijk, maar dan wel in Bloemendaal hè.”
“En heb je dan op het Mendel College gezeten” ga ik verder. “Nee, ik ben meer een ambachtelijk type. “Ik ken die school natuurlijk wel. Joost, mijn broer heeft er jaren doorbracht.” “Dan heb ik met je broer Joost in de klas gezeten”
“Hoe gaat het met ‘m,” vraag ik verder. “Ik zou het niet weten, we hebben al jaren niets meer van hem gehoord. Een jaar of vijf geleden is ie op wereldreis gegaan. De laatste berichten die we van hem ontvingen kwamen uit het noorden van India. Sinds die tijd is er radiostilte.”
In gedachten ben ik ruim 50 jaar terug. Joost en gingen met onze nieuwe vriendinnetjes zeilen. Op een van vrienden geleende Zundapp en Puch reden we naar de Westeinderplassen, waar zijn ouders een zeilboot hadden liggen. Op het meer kregen Joost en vriendin ruzie over iets onbenulligs, herinner ik me. Op de terugweg zette hij haar af bij het busstation van Aalsmeer, gaf haar wat geld, stapte op zijn brommer en reed met ons verder.
Of die keer dat we naar een Vietnam demonstratie in Amsterdam gingen. Moe en met schorre stem belanden we ‘s-avonds in de Bonaparte, een beruchte homobar in Amsterdam, waar we schrijver Jacques Gans, ver op leeftijd, verwoede pogingen zagen doen jongens te ronselen.
Of die keer dat we zaterdagavond zonder rijbewijs, maar met veel bravoure naar Dancing Palermo in Bergen reden om met zijn vaders Buick Wildcat indruk te maken op de meisjes.
Of die keer ......

http://youtu.be/dqCxzSyxdJ4

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad