RUITERKAMP BRICIANA
In Weißenburg waar ik eergisteren een rustdag had, bevond zich bijna 1900 jaar geleden het ruiterkamp Biriciana, een fort dat zo’n 500 ruitersoldaten met hun paarden herbergde. Geen Romeinen maar Spaanse cavaleristen in dienst van het Romijnse Rijk, die meehielpen bij de beveiliging van de Limes-grens. De ruitersoldaten waren geen onderdeel van de Romeinse legioenen omdat ze het Romeins burgerschap niet bezaten. Dat met alle voordelen van het burgerschap konden ze pas na 25 jaar trouwe dienst verkrijgen. In een kleine nederzetting bij het kamp profiteerden handwerkslieden, handelaren en herbergiers van de goede verdiensten van soldaten. Ook de vrouwen en kinderen van de soldaten leefden in het fort.

THOMAS
Thomas leeft teruggetrokken op een boerderij, waar hij kippen houdt, tomaten kweekt en yogalessen geeft. Hij maakt fietstochten als hij zin heeft om na te denken. Ik raak met hem aan de praat als hij voor de deur van de bakkerij naar mijn fiets staat te kijken. Ik zie hem weer bij de brug van het kanaal. Volgens mijn routeboekje kun je langs het kanaal fietsen, maar Thomas bestrijdt dat heftig. Hij vertelt me waar ik wel langs kan en staat erop met mij mee te fietsen, om te voorkomen dat ik verdwaal. Ik ga mee, al ben ik niet helemaal overtuigd. Het zou de eerste keer zijn dat mijn routeboekje me in de steek zou laten. Maar wie is opgewassen tegen zoveel behulpzaamheid? Het gesprek onderweg is levendig. Hij vraagt of ik een wereldfietser ben, wat zijn eerste indruk was. Ook onbekenden wil je niet graag teleurstellen. Liever had ik gezegd dat ik op weg was naar India of iets anders vers in Azië. Ik heb bewondering voor wie voor de vuist weg een goed verhaal verzint, zelf gaat me dat niet goed af. Ik vertel hem dus dat ik Europafietpser ben op weg naar Boedapest. Na 20 minuten laat hij me achter op een lange, rechte weg. Ik ben blij met zijn hulp. Het menselijk contact is goed verlopen en zelfs warm geëindigd. Thomas heeft me op mijn schouders geklopt en we hebben afscheid genomen met een high five. Het is bijna te mooi, denk ik nog.
De weg zonder fietsstrook is smal en druk. Vrachtwagens claxonneren en rijden rakelings lang me heen. Bierdrinkende jongeren in een oud busje roepen iets onverstaanbaars naar me door de open ramen en gooien lege bierblikjes langs me heen. Dan passeert een open sportwagen, gevaarlijk dicht langs me. Naast de bestuurder zit een hond, die zijn kop draait als hij me ziet en me na lijkt te kijken zolang hij kan. Kan het gezicht van een hond verbijstering uitdrukken?
Maar toch, ik fiets voor mijn plezier en dat is breekbaar. Ik stop, kijk op de kaart en raadpleeg mijn navigatie op zoek naar alternatieven. Het enige doenlijke is terugkeren naar het kanaal. Aanvankelijk wil ik dat niet, maar als ik aan het idee gewend ben, rij ik terug.
Even voor het kanaal zie ik Thomas weer. Maar wat erger is: hij mij ook. Ik was hier al bang voor geweest, maar het is me op de terugweg niet gelukt een verklaring te bedenken. Ik weet niet beters te doen dan verder te rijden zonder iets te zeggen. Onze eerdere ontmoeting verandert van het ene op het andere moment in een mislukking voor ons allebei. De één voelt zich gekrenkt, de ander schuldig. Ik durf niet achterom te kijken, bang voor de grote ogen waarmee hij me zal nastaren. Maar misschien moet het ergste nog komen. Wat moet ik doen als Thomas gelijk heeft en er geen fietspad langs het kanaal is? Teruggaan en hem nog een keer onder ogen komen?


Hoe ben ik Regensburg gekomen:

https://youtu.be/qjpr1u3Hg

https://youtu.be/qjpr1u3Hg

Foto’s:
1. Romeinse Rijk van Schotland t/m Egypte, van Portugal tot Perzië.
2 en 3. Fort Briciana nagebouwd, zo moet het er destijds hebben uitgezien.
4. Origineel stenen fundament 1900 jaar oud. Hierop was een houten wachttoren gebouwd. De torens stonden overal lang de grens en hadden contact met elkaar om te kunnen waarschuwen voor indringers.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad