Na het bezoek aan de Chinese muur had ik nog drie dagen over om Beijing te verkennen, voordat ik door wilde reizen naar de volgende plaats. De Chinese hoofdstad is enorm en heeft genoeg te bieden aan beroemde bezienswaardigheden.

Allereerst is er natuurlijk de verboden stad, het tempelcomplex van de vroegere keizers wat toen der tijd afgesloten was voor de normale burgers. Een verzameling van tempels en altaren, omringd door een hoge muur, in het midden van Beijing. Iedereen die ik van te voren sprak was enthousiast en ook volgens de reisgidsen zou de verboden stad een van de mooiste en grootste tempelcomplexen ter wereld moeten zijn.

Misschien waren mijn verwachtingen wat te hoog, want het bezoek aan de verboden stad viel mij eigenlijk behoorlijk tegen. De tempels waren inderdaad enorm, en ook zeker mooi, maar ze waren vrijwel allemaal hetzelfde! Alsof de architect 1 tempel had ontworpen en die 18 keer heeft gekopieerd.

Daarnaast was het complex zo vreselijk vol met toeristen, dat het bijna ondoenlijk was om je normaal voort te bewegen door de mensenmassa. Ik had verwacht dat er wel wat toeristen zouden zijn, maar niet zó veel! En geen westerlingen, maar allemaal Chinezen. En als je dacht dat Duitse of Amerikaanse toeristen erg zijn, Chinezen zijn nog veel vreselijker. Hoewel ze gewoon in eigen land op vakantie zijn en overal de taal beheersen, zijn ze allemaal met een georganiseerde tour mee, waardoor er tientalen groepen van 30 a 40 personen rondlopen. Stuk voor stuk voorzien van felgekleurde hoedjes en selfiesticks en begeleid door een schreeuwende Chinees met megafoon. Wat een ramp. Volgens de reisgidsen kon je je prima een halve dag in de verboden stad vermaken, maar ik ben er binnen een uur door heen geracet.

In de hoop de massale toeristenstroom te ontlopen heb ik vervolgens een bezoek gebracht aan het Zomerpaleis en het park der Hemelse Vrede. Twee grote parken in de uithoeken van de stad waar de keizers vroeger hun vrije tijd doorbrachten en de drukte van de stad ontsnapten. De hoop dat het in de parken minder toeristisch zou zijn bleek tevergeefs, ook hier werd ik bij de ingang verwelkomd door hordes schreeuwende Chinezen met gigantische camera's. De parken waren beide super groot. Met name het Zomerpaleis, wat zich rondom een enorm meer bevindt. Zodra ik me door de groepen Chinezen had gewurmd en naar de andere kant van het meer was gelopen, was het een stuk minder druk en lukte het me eindelijk een foto te maken zonder 19 Chinezen er op.

Voor zowel de verboden stad als het zomerpaleis en de meeste andere bezienswaardigheden in Beijing moest je entree betalen, wat niet goedkoop was. 80 yuan, ruim 10 euro, om een park in te kunnen, is heel normaal. Hoewel ik dit best veel vond kon ik hier nog mee leven. Maar als er dan vervolgens voor iedere tempel of museum die je in wil nog eens 10 tot 20 yuan extra wordt gevraagd, raak ik enigszins geïrriteerd. Misschien zijn het mijn Hollandse genen, maar ik vond dat toch een aardige vorm van afzetterij. De Chinezen weten mooi hun zakken te vullen met alle antieke bezienswaardigheden in de stad.

De verschillende toeristische attracties liggen verspreid door de stad en aangezien die behoorlijk groot is heb ik hier ook weer veel gebruik gemaakt van de metro. Het Cyrillisch schrift had ik aardig snel onder de knie, maar aan het Chinese alfabet is geen touw vast te knopen. Ieder symbool is een woord of deel van een woord en er bestaan meer dan 10.000 Chinese symbolen. Net wat te veel om in een maandje te leren. Het lezen van de metroboordjes werd zo dus een behoorlijke puzzel en in de praktijk sta je de symbolen stuk voor stuk te vergelijken met die op je kaart.

Vergeleken met de metro in Moskou was die in Beijing een chaotisch gebeuren. De ondergrondse tunnels waren op onlogische wijzen met elkaar verbonden en het gebeurde vaak genoeg dat ik een verkeerde gang in liep. Voor je de metro in mag moet je door een security check, waarvan ik werkelijk het nut niet inzag. Je tas ging door een scanner en zelf moest je door een metaaldetector lopen. Uiteraard ging die bij iedereen af, maar dat schijnt blijkbaar niet uit te maken. Vervolgens wordt je "gefouileerd", wat er op neerkwam dat er even op je broekzakken werd geklopt, waarna je door mocht lopen. Dit proces gebeurde in ieder metrostation en ook bij de ingangen van alle publieke pleinen. Totaal nutteloos.

De Chinezen zelf zijn dit alles gewend en schijnen het oke te vinden, hoewel ze wel zo goed mogelijk hun best doen om zo snel mogelijk door de checks te komen door voor te dringen en mensen opzij te duwen. Ook in de metro viel het me op hoe egoïstisch en lichtelijk onbeschoft de Chinezen handelen. Zoals wij gewend zijn te wachten met instappen tot iedereen uit de metro is, stormen de Chinezen gewoon naar binnen, nog voor iedereen die uit wil stappen buiten is. Waarschijnlijk is dit normaal, er zijn namelijk wel meer Chinezen gebruiken die ik lichtelijk apart vind. Dat ze veel smakken en slurpen wist ik al, maar ook hoesten, niezen, het snuiten van de neus en midden op straat spugen gebeurd zonder enige gene en met veel kabaal.

Zo, mijn tirade over de negatieve kanten van Beijing en de Chinezen is klaar hoor. Er waren namelijk ook genoeg leuke dingen te zien in Beijing!
Hoog op mijn lijstje stond het Olympisch stadion, wat in de buitenwijken van Beijing ligt. Dit enorme stadion, ook wel het vogelnest genoemd, was zoals iedereen weet in 2008 het symbool van de Olympische spelen. Een super mooi kunstwerk om te zien en ook constructief gezien een bijzonder indrukwekkend bouwsel. De buitenste schil bestaat uit een wirwar van diagonale stalen balken en pilaren die elkaar kruisen en samen de dragende constructie voor het hele stadion vormen. Op tv al een gaaf ding, maar om in het echt te zien was helemaal indrukwekkend.

Het was al donker toen ik het Olympisch park bezocht, en het stadion was super mooi verlicht. Ook de Aqua cube, het olympisch zwembad, zag er fantastisch uit in het donker. De gevel bestaat uit een kunststof laag opgedeeld in vier-, vijf- en zeshoeken, gebaseerd op de manier waarop watercellen zich opstellen in water. Van binnen worden de cellen verlicht in een felblauwe kleur die langzaam overgaat in roze en donkerblauw. Bijna hypnotiserend.
Grappig feitje: in de aqua cube bevindt zich nu een groot waterpretpark met glijbanen etc. Heb nog even overwogen een bezoekje te maken, maar de entreeprijzen waren wel erg hoog.

Het olympisch park rondom het stadion bleek enorm te zijn. Naast het vogelnest en de aqua cube waren er nog een stuk of vijf kleinere stadia, een groot ondergronds winkelcentrum, een kunstmatig aangelegd meer in de vorm van een draak en drie superhoge uitkijktorens. Met name de torens waren heel vet. Bijna 300 meter hoog en een beetje in de vorm van een paddenstoel. Een uitkijk van de top kostte ruim 30 euro, dus die heb ik maar laten Iaten zitten, maar het uitzicht moet vast fantastisch zijn. Ruim 3 uur heb ik door het Olympisch park gewandeld. De verboden stad kan dan wel de nummer 1 attractie zijn in Beijing, voor mij was dit veel leuker om te zien. De afwezigheid van hordes toeristen hielp daar ook wel bij.

In dezelfde sfeer als het Olympisch park ben ik de volgende dag naar het financial district van Beijing gegaan. Niet veel te doen hier als toerist, behalve de rijen wolkenkrabbers en glazen gebouwen bekijken. En dat is precies waar ik voor kwam. 1 gebouw in het bijzonder domineert hier de skyline. Niet door zijn hoogte, maar door de gekke vorm. De Chinezen hebben het de bijnaam 'onderbroek' gegeven, en je snapt wel waarom als je het ziet. Een bizar gevormd gebouw met een groot uitstekend deel dat volledig in het niets lijkt te zweven. Naar ontwerp van de architect Rem Koolhaas, jawel, uit ons eigen Nederland. Ons kleine landje weet hier even een constructief kunstwerk neer te zetten in de hoofdstad van een van de grootste landen ter wereld. Mogen we toch best wel een beetje trots op zijn!

Hoeveel producten hebben we wel niet in huis waarbij we op de verpakking "Made in China" konden lezen? Genoeg. Met name in de massaproductie van electronica is China koploper.
Voor het opslaan van mijn foto's wilde ik graag een externe harde schijf kopen. Nu ik in China was leek me het een mooi moment om daar naar op zoek te gaan. Op de laatste dag voor mijn vertrek uit Beijing ben ik naar een van de buitenwijken gegaan, waar een grote verzameling electronicawinkels is. Bij het uitstappen van de metro werd ik bovengrond begroet door tientallen hoge torens en winkelpanden, bekleed met reclame voor de nieuwste telefoons en televisies. In ieder van de gebouwen werden electronicaproducten verkocht, van telefoons tot laptops en van wasmachines tot koptelefoons. Ik ben een van de gebouwen in gelopen, en werd verrast door een soort markt van honderden kleine kraampjes. Iedere verdieping was bezaaid met tientallen kraampjes, echte winkels waren het niet, die praktisch allemaal hetzelfde verkochten.
Toen ik een van de verkopers naar de prijs van een harde schijf vroeg, schrok ik even toen hij meer dan 100 euro vroeg. Ik had een goedkope markt verwacht!
Al gauw had ik door dat dit geen officiële prijs is en je met de verkopers in discussie moet om de prijs naar beneden te praten. Bijna twee uur heb ik door het 5 verdieping tellende gebouw gestruind om de goedkoopste deal te vinden. Uiteindelijk heb ik een 1 TB harddisk voor 30 euro en een 64 GB microsd kaartje voor 12 euro gekocht, waar ik best tevreden mee was.

Bijna een week ben ik in Beijing geweest. Hoewel er nog genoeg plekken in de stad zijn die ik heb gemist, heb ik voor mn gevoel een goed beeld gekregen van de stad. Beijing biedt een mooie mix van oude Chinese geschiedenis en moderne techniek en vooruitgang. Op naar de rest van China!

Geschreven door Milan