Nadat ik Tiana had uitgezwaaid heb ik de rest van de middag in een internetcafe mn blogs geüpload. Mijn vlucht naar India zou pas om 4 uur 's nachts vertrekken dus ik ben maar naar de bioscoop gegaan om tijd te doden. De rest van de avond en nacht heb ik op het vliegveld gehangen, wachtend tot ik kon vertrekken.

Toen ik rond 3 uur het boarden begon ben ik naar de gate gelopen. Geen zin om achteraan in de rij aan te sluiten ben ik nog even gaan zitten, wachten tot de meeste wensen binnen waren. Toen er niemand meer stond ben ik naar de check gelopen. De Indiër die daar stond scande m'n boardingpass en vroeg of ik een retourticket had. Nee, antwoordde ik, die zou ik pas in India zelf kopen aangezien ik nog niet wist waar ik daarna heen zou gaan. Blijkbaar niet wat ze wilden horen want er ontstond paniek. Ik MOEST een retourticket hebben, ander mocht ik niet boarden. Wat een onzin! Ik had dit van te voren online gecheckt en in India wordt daar bij de douane nooit moeilijk om gedaan. En waarom zou de airline zich daar druk over maken, dit is mijn probleem. Ik heb een hele tijd met de vent staan discussiëren en het was inmiddels kwart voor 4. Ik kreeg de keus: nu een vlucht boeken, of niet aan boord. Met een andere Indiër ben ik naar een balie van Spicejet (de airline in kwestie, nooit mee boeken!!) gelopen, waar een tergend langzame dame een ticket voor me zou opzoeken. Ik had geen idee wanneer ik uit India weg zou gaan en waarheen dus vroeg de dame om de goedkoopste vluchten. Zelfs die waren niet onder de 250 euro en ik werd zwaar geïrriteerd. Het was inmiddels na 4 uur en de Indiër die in charge was over het hele gebeuren besloot dat ik niet meer mee mocht en gaf het bericht door dat mijn bagage uit het vliegtuig gehaald moest worden.
Godverdomme! Daar ging een vlucht van 150 euro. Ik heb de Indiërs op mijn meest onvriendelijke manier bedankt en ben boos weggelopen. Fijne eerste ervaring met India.

De komende vier uur ben ik bezig geweest terug langs de douane te komen (wat een heel gedoe was aangezien ik al een departure stempel van de UAE had), mijn bagage terug te vinden (niemand wist waar ik moest zijn) en twee nieuwe vluchten te boeken (1 naar India en 1 van India naar Thailand, een random gekozen bestemming). Ik was inmiddels meer dan 24 uur wakker en behoorlijk moe, het zou helaas nog 3 uur duren tot mijn nieuwe vlucht naar India zou vertrekken.
De vlucht naar Mumbai duurde drie uur en bood me wat tijd om bij te slapen. Eenmaal geland vroeg de douane waar ik mijn visa kon ophalen geen moment om een retour- of vervolgvlucht. Al dat gedoe voor niks!

Buiten het vliegveld werd ik meteen begroet door een golf van hitte, stank en chaos. Welkom in India! Mijn telefoon had geen ontvangst dus ik kon Roy (die inmiddels al even in Mumbai moest zijn) niet bereiken. De combinatie van dit alles samen met het slaapgebrek en de irritaties vannacht zorgde ervoor dat ik er even helemaal klaar mee was. Wat een drama.
Ik zette mezelf er toe een stuk te gaan lopen en kwam langs een hotel, waar ik gelukkig even de wifi mocht gebruiken. Ik berichtte Roy, die inmiddels een hotelletje in het zuiden van de stad had gevonden. Mumbai is met 18,4 miljoen inwoners de grootste stad in India en is met al haar buitenwijken van noord naar zuid ruim 30 kilometer lang. Uiteraard zat ik bijna helemaal in het noorden en moest ik een heel eind reizen. Ik probeerde een bus te vinden die kant op maar dat was nog niet zo makkelijk. De meeste mensen hadden zelf ook geen flauw idee, blijkbaar is er niet echt een systeem hier en rijden de bussen maar een beetje random rondjes. Uiteindelijk vond ik een bus die volgens mij soort van de goede kant op ging en ik stapte in. De Indiër die de kaartjes verkocht wilden twee tickets rekenen omdat ik zo'n grote tas bij me had. Dacht het niet! Ik heb dus een uur met m'n backpack op schoot gezeten, uit het raam kijkend naar de gekkigheid op straat. Ik had van andere mensen gehoord dat de eerste indruk van India vrij overweldigend kan zijn en daar was ik het nu volledig mee eens. Het verkeer was een grote chaos van toeterende auto's, bussen, fietsen, tuktuks en zelfs koeien. Overal waar je keek lag troep, straten vol afval. De stank die uit de kanaaltjes door de stad kwam was niet te harden en het zag zwart van de mensen. Wat een smerige zooi. Waarom wilde ik hier ook al weer heen?

Eenmaal in het hotel stuitte ik op Roy. Vanaf moment nul voelde het al gelijk weer normaal hem te zien, alsof ik nooit was weggeweest. Na alle irritaties van vandaag was het chill om gewoon weer even vanouds met Roy te kunnen grappen en bijpraten en onze verbazing over alle chaos in India te delen. Roy had wat cadeautjes voor me van thuis meegenomen, waaronder een zakje chocolade paashazen! Toch nog een beetje pasen!
We zijn wat gaan eten in klein restauranje in de straat, waar we chicken Biriyani (kip met rijst) en porrata (plat brood uit de oven) bestelden. Het smaakte heerlijk en kostte bij elkaar nog geen 3 euro!
Terug in onze (superkleine en armoedige) hotelkamer ben ik vrijwel meteen naar bed gegaan, ik had wat slaap in te halen.

De volgende ochtend besloten we een ander hotel te zoeken aangezien deze best wel crappy was. Vreemd genoeg zijn de meeste budget hotels een stuk goedkoper dan een bed in een gemengde kamer in een hostel. Online vonden we een ander hotel, niet ver van hier. De situatie bleek daar niet veel beter te zijn, blijkbaar moesten we maar gaan wennen aan hotelkamers met betonnen bedden en instortende toiletpotten.
We hebben ontbeten in een klein restaurantje met ei, kip, rijst en brood. Warm eten als ontbijt is hier vrij normaal. Na het ontbijt liepen we richting de bazar, wat feitelijk een hele wijk besloeg van straten vol kraampjes. Er werden de gekste dingen verkocht, van minuscule onderdelen van allerhande elektrische apparatuur tot levende kippen en stapels met knoflook. De chaos op straat verbaasde ons opnieuw en het aanhoudende getoeter werkt behoorlijk op je zenuwen.

Tijdens het reizen nam ik eigenlijk nooit taxi's, maar aangezien het openbaar vervoer hier in Mumbai volledig onbetrouwbaar was hadden we weinig keus. Het bleek dat de Rickshaws (Indische naam voor Tuktuk) belachelijk goedkoop waren (zeker als je even flink aandrong met afdingen) en het ritje van 4 kilometer naar de kust kostte nog geen 50 roepie (1 euro is 75 roepie).

Mumbai ligt aan de westkust van India en bestaat grotendeels uit een schiereiland in zee. De Bondra Worli bridge, een grote betonnen tuibrug van bijna 6 km lang verbindt een deel van Mumbai met het vaste land. Om een beter uitzicht over de brug te hebben liepen we een willekeurige straat richting het water in. Algauw bleek dat we in een soort sloppenwijk terecht waren gekomen, oordelend aan de smerige hutjes en bedelende kinderen op straat. We liepen zo snel mogelijk door de wijk, naar een oud fort dat uitkeek over de brug en de zee. De andere kant bood uitzicht over de sloppenwijk, die aan alle kanten omringd was met afval. In de verte kon je de hoge wolkenkrabbers in het financial centre zien, wat een enorm contrast was met de sloppenwijk hier voor ons. Het verschil tussen arm en rijk is gigantisch in India. Iets wat ons duidelijk werd toen we onderweg in een taxi langs een super groot flatgebouw reden. "House of Ambani" vertelde de taxichauffeur. Hier woonde Mukesh Ambani, eigenaar van Reliance Industries, een enorm Indische conglomeratie dat talloze bedrijven bezit. Antilia, de naam van het gebouw, wordt enkel bewoond door Ambani en zijn gezin. Voor het 60 verdieping tellende gebouw is 600 man aan bediening nodig. Gestoord!

Onze volgende bestemming was de Mahalakshmi tempel, een Hindu tempel op het einde van een lange pier, midden in zee. De tempel en de buitenplaats er omheen waren afgeladen met mensen, die allemaal de tempel in liepen om doekjes op een tombe in het midden van de moskee te gooien. We hadden geen idee waarom en of het vandaag een speciale feestdag was, maar het geheel was interessant om te zien. We hebben een zakje Samoza (gefrituurde deeghapjes met aardappel en vlees) gekocht en de verkopers die foto's van willekeurige mensen verkochten genegeerd. Nadat we een rondje over de stenen pier en langs het (smerige) water hebben gelopen zijn we terug gegaan naar het hotel, waar de rest van de avond hebben gerelaxt, bijkomend van alle indrukken.

Geschreven door Milan