Dank voor de hartelijke reacties.

Heel wat troostende woorden ontvangen, ze hebben geholpen om mijn teleurstelling te verminderen.
‘Alleen, in je eentje’ was een reactie die ik kreeg. ‘Met z’n tweeën was het waarschijnlijk niet gebeurd,’ Ja klopt, maar er blijven genoeg redenen over om toch alleen te gaan.
Nl. ik kan met mezelf prima door één deur, heb zelden onoplosbare meningsverschillen, ben het meestal met mezelf eens, zit vaak op één lijn, kan het goed met me vinden dus waarom niet. Ik gedij een maand lang prima in m’n eentje. Allemaal praktische redenen. Maar nog belangrijker: Als je alleen op reis bent, word je ondergedompeld in het land en zijn cultuur. Reis je met z'n tweeën dan reis je als het ware in een luchtbel. Je reist met iemand die dezelfde taal spreekt, die vanuit hetzelfde culturele perspectief naar de wereld rondom je kijkt, met wie je je ervaringen deelt. Je bevindt je als het ware ineen luchtbel gevuld met je eigen cultuur, van waaruit je op afstand de lokale cultuur bekijkt.
Dus alleen zonder zijwieltjes.
En als iemand de alleen-vraag stelt zou mijn antwoord ook kunnen luiden: “Om daar een antwoord op te vinden”
 

Opvoeden

Ik zat vanmiddag op het terras met een koud biertje en een plateautje smeuïge Franse kaas tegenover de ‘Bibliotèque Municipale. Pal voor de draaideur wentelde een knalrood aangelopen kleuter zich in een ongeremde drift beleving. Kronkelend op zijn rug, trappelend van woede en krijsend alsof hij levend werd gevild. Er ontstond een geërgerd groepje bibliofielen, niemand kon er nog langs. Verderop stond de jonge vader een en al redelijkheid uit te stralen. ‘Allez Luc’, sprak hij zakelijk, alsof het jongetje zou antwoorden: 'Prima pap, duik ik nog effe de mediatheek in.'
Uit laten razen, niet ingrijpen, ruim baan voor de primaire emoties - hij had het vast van een opvoedkundige cursus. ‘Au revoir Luc', klonk het nogmaals. Demonstratief draaide de man zich om. Hij zag niet dat zijn kind verder richting draaideur rolde, waarmee zich een akelige scenario aandiende, met armpjes of erger. Ook zag hij niet hoe een student het ventje onder de schouders greep en met een sierlijke zwieper op zijn beentjes zette. Pure verbazing deed het gegil meteen verstommen.
'Zie je wel', dacht de vader toen hij omkeek. 'Het wérkt.'

Geschreven door Tonio.op.het.rechte.pad