Ecowinkel

De kruidenier is met vakantie, de bareigenaar is gestopt en het tankstation verkoopt alleen benzine. De enige mogelijkheid om nu nog iets te drinken te scoren is de plaatselijke Ecowinkel. Duurzame natuurmode en milieuvriendelijke biologische producten, eco, bio en zerowaste voor elke dag. Personeel in de ecowinkel, het is een apart slag mensen en dat is natuurlijk prima want we zijn allemaal anders, maar echt uitnodigend is de sfeer meestal niet.
Waren ze vroeger voornamelijk milieu betrokken nu zijn ze ineens veganist en nog van het evangeliserende soort ook.
Zo min mogelijk verpakkingsmateriaal, niet alleen voor de producten maar ook voor de mensen. Wel een eerlijke houding, niet dat neppe serviele gedoe dat je vaak in andere winkels tegenkomt.
Toch is er een verandering gaande. Vroeger voelde je bij het ecopersoneel alleen maar desinteresse in je. Nu heerst er meer een sfeer van: ‘Hè hè, eindelijk. Waar jullie nu een béétje over na gaan denken, dat wisten wij dus allang.’ De zegetocht van de gelijkhebbenden. Sta ik voor de kassa bij gebrek aan een helder biertje een karton Aloa Verasap met granaatappel af te rekenen, geperst en gemixt door een collectief in Inverbervie, voel ik dat de caissière zelf alweer verder is, die smeert zich alleen nog maar in met acaciahoning en spoelt het daarna af met natuurazijn, gedistilleerd door een collectief in Drumlassie. Nog steeds niet echt gezellig dus. Misschien is dat wel de bedoeling: hoe minder gezellig winkelen, hoe minder er wordt geconsumeerd.
 

Kletskous

Op weg naar Carnoustie haalde ik een slingerende fietser in die zat te bellen over een of andere ‘bathroom rug.’ Omdat ik wat verderop een kleine pauze hield om de heerlijke sandwich met gerookte zalm, dunne plakjes komkommer, fijngehakte dille, mayonaise en mierikswortel die ik vanmorgen in een piepkleine bakkerswinkel had gekocht, te nuttigen, haalde ik de fellow wat later voor de tweede keer in. Hij was nog steeds aan het bellen over dat badkamerkleedje.
Een paar kilometer verder viel mijn oog ineens op een groot billboard langs de weg waarop een bekend telecombedrijf op dit moment een nieuwe bundel aan de man brengt: “Hey you, blab (kletskous), this is something for you!” Op de billboardfoto zien we op de achtergrond die kletskous: een zij. In principe kan een “kletskous” zowel een vrouw als een man zijn, dat was al zo voor de entree van het geslachtsneutrale taalgebruik. Maar, kletsmevrouwtjes zullen in de natuur vaker voorkomen dan kletsmeneertjes, zo schat ik in. Toch, wie sinds de gsm-revolutie wel eens buiten is geweest, kan eraan gaan twijfelen. In de openbare ruimte kom je ‘m steeds vaker tegen: de verbaal incontinente man, die zich in zijn gesprekstof niet beperkt tot voetbal, auto’s of vrouwen. Denk in dat verband eens aan badkamerkleedjes.
 

Foto’s

Nadat we een aantal dagen onze dagroute op elkaar hadden afgestemd, waardoor we elkaar ‘s avonds tegenkwamen, hebben we in Aberdeen afscheid genomen. Pierre moet binnen 6 weken weer terug zijn in Helmond. En ik fiets in een ander tempo door tot het gemis van geliefde P. ondraaglijk wordt.

Stonehaven in de ochtendzon.

Strand bij Carnoustie.

Voor de golfliefhebbers.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad