Dag 3: Tournon-sur-Rhône - Montélimar, 95 km, zonnig 33 graden.
Via: Mauves - La Roche de Glun - Pont de l’Isère - Valence - Soyon - Charmes sur Rhône - Beauchastel - Le Pouzin en Cruas.

Dag 4: Montélimar - Bagnols sur Cèze, 91 km, zonnig 34 graden, stevige N-wind.
Via: Chateauneuf du Rhône - Donzère - Bourg St. Andéol - Lapalud - Pont St. Esprit - Saint Alexandre - Les Bonins en St. Michel d’Euzet.

De weg.
Er zijn meer mensen naar Madrid gefietst en nog heel veel verder. Ze hebben het sneller en heldhaftiger gedaan dan ik nu, en onder ongetwijfeld epische omstandigheden. Mijn idee is: ik ga gewoon een stukje fietsen, daar is weinig bijzonders aan. Over een tijdje zal ik vanzelf in Madrid aankomen. Het gaat mij om de route, de weg.
In het Japans heet het do. In het Chinees tao. Wat ik heb geleerd over dit concept van de weg, is dat het verschilt van ons idee van een weg. Wij denken dat een weg ertoe dient om een bestemming te bereiken. Maar dat is veel te simplistisch gedacht van ons. Natuurlijk is er een bestemming. Anders zouden we nooit vertrekken. Maar het gaat er niet in de eerste plaats om die bestemming te bereiken. Het gaat om het gaan. De weg is geen middel tot een doel. De weg is zelf het doel. En verwar geen einddoel niet als doelloosheid, want doelloosheid als doel is een paradox: je kunt niet als doel hebben om geen doel te hebben. Het einddoel of in mijn geval de bestemming leidt alleen maar af van de weg. Je kunt alleen maar leren en genieten van de weg als je in staat bent de bestemming te vergeten. Ik moet afleren te denken dat ik naar Madrid fiets. Ik moet gewoon naar het zuiden fietsen. De rest zal vanzelf gaan.


De weg kwijt.
Op het smalle trottoir voor het caféterras stonden twee jonge mannen compleet met royale handgebaren druk te praten. Ik zag een bejaard echtpaar naderen dat er langs wilde, maar in de volle conversatie was daar geen aandacht voor. De man kuchte en langzaam weken de twee uiteen om het stel doorgang te verlenen. De man liep door, de vrouw hield haar rollator stil, hief haar hoofd, opende haar mond en keek de twee om beurten lang en doordringend aan.
Er volgde geen schrobbering of verwijt. Er volgde helemaal geen geluid. Onmacht en paniek doemden op in haar blik en verrieden het besef dat de gedachtenstroom in haar hoofd niet meer paste bij de beelden die haar ogen ontvingen, dat de woorden die daarbinnen nog ergens zweefden geen vorm meer kregen. Er was iets dat ze kwijt had gewild, nu was ook dat kwijt.
“Allez ma chérie”, klonk vanuit de verte de stem van haar echtgenoot, die berustend toekeek hoe haar mond onverrichter zake weer sloot en zij zich langzaam in beweging zette, nieuwe vraagtekens tegemoet.

Foto’s
Even aan de Fransen vragen of het bevalt zo’n kerncentrale. Frankrijk heeft 58 kerncentrales op 19 verschillende locaties. Ik ben er al 2 tegengekomen langs de Rhône. Op de foto de centrale van Bourg les Valence. In diezelfde Rhône tussen Lyon en Arles nog 19 waterkrachtcentrales. Scheelt een hoop windmolens.

De zonnebloem is voor mijn geliefde.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad