Jordanië heeft een gekke vorm, kijk maar eens op de kaart. Het land is vrij langwerpig en heeft aan de oostkant twee grote uitstulpsels die grenzen met Saoedi Arabië en Irak. Deze gebieden zijn puur woestijn en is dus vrij weinig te beleven. Mijn route door Jordanië was min of meer een rechte lijn van noord naar zuid en na Madaba ben ik naar het stadje Karak gereisd.

Ik werd opgewacht door Ahmad, een 25 jarige student bij wie ik kon Couchsurfen. We reden naar zijn huis, dat hij deelde met 4 andere studenten, allemaal jongens in de twintig. We deelden samen avondeten (gemaakt door zijn moeder die in het huis boven hen woonden, de meeste mannen weigeren te leren koken in de Arabische wereld) en praten over hun studies, merendeel technisch. Ze spraken allemaal aardig Engels, de een wat beter dan de ander. Na het eten ging ieder wat voor zich zelf doen en begon ik te lezen in mijn lonely planet over Israël, om alvast wat voor mijn volgende bestemming te plannen. Zodra Ayman, een van de studenten, de titel las, reageerde hij direct en vroeg wat ik las. Aymans familie bleek oorspronkelijk uit Palestina te komen en heeft twee generaties geleden noodgedwongen het land moeten verlaten, door toedoen van de Joodse regering. Het onrecht wat hen en vele andere Palestijnen is aangedaan kunnen zij moeilijk vergeten en ook Ayman kon geen sympathie voor Israël vinden. We hadden een lange, interessante maar felle discussie over dit onderwerp waarbij ik hem er van probeerde te overtuigen dat ik absoluut geen kant koos in dit conflict en graag het verhaal van beide zijden wilde horen en daarom ook Israël wilde bezoeken. Hij was het met me eens dat er ongetwijfeld ook veel vriendelijke mensen in Israël woonden en hij had ook absoluut geen hekel aan Joden in het algemeen, maar de haat tegen de overheid van Israël was diep gegrond. De naam alleen was eigenlijk al te veel voor Ayman, het hele land had gewoon Palestina moeten blijven heten, waarbij Joden en Arabieren samen het land deelden, vond hij.

De volgende dag ben ik met Ahmed, Ayman en nog twee vrienden op stap geweest om Karak te bezichtigen. We reden door de stad en aten een laat ontbijt/lunch in een cafeetje. Toen ik mijn portemonnee trok om mee te betalen werd ik door Ahmed weggeduwd, als gast hoor je niet te betalen en Ayman vertelde me dat het aanbieden van geld zelfs een onbeleefd gebaar is. We bezochten het Karak fort, een enorme vestiging midden in de stad, ooit gebouwd door de kruisvaarders onder het bewind van Fulk, de koning van Jeruzalem in de 11e eeuw. Het uitzicht vanaf de hoge muren was indrukwekkend en Ahmad en zijn vrienden bleven maar selfies met mij maken. Tot mijn verbazing en schok las ik maanden later dat in ditzelfde fort in december 2016 een terroristische aanval door IS was gepleegd waarbij 15 mensen om het leven kwamen, waaronder een Canadese toerist. Jordanië is een van de veiligste landen in het midden oosten en tijdens mijn bezoek heb ik me geen moment ongemakkelijk gevoeld. Schokkend dat dit hier dus toch is gebeurd.

’s Avonds heb ik samen met de studenten Game of Thrones gekeken. Al reizende krijg je niks mee van alle nieuwe series en films dus dat was een mooi moment weer even bij te raken. De volgende ochtend zou ik vertrekken uit Karak en Ahmed had een afscheidscadeautje voor me gekocht: een prachtige metalen sleutel waar in het handvat de contouren van Palestina waren gegraveerd. Op de achterkant stond het jaartal 1948, gevolgd door een Arabische inscriptie. “Al Nakba” las Ahmed voor, “de catastrofe”, doelend op de dag dat de staat van Israël is gevormd en driekwart miljoen Palestijnen hun land uit zijn verdreven. De sleutel staat symbool voor het recht dat de Palestijnen hebben op hun land en de huizen die ze hebben moeten verlaten. Mensen als Ayman, wiens familie gevlucht is tijden Al Nakba, hopen ooit terug te kunnen keren en deze symbolische sleutels herinnert ze aan de huizen die zijn achtergelaten. Ik was best een klein beetje ontroerd van dit persoonlijke cadeau. De sleutel is een mooie herinnering aan mijn reis door Jordanië, Palestina en Israël en ik draag hem nog steeds iedere dag bij me.

Geschreven door Milan