Dag 6: Tarascan - Montpellier 93 km, zonnig 35 graden, sterke N-wind Mistral
Via: Beaucaire - Saint Gilles - Aigues Mortes - La Grande Motte en Lattes.
Dag 7: Lattes - Béziers 78 km, zonnig 33 graden, sterke N-wind.
Via: Montpellier - Palaves les Flots - Frontignan - Sète - Agde en Vias.


Uit de buurt.
In elke stad heb je verschillende wijken of buurten, die elk weer zijn onder te verdelen in verschillende sub-buurten. Als je een stad niet kent of in een wijk nooit eerder bent geweest, kan het gebeuren dat je onaangenaam wordt verrast en je daardoor ongemakkelijk gaat voelen. Zo kon het gebeuren dat ik op zoek naar een goedkope hoteltje in een schimmige buurt belandde. Wat een merkwaardige combinatie, mannen die pronkten met hun geaardheid - onmiskenbaar de Griekse beginselen toegedaan - en mannen die zich in vrouwenkleren hulden. Vroeger noemden we dat travestie - maar toen ik even niet oplette - is die term blijkbaar verdwenen, ‘crossdressing’ heet dat tegenwoordig. Ik stoor me niet aan de bonte verscheidenheid aan erotische variaties, maar omdat ik me op het barterras enigszins verlegen en niet op mijn gemak voelde bij de overdreven sensuele manier waarop ik werd benaderd en aangesproken vertrok ik na één biertje.
Ik liep de hoek om en botste bijna op twee jongens, geheel in het wit, met op de heup hetzelfde Louis Vuitton-tasje. De een had vettige blonde krulletjes, de ander ingewikkeld voetballershaar en een tatoeage in zijn hals. Daarachter een derde met een gebreid mutsje als in het ‘Kuifje in de Zonnetempel’ stripverhaal, (tegenwoordig ‘graphic novel’)
“Medicament?” Klonk het zacht, maar goed hoorbaar. Ik snapte eerst hun vraag niet. Toen oordeelde ik instinctief: drugsdealertjes. Types waar ik normaal in een grote boog omheen zou lopen.
Aan hun grote, fonkelende pupillen zag ik dat ze de gouden regel van Tony ‘Scarface’ Montana – don’t get high on your own supply – ruimhartig aan hun laars hadden gelapt.
Ik stond er maar wat dommig bij, beetje bejaard ineens. Zoals je onvermijdelijk de aansluiting met de nieuwste hippe bandjes kwijtraakt, zo kan je op een dag ook de drugs niet meer bijhouden. Nou ja, maar beter ook. Dus knikte ik ten afscheid, klaar om mijn weg te vervolgen, en draaide me ‘Columbo-style’ toen nog één keer om. ‘Hé jongens’, zei ik. ‘Eén ding: waarom vroegen jullie dit eigenlijk aan mij? Ik zit niet in de doelgroep.’ (tegenwoordig ‘target audience’).

Toekomstdroom.
In gedachten is zij influencer, en misschien ís ze dat ook wel, ’s avonds in haar eigen kamer. Maar vanaf 7 uur ‘s morgens bestiert ze bakkerij Au Bon Pain, in een stervend Frans dorp waar morsige mannen ’s ochtends voor tienen aan de wijn zitten en stokoude vrouwen hun baguettes afrekenen met een bergje stuivers, om vervolgens zwijgend zonder groet het winkeltje uit te sloffen. Altijd staat zij daar in vol ornaat, cheetah-nagels, hertenwimpers onder monumentale wenkbrauwen, getatoeëerde vlinder op de bovenarm, perfecte coupe, gewaagde outfit en een glimlach die ongenoegen uit. Over haar pinapparaatje wellicht, dat zo vreselijk traag is dat ze nu noodgedwongen een praatje moet aanknopen met deze Hollander die alleen contant kan afrekenen met een groot biljet. Tergende momenten, waarin ze de rug kaarsrecht houdt en de lippen getuit, omdat een barst in het plaatje onverdraaglijk zou zijn. En altijd maar het besef dat de achtergrond niet uit wuivende palmen bestaat, maar uit stokbroden.
‘Ça va arriver’, zegt ze, met de blik op het machientje. En ik weet dat ze eigenlijk doelt op haar toekomst, die toch niet hier kan zijn.


Foto’s
Méditerranée - het witte zand van La Grande Motte - bootje ophalen uit de parkeergarage - en het zeegat uit in Sète.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad