Zeeaquarium
Musea? Als ik ze bezoek is het eigenlijk hoofdzakelijk in het buitenland. In mijn zwerftocht door Barcelona trof ik weer een museum: het grote zeeaquarium. Ik was nauwelijks binnen toen de Chinezen het aquarium betraden. Een touringcar vol. Ze zetten er flink de pas in, stonden eigenlijk geen moment stil. Met overgave uitgedost als toerist praatten ze hard en maakten foto’s met camera’s, met iPads en met telefoons. Ze kwamen snel dichterbij. Een poosje deed ik nog of ik ontspannen van aquarium naar aquarium slenterde, het kaartje met de naam van de vissen en hun verspreidingsgebied las en vervolgens naar de vissen zelf op zoek ging.
De Chinezen hadden voor deze benadering te weinig tijd. Ze keken eigenlijk geen moment rechtstreeks naar een vis. Met getrokken iPad en telefoon stonden ze gemiddeld twee seconden stil voor elk aquarium en drukten af. Een enkeling fotografeerde ook het kaartje met de toelichting. Voor later. Om straks rustig te lezen in het hotel, in de bus, in het vliegtuig terug naar China.
Een man met een iPad stelde zich naast me op en zonder verdere plichtplegingen duwde hij me opzij. Ik verwachtte nog half dat hij misschien iets van excuses zou mompelen, maar dat gebeurde niet. De man nam een foto en haastte zich alweer naar het volgende aquarium. Ik wilde hier weg en begon sneller te lopen richting de uitgang. Daar aangekomen bedacht ik dat het mijn wens was om dit grote aquarium van Barcelona te bezoeken en dat ik daarvoor een prijzig kaartje had gekocht. Ik wilde me niet laten wegjagen en besloot rechtsomkeert te maken, dwars tegen de stroom aanstormende Chinezen in. Verderop hoorde ik ze al, het klonk als het hoefgetrappel van een kudde.
Op dat moment kreeg ik nog een ingeving. Ik bleef staan. Midden in de zogenaamde haaientunnel, die in zijn geheel uit glas was opgetrokken en ongeveer drie meter breed was. Naast en boven me zwommen de haaien. Heel dichtbij, ik zag hun halvemaanvormige bekken, hun tanden. Dezelfde tanden die we allemaal kennen uit “Jaws”
Ik bleef staan en deed mijn ogen dicht. Ik hoorde de Chinezen naderbij komen. Vervolgens plooide de hele groep zich in het passeren om mij heen, zoals een snelstromende rivier aan weerskanten om een rotsblok. De helft passeerde aan mijn linkerkant, de andere helft aan mijn rechterkant. Een enkeling bots­te tegen me op, mompelde iets in het Chinees, wat in elk geval niet als een excuus klonk, en vervolgde zijn weg.
Waarschijnlijk duurde het alles bij elkaar niet langer dan een minuut. Daarna werd het stil. Nou ja, geleidelijk stil; nog zeker een kwartier hoorde ik het geroezemoes van het reisgezelschap ergens voor me uit. Maar ik was ervan af, dat was het belangrijkste. Ik had ze niet afgeschud. Ik had gewacht tot ze voorbij waren, zoals je in een portiek wacht op het overtrekken van een onweersbui.


Barcelona:

https://youtube.com/watch?v=We19OYTE_O4&feature=share

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad