Naast de Oosters Ortodoxe dorpskerk ligt een kerkhof, afgegrendeld door hardstenen zuiltjes die met elkaar zijn verbonden door smeedijzeren kettingen.
Een kerkhof aangetast door de vergankelijkheid met al die bemoste, scheve, in elkaar gezakte grafstenen. Het laatste graf moet nog in de vorige eeuw zijn gedolven.
Dan valt mijn oog op een uithangbord met de afbeelding van Pilsner Urquell, een van de beste bieren uit Plzen. Het bord hangt aan een haveloos uitziend pand. Aan de zijkant kijkt een klein terras met onkruid tussen de gebarsten tegels uit op het kerkhof. Ik ben een stukje van mijn route af, het is 32 graden en heb dorst.
Ik loop de gelegenheid binnen en laat mijn ogen even wennen aan de donkere gelagkamer. Wijzend, omdat ik me hier niet verstaanbaar kan maken, op de bierpomp kom ik aan het bekende biertje.
Aan een tafeltje verderop onderhouden twee vrouwen en mannen zich met elkaar in een taal waar ik geen woord van versta. Af en toe wordt er gelachen en kijken ze mijn kant uit. Een kleine witte poedel speelt onder de tafel met een plastic hamburger.
Dan komt de jongste van de vrouwen naderbij, ze plaatst de handen in haar zij, grijnst breeduit en zegt iets onverstaanbaars. Het lijkt alsof ze daartoe is aangemoedigd door de anderen.
Ik lach flauwtjes hoewel ze strikt genomen waarschijnlijk niets grappigs had gezegd.
Hoe eerder je in ‘n contact met ‘n vrouw in de gelegenheid bent om te lachen hoe beter. Ze zijn het niet gewend dat er om ze gelachen wordt. Ze denken dat ze niet grappig zijn, meestal is dat ook zo.
Ik graai gretig naar wat er nog valt te redden aan controle over deze situatie en hoewel mijn glas nog halfvol is sta ik op en loop met een verontschuldigend handgebaar naar de tap om af te rekenen. Bij de deur kijk ik nog even om en zie dat ze veel plezier hebben.
Het lijkt op een droom waarin ik verkeer en waaruit ik buiten gekomen weer opgelucht wakker word.

De uitbaters zijn een oud stel, die waarschijnlijk weinig gasten krijgen. De snelweg heeft geen afrit naar dit gehucht en er is echt niets te beleven. Toen ze hier in de jaren 70 (te herleiden aan de inrichting) starten was er waarschijnlijk alleen de lokale weg en was er klandizie. Dat kan alleen maar minder zijn geworden; toeristen komen hier niet en passanten zullen eveneens schaars zijn.
De tijd heeft hier stilgestaan.
Nee, alles heeft hier tientallen jaren stilgestaan behalve de tijd.
Men spreekt ook echt alleen Tsjechisch, wat het contact en de verbinding met die paar toeristen bemoeilijkt.
Verkoopbaar is het geheel niet, dus ze zullen wel sterven in het harnas.
Sneu hoe de mensen in dit soort dorpen in heel Europa, ingehaald worden door de grootschaligheid, de trek naar de stad en het feit dat het mee-maak niveau ergens in de buurt van nul is blijven steken.

Filmpje wisselen wacht koninklijk paleis.
https://youtu.be/ICCPbNKes4c


Bij foto's van de prachtige stad Praag speciale aandacht voor het Max van der Stoelpark, (foto 1 en 2) als waardering voor alles hij voor de Tsjechen heeft gedaan in '89 /'90.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad