Nu ik dit schrijf is het juni 2017 en ben ik al bijna een jaar terug in Nederland. Bijna twee jaar na het moment dat ik vertrok richting Rusland. Twee jaar! De tijd vliegt. Ik kan me nog goed herinneren hoe zeer ik er twee jaar geleden naar uitkijk te vertrekken en ik me druk aan het voorbereiden was op mijn grote trip. In 9 maanden ben ik door grote delen van Azië en het Midden Oosten gereisd en heb in totaal 14 landen bezocht. Zonder een vooropgesteld plan vertrok ik van huis, geen idee waar ik precies heen zou reizen en hoe lang ik weg zou blijven. Al gauw merkte ik dat de ontoeristische, minder begane landen en gebieden me het meest trokken en de rest van mijn reis bleef ik altijd intuitief “off the beaten track”. Van de Mongoolse steppes tot bergen in Nepal en van de woestijn Iran tot vluchtelingenkampen in Palestina. Bijna nergens kwam ik andere toeristen tegen en juist dat maakte het reizen voor mij zo interessant en speciaal. Ontelbare vriendelijke mensen heb ik ontmoet, die me altijd hartelijk ontvingen en trots waren om hun land of stad aan mij te presenteren.

Het opzoeken van dit onbekende en avontuurlijke gaf mij echt een kick en toen ik ineens weer in het vertrouwde veilige Nederland terug kwam moest ik daar erg aan wennen. De ontvangst op het vliegveld was fantastisch, met Mama, Mark, Demi, opa en oma, en mijn beste vrienden die me opwachtten. Het was super om de weken erna iedereen weer te zien en verhalen te delen. Ook was het heerlijk om eindelijk weer een vaste plek te hebben om te slapen, eten en wonen. Tijdens het reizen zit je nooit stil en slaap je nooit langer dan een paar nachten op dezelfde plek, wat soms wel vermoeiend is. De kleine dingen die ik tijdens het reizen had gemist zoals een boterham pindakaas en een rondje fietsen gaven me veel plezier.

Toch raak je hier weer snel gewend aan en na de eerste weken begon alles weer normaal te worden en realiseerde ik me dat er eigenlijk vrij weinig was gebeurd hier in het afgelopen jaar. Terwijl ik voor m’n gevoel zoveel had meegemaakt en als persoon misschien ook best bent veranderd, leek thuis de tijd soort van te hebben stil gestaan. Het was lastig om al m’n gevoelens en verhalen met anderen te delen en weer te aarden in het normale bestaan, wat zo simpel en saai leek. De eerste weken heb ik vele nachten slapeloos wakker gelegen, het idee dat ik weer in mijn eigen bed lag in mijn oude kamer was te onwerkelijk.

Al te lang heeft deze periode gelukkig niet geduurd. In juli vertrok ik al weer naar Canada, om daar samen met mijn vriendin Tiana een maand rond te reizen. In juni waren we al drie weken samen rondgetrokken door het Verenigd Koningrijk en Ierland, wat onwijs leuk was geweest. Ook Canada was onvoorstelbaar mooi en de roadtrip van Toronto naar Vancouver en terug was prachtig!

In september begon ik aan een vervolgstudie, een Master in Delft, waardoor ik gelukkig iets nieuws had om me mee bezig te houden. Het studentenleven stond ineens wel een stuk verder van me af dan voorheen. Al dat domme gezuip en gebral van de studenten leek ineens zo zinloos en simpel, en ik kon me ook in mijn studentenhuis, waar ik voor mijn reis ook al had gewoon, niet zo thuis meer voelen. Gelukkig ontmoette ik in het afgelopen jaar op mijn Master veel nieuwe vrienden. Het hoge gehalte internationale studenten op mijn studie gaf me weer een beetje het gevoel terug op reis te zijn en het was interessant om zoveel mensen van verschillende culturen te ontmoeten, die ook nog eens dezelfde interesses en studierichting deelden.

Het verlangen naar reizen en nieuwe plekken ontdekken is er na mijn grote reis wel goed in blijven zitten en het afgelopen jaar heb ik meerdere korte tripjes gemaakt naar onder ander Berlijn, Parijs, Brugge, Tsjechie, Dubai, Kuwait en Egypte. Tiana, die het hele jaar in Saoedi Arabië is blijven werken, heb ik gelukkig regelmatig kunnen opzoeken en ook is zij een aantal keer naar Europa gekomen. De passie van reizen delen we allebei, en we houden fanatiek bij hoeveel landen we in totaal al hebben bezocht (mijn teller staat nu op 40!).

De vriendelijkheid van de mensen die ik op mijn reis ben tegengekomen heeft me wel doen beseffen dat wij hier in het westen behoorlijk seperaat leven. Buiten onze kring van vrienden en familie zien en spreken we maar weinig mensen. Sociaal zijn tegen wildvreemden en hulp aanbieden lijkt lang niet altijd vanzelfsprekend. Zeker met de intrede van social media lijkt iedereen zichzelf alleen nog maar verder te verwijderen van het echte leven. Onbewust ging ik me hier toch aan storen de afgelopen maanden en regelmatig probeerde ik op straat of in de trein wel eens willekeurige gesprekken aan te gaan of mensen te helpen, wat vaak tot leuke situaties leidt. Ook op andere manieren probeerde ik wat socialer in het leven te staan. Stapels spullen en kleding heb ik opgeruimd en weggegeven aan het leger des heils en tweedehandswinkels, na een jaar uit een backpack te leven had ik voor m’n gevoel veel te veel spullen die ik niet nodig heb. Sinds een paar maanden help ik via organisatie vluchtelingenwerk wekelijks een jongen uit Eritrea met Nederlandse taallessen voor zijn inburgeringstest. Allemaal kleine dingen die toch een beetje helpen en vooral jezelf een voldoening geven.

Ondanks dat ik m’n best doe mezelf bezig te houden begint nu een na een jaar in Nederland te zijn het reisvirus weer te kriebelen. Na de zomer vertrek ik samen met Tiana naar Tokyo, Japan, om daar voor minimaal een half jaar te studeren aan de Keio University. Een gave nieuwe uitdaging waar ik erg naar uit kijk! Na mijn grote reis is het verlangen om meer van de wereld te zien alleen maar toegenomen en ik denk dat dat nooit meer weg zal gaan!

Geschreven door Milan