CORONA
Volgens ons vertrouwde RIVM hoeven we bij monde van Vader des Vaderlands M. Rutte niet bevreesd te zijn voor een tweede golf, tenminste als we ons houden aan de anderhalvemeter regel. Maar daar denken ze hier bij onze oosterburen volgens de Duitse Ab Osterhaus toch anders over. Cristian Drosten - adviseur van Angela Merkel - vreest zelfs voor een 'krachtige tweede golf’. Wat? Hier in Duitsland? Waar mondkapjes behalve in open air overal verplicht zijn. Je komt geen winkel, hotel, restaurant of openbare ruimte in zonder zo’n vies vodje voor neus en mond. In het hotel krijg ik mijn kamersleutel ontsmet en verpakt in cellofaan, de pen waarmee ik onderteken is ook in plastic verpakt en mag ik niet teruggeven.
De gedachte aan een tweede golf is onverdraaglijk. Een tweede golf corona betekent ook een tweede golf Jaap van Dissel, Diederik Gommers en last but not least Ab Osterhaus om maar eens iets te noemen. Het betekent met Corona gevulde talkshows waarin opnieuw BN-ers met zelfstudie virologie avond aan avond hun visie geven op de ontstane situatie en oplossingen aandragen voor het bestrijden van de coronacrisis . Het betekent een nieuwe reeks persconferenties met Hugo de Jonge, die kennelijk in de stellige overtuiging verkeert dat hij het virus kan suflullen. Als Hugo - plan A (een app), plan B (gegevens van de telecomproviders) - plan C een dashboard, dan weer losgaat tijdens zijn wekelijkse personality show moet doventolk Irma na afloop met krampverschijnselen worden afgevoerd.
De Jonge, tot voor kort vooral bekend vanwege zijn schoenen, hoopt op de schouders van het virus leider van het CDA te worden. Ter voorkoming van de tweede golf heeft hij zijn hoop gevestigd op digitale hulpmiddelen. Alleen heeft hij daar zo weinig kaas van gegeten dat nu al enkele van zijn plannetjes finaal de mist in zijn gegaan.
Het liefst zou Hugo bij iedere burger een coronachip willen inbrengen. Het is zaak hem voortdurend te tracken en tracen.
Eén ding staat vast: we zullen op een tweede golf anders reageren. Al was het maar vanwege de ervaring met de eerste. De eerstegolfbenadering is ook uitgesloten, want dan worden alle vrijgekomen winkelruimtes fietsenstallingen en de theaters parkeergarages.
Maar goed, het blijft een uitzonderlijk virus; misschien heeft het voor de zoveelste keer een verrassing in petto en komt er helemaal geen tweede golf.


WROEGING
Een paar dagen geleden zat ik op een leeg terras. Aan de overkant slofte een onverzorgd uitziende man langs de vakwerkhuizen. Waar hij liep vlogen de duiven op met klapperende vleugelslag. Hij beantwoordde aan het stereotype beeld dat ik heb van een dakloze. Iemand die door tegenslagen de moed heeft opgegeven en in een ander leven terecht is gekomen. In de twee plastic tassen die hij droeg zaten misschien zijn meeste bezittingen. Hij zag me, aarzelde een ogenblik en kwam op me af. Toen hij van de hoge stoep over de volle goot op de rijbaan stapte boog hij zijn hoofd voorover om te zien of hij zijn voet goed neerzette. Damp steeg af van het drogende asfalt. Dichterbij gekomen werd ik geraakt door de gekwelde uitdrukking op zijn gezicht. Hij was moe, dat zag je zo. Hij had de weke uitdrukkingsloosheid van iemand die niets meer te bevechten heeft. Voordat ik het goed besefte had hij mijn hand geschut, ik schudde terug. ‘Mag ik jou wat vragen?'. Ik zette me alvast schrap voor het vervolg: of ik soms een sigaretje had, of een eurootje, of ik een stadsgids nodig had, of ik wel wist hoe het gesteld was met de homorechten in Rusland/Soedan/Pakistan of ik wel besefte dat God ook míjn leven kon veranderen.
Hij knielde neer bij mijn tafeltje, stak een half opgerookte sigaret uit een rood-wit pakje op, inhaleerde diep en vroeg me begeleidt door een rookwolk of ik niet eenzaam was en vervolgde dat ik me niet langer moest verbergen. Ik knikte om aan te geven dat ik begreep dat dat veelzeggend was. Toen zei hij dat hij God was. Ik dacht niet dat hij gelijk had, maar sloot het ook niet helemaal uit. Zo vertelde hij me wat mijn geboorteland was. Maar mijn twijfel verdween kort daarop toen hij een leesbril uit de draagtas opviste, opzette en me iets wilde voorlezen vanaf een gekreukt papiertje. “God leest zonder bril” zei ik bot. Zijn blik verstarde. “Je bent ongelovig en gelooft me niet.” terwijl hij dit zei kwam de laatste dunne rook met zijn woorden mee en vervluchtigde voor zijn mond, waarin een voortand duidelijk zichtbaar ontbrak. Daarna vlogen de verwijten in vlot tempo richting mij over tafel. Toen hij zijn hoofd dichterbij bracht om de beschuldigingen meer kracht bij te zetten, rook ik de met tabaksrook vermengde alcohol in zijn adem.
Hij stond op en liep boos weg op een trage, waardige manier die moest verbloemen dat hij moeite had om zijn evenwicht te bewaren.
Een ogenblik vroeg ik me af waarom ik hem niet had uitgenodigd plaats te nemen? Waarom bood ik hem niets aan? Waarom koesterde ik argwaan? Wat doe je als je verwijtend wordt aangesproken op je daden? Je eerste impuls is dan om jezelf te verdedigen, ook al heb je het ongelijk aan je kant.
Toen hij weer vertrokken was, vond ik dat hij misschien gelijk had. Ik was inderdaad ongastvrij geweest. En waarom moest ik hem zo nodig tegenspreken? Even begon ik me schuldig te voelen. Zo’n gebeurtenis kan je avond zo maar bederven.
Maar toen kwam een passage uit een brief van Tsjechov die diep in mijn geheugen was weggezakt weer naar boven: “Nergens voel ik mijn onvermogen om met de praktische zaken van het leven om te gaan zo sterk als tijdens mijn reis. Ik betaal steeds teveel, doe onnodige dingen, verwacht meestal wat niet gebeurt en zeg wat ik niet had moeten zeggen.”
De gedachte dat ik niet de enige was die zou zijn tekortgeschoten beurde me op.
Hadden jullie het anders gedaan? Eerlijk zeggen - ik val ook tegen in het echt - geeft niets.

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad