PANNE
Ook de Duitsers hebben de E-bike ontdekt. Tijdens mijn dagtochten word ik regelmatig gepasseerd door Superman & Wonderwoman. Ik zie ze reeds van verre verschijnen in mijn spiegeltje. Voor ik het weet word ik door ze gepasseerd. Een overrijp stel met unisex rode bodywarmers en grijze wielerhelm dat me voortijdig luid rinkelend waarschuwt om toch vooral ruim te maken voor hun unisex fietsen met zonder uitzondering een zwarte accu achterop. Wat me stoort is de hooghartige manier waarop ze, recht gezeten op de E-bike, met de neus omhoog me zonder een blik of knik passeren alsof ik nog één van die sukkels ben aan wie de elektrische fiets voorbij is gegaan. Ik denk er het mijne van. Eens kijken wat er van dat hautaine gedrag overgebleven is als ik één van hen kilometers verderop zwaar trappend zonder elektra voor me zie verschijnen. Ik verminder vaart en vraag ze te stoppen. Nadat de eerste argwaan bij de vrouw is verdwenen zegt hij “het kan haast niet dat ie leeg is, vanmorgen nog helemaal opgeladen”. Niet zonder moeite trek ik de batterij uit het frame, maak de contact punten schoon, paar druppeltjes olie op de sleede en de batterij klikt weer op zijn plaats. Wat ze me verschuldigd zijn? Nou, eeuwige dank en nooit meer aan onze fietsen komen, dacht ik zonder het te zeggen, want ze kunnen je gedachten pas beoordelen als je ze hebt uitgesproken. De 2 overrijpe bananen stop in mijn tas en stap ik weer op.

AARDE PLAT?
In het centrum van Passau, een middelgrote Duitse stad, stuitte ik op een groepje opgewonden mensen dat er, blijkens hun T-shirts, spandoeken en uitgedeelde flyers veel aan gelegen was om mede-aardbewoners ervan te doordringen dat we op een grote pannenkoek rondlopen. ‘Flat earthers’, waarvan ik had gelezen dat ze overtuigd zijn dat de aarde zo plat is als een dubbeltje en de machthebbers ze dom willen houden. Maar zij weten beter: niet zíj zijn de gekke henkies, maar wíj – de ‘niet ontwaakten’ - die als makke schapen de ‘nep-werkelijkheid’ van de ronde aarde aanvaarden. Ze zijn aanhangers van de theorie, voor sommigen een vaststaand feit, dat de aarde een platte schijf is waarvan de Noordpool het middelpunt vormt en Antarctica een bergketen langs de randen van de schijf. Ze congresseren op gezette tijden in kleine achteraf zaaltjes, waar ze elkaar voorhouden dat het een bittere noodzaak is om alle veronderstelde waarheden permanent ter discussie te stellen. Juist omdát zo weinig mensen dat doen. En dat geldt met name voor de kern van ons wereldbeeld: dat de aarde rond is. Dat is maar theorie, net als de evolutie en de zwaartekracht. Aan hun ernstige gezichten te zien investeren zij veel tijd en denkkracht in hun zaak. Wereldwijd schijnen ze met tallozen te zijn. Zo las ik in datzelfde krantenartikel dat ongeveer 1 % van de wereldbevolking ‘flat earther’ is. Als je morgen door de Albert Heijn loopt, zijn er dus een paar mensen die continu opletten of ze niet per ongeluk over de rand van de aarde vallen.
Toen de kleine stoet voorbij was en ik verder kon fietsen dacht ik mismoedig: wat een verspilling.
Konden we de energie van al die complotdenkers maar kanaliseren en elders inzetten. Bij die vermeende Amerikaanse maanlanding in 1969, die gewoon in geheime legerstudio’s zou zijn opgenomen, het verhaal dat Morgan Freeman eigenlijk Jimi Hendrix is, die in 1970 een overdosis fingeerde om het carrièrematig over een andere boeg te kunnen gooien, dat Elvis en John Lennon samen nog muziek maken op een klein eilandje in de Stille Zuidzee en recent dat Bill Gates mede-veroorzaker en eerste belanghebbende is van COVID-19. Er is genoeg spitwerk aan de winkel.
Maar kennelijk zijn zulke huis-tuin-en-keukencomplotten de flat earther te min. Alleen de pannenkoek telt. Terwijl we ons toch op veilige afstand van de rand bevinden.

Foto’s:
Oudste stenen brug van Duitsland in Regensburg.
Burcht Prunn.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad