Eeuwen voordat met het christendom de pelgrimstocht naar Santiago opgang maakte, trokken er al druïden, Kelten en Romeinen naar het ruige, magische en afgelegen Finisterre om er de zon in zee te zien ondergaan. Daar waar ze dachten dat de wereld ophield te bestaan, gooiden ze hun wandelstok en andere bezittingen in zee. Zo wierpen ze hun oude leven van zich af en konden ze een nieuw leven beginnen.
Kelten, de oorspronkelijke bewoners van deze streek Galicië, hielden hier in Finisterre hun vruchtbaarheidsrituelen. Later als Galicië onderdeel is geworden van het grote Romeinse Rijk wordt met ontzag door de Romeinen deze plaats als het einde van de wereld beschouwd en noemen ze de zee rondom Finisterre, de Zee der Duisternis.
Het ritueel van de pelgrimage naar het einde van de wereld wordt door de Christenen overgenomen omdat het graf van de heilige Jacobus zich volgens de legenden in Finisterre of het nabij gelegen Muxia zou bevinden.
In Finisterre kun je het oneindige in kijken en dat is een symbolisch einde van de tocht. Je stopt omdat je niet verder kúnt.
De Jakobsschelp die ik van huis heb meegenomen en die de hele route achter op mijn fiets was bevestigd, heb ik hier in zee gegooid.
Dan door naar het noordelijker gelegen Muxia. In 2002 verging de olietanker De Prestige en stroomde ruim 11.000 ton ruwe olie in de Atlantische Oceaan. Voor Galicië betekende de schipbreuk een enorme ecologische ramp. Het 11 m hoge, gebroken beeld La Ferida (de wond) gedenkt deze ramp.

MIJN FIETS EN IK
Nul lekke banden op de hele reis. Op het vervangen - plakken doe je niet - van een binnenband heb ik geoefend en lukt me in 20 minuten. (Hoor ik nu Max V. zachtjes grinniken?) Zelfs mijn banden heb ik die weken niet hoeven oppompen.
Gelukkig geen spaakbreuk, 'n serieus probleem. Spaken kunnen breken doordat de fiets zwaarbeladen door een kuil of over een boomwortel stuitert. Het wiel is daardoor in onbalans en verder fietsen kan niet. In het voorwiel kan ik een noodspaak aanbrengen, maar een nieuwe spaak in het achterwiel is werk voor een fietsenmaker (waar zijn die gebleven?) omdat de cassette met tandwielen moet worden gedémonteerd.
Behalve een krakende trapper heb ik geen problemen gehad met mijn trouwe metgezel.
Wat mezelf betreft: ik zit hier gezond en wel dit verslagje te maken.
Een ontstoken oog, een dikke knie en lekgeprikt door tientallen muggen op een camping aan de Rhône zijn een paar ongemakken, alle van voorbijgaande aard.

RICHARD DROGT (lees m'n verslag van 22 juni)
Onze vriend Richard is 2 maanden geleden aan de gevolgen van accute leukemie overleden. P. en ik hebben het hele proces van dichtbij meegemaakt en dat heeft een behoorlijke indruk op ons achtergelaten. Om het kostbare onderzoek naar de genezing of voorkoming van kanker financieel te steunen, heb ik mijn volgers gevraagd 1 eurocent te doneren voor elke kilometer die ik afleg naar Santiago, het zijn er 2709 geworden.
Tot nu toe hebben de volgende volgers zich gemeld: Jeanne en Ted, Marleen, Marja, Marian, Anne-Marie, Claire en Christophe, Astrid, Myrna, Linda, Lida, Jopie en Jan, Esther, Arthur, Henk, Eva en Errol en m'n geliefde P.
Mocht je naam er niet bij staan en je vindt het toch een sympathieke actie meld je dan vandaag nog aan op het e-mailadres: tonio.op.het.rechte.pad@gmail.com (let op alle puntjes)
Stand tot nu toe: € 595,98. Namens KWF, dank, dank, dank.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad