Arschloch

Ik had nog krap twee uur de tijd om iets mee te maken dat de moeite waard was voor een verhaaltje. En er gebeurde niets.
Dat is pas stress. Ook ík heb een deadline voor mijn blog, weliswaar zelf opgelegd, maar toch. Misschien een verslag van mijn fietstocht van vandaag, probeerde ik mezelf wijs te maken.
Maar het was een beetje een saaie dag geweest, met saai weer, saai landschap en saaie, eender uitziende stadjes.
“Romantisch plaatsje met een historisch raadhuis aan de markt. Het groene zinken dak steekt contrasterend af tegen de vrolijke trapgevel uit 1608.” Nee, Ik zag het mezelf niet opschrijven, dan nog beter een foto.
Er passeerde een ligfiets, zo’n gestroomlijnde waar je alleen het hoofd van de berijder ziet. De rest van de coureur zit verborgen in een cocon van kunststof. Het model doet het meest aan een bolknak denken.
Het fietspad was smal en zonder signaal vooraf kwam hij me met grote snelheid voorbij. Zijn spiegeltje schampte de zijtas en mijn been. “Hé, du !” riep ik hem na, waarop de rode bolide midden op het fietspad stopte. Net als bij Formule 1 duurde het even voor de coureur uit zijn slakkenhuis was gekropen, maar toen stond er ook wat. Rood glanzend Adidas sportshirt strak over een goed ontwikkelde torso, een voorzichtig baardje, verder kaal met een sliertig staartje achterop. Hij maakte een valide indruk.
“Du, Arschloch, hast du Probleme?” sprak de atleet, Ja, wat zeg je dan terug? De man was 10 cm groter, 20 cm breder en ruim 30 jaar jonger. “Ich bin kein Arschloch” misschien? Of: “kun je niet uitkijken?” Of gewoon: “Lekker bezig?”.
Ik ken te weinig scheldwoorden en krachttermen in vreemde talen om ‘m van repliek te dienen. Daar moet ik misschien toch eens aan gaan werken bij een volgende trip.
Maar aan de ander kant: er zijn mensen die je om praktische redenen beter gelijk kunt geven. Dit wás zo iemand.
“Nun, was willst du, Trottel”?”, zei hij dreigend. “Nichts”, zei ik. Hij wurmde zich weer in de sigaar, zette de zijspiegel recht, stak zijn middelvinger in de lucht en reed weg.
Wat een laffe houding, dacht ik. Maar ja, hij had me niet bespuugd, geschopt of van m’n fiets getrokken en ik kon de reis ongeschonden vervolgen denkend aan een spreekwoord van Bilderdijk: “eerst gedaan en dan bedacht heeft menigeen in het verdriet gebracht”.


Bremen
teller 395 km
17 graden (dagen daarvoor 32, 37 en 28 graden)

Aankomst in Bremen, zie:

https://youtu.be/g7gv2crGBhM

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad