Gisteren
Tussen Praag en de Duitse grens zie ik het bord met Terezin. "Terezin, Terezin", zeg ik hardop. Ja, dan weet ik het, Terezin is Theresienstadt.
En Theresienstadt is de vestingstad die de nazi's als concentratiekamp in Tsjechië hadden ingericht. De Gestapo vestigde er een hoofdkwartier en het fort werd, nadat de plaatselijke bevolking uit hun huizen was verjaagd, als gevangenis in gebruik genomen. Anderhalf uur heb ik er rondgelopen, vaak met betraande ogen. De treinrails, de betraliede loodsen, een crematorium met grote ovens, lokalen voor onderzoek waarin granieten tafelbladen met afvoerputjes op een stalen onderstel, een kerkhof met duizenden genummerde stenen en een prachtig monument. Ik heb gefotografeerd, ook waar dat niet was toegestaan.
Alleen de foto van het herdenkingsmonument laat ik je zien.
Hierop de tekst:



Vandaag
Zo vroeg in de ochtend slaapt de wereld nog. Opstaan tegen zonsopgang zet je een ontvankelijke stand. Het is stil op de weg naar... Ja, waar naar toe?
“Eerst maar even oriënteren op de route voor vandaag” zeg ik hardop, want mensen die alleen zijn spreken zichzelf toe.
Met het routeboekje in de hand laat ik me afleiden door wat me ineens opvalt. Vele duizenden druppeltjes dauw aan evenzovele grasprietjes, die elk op hun eigen wijze de zon weerkaatsten. Daarboven vliegen kleine wezentjes op eigen wieken.
Het wordt misschien weer zo’n dag. Er zijn van die dagen dat alles klopt. Je voelt je prima, de pijn van gisteren is verdwenen. Bijna zonder inspanning rijd ik door schaduwrijjke bossen, over glooiende, fris groene heuvels, langs prachtige, aan de rivier gelegen kastelen en burchten, door charmante vakwerkstadjes. Dat alles in een eeuwenoud decor met vrolijk, 28 graden weer. Een zachte bries waait door je haar, de enige geluiden en geuren komen uit de natuur. Je zit uren op de fiets gelukkig te wezen.
Eindelijk ook weer eens een goede gelegenheid om ouderwets te mijmeren, het was al een tijdje geleden dat daar de ideale omstandigheden voor waren geweest.
Dagdromen, het komt er bijna niet meer van in de hectiek van het dagelijks bestaan en nu vele uren alleen, zonder mensen om me heen en verstoken van sociale media is de ideale gelegenheid voor toegevoegde mijmerwaarde.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad