Enigszins gedesillusioneerd en verontwaardigd vertrokken we deze ochtend uit het Clayzy house hostel. Wat een leuke ervaring en relaxte tijd had moeten worden was al snel uitgelopen in een hoop drama en ruzie. Zo blijkt maar dat tussen de vele aardige en vriendelijke mensen die je tijden het reizen ontmoet altijd een paar rotte appels zitten.
Toch waren we ook een beetje opgelucht. Het vooruitzicht om nog twee weken in dit primitieve bamboekamp te bivakkeren, iedere nacht geteisterd door muggen en het gebrek aan normale sanitaire voorzieningen, was niet echt aantrekkelijk. Daarnaast begon in een kleine week het Thais nieuwjaar, dat groots wordt gevierd in het noorden van het land en we eigenlijk ook wel graag wilde bijwonen. Via de zelfde weg terug reisde we naar Krabi, waar een super relaxt en net hostel vonden, misschien wel het fijnste hostel waar ik tijdens m’n hele reis heb verbleven. Het gebouw was ruim en open en bood plek voor veel gasten. De gedeelde kamers bezaten allemaal airconditioning en hadden heerlijk ruime bedden. Maar wat bovenal fijn was waren de geweldige douches. In een klimaat als dat van Thailand, waar het altijd warm en benauwd is, zou je het liefst 5 keer per dag douchen, onder ijskoud water. De douches in het hostel waren ruim, werkten goed, en er waren er zo veel dat er altijd wel een beschikbaar was. Meteen besloten we dus om hier minstens twee nachten te verblijven.

Het hostel organiseerde dagelijks activiteiten en de middag dat wij arriveerden zou er een tour naar een van de nabijgelegen heuvels worden gehouden. We besloten ons hierbij aan te sluiten en aan het eind van de middag vertrokken we met een groep andere backpackers achterin een pick-up truck. De wagen reed door Krabi, dat aan de zee ligt, richting het noorden. Eenmaal beland aan de voet van de Tiger Cave werd ons verteld dat we twee uur de tijd hadden om naar boven te lopen en weer terug te komen. Meteen begonnen we aan de klim, die uit ruim 1200 traptredes bestond, waarvan de meesten vrij stijl. Hoewel niemand het beklimmen van de heuvel als een wedstrijdje had gezien begon Roy meteen snel de trap op te rennen. De normaal zo luie Spanjaard wordt ineens zeer fanatiek als er een element van competitie bij komt kijken.

De klim naar boven duurde bijna een uur en was vrij zwaar, zeker door de warmte en vochtigheid in de lucht. Onderweg werden we ook nog door apen belaagd, die behoorlijk brutaal waren en er bijna met een van mijn slippers vandoor gingen. Op de top van de heuvel stond een groot gouden Boeddha beeld. De Tiger Cave heuvel heeft een belangrijke spirituele betekenis voor het Boeddhisme en op de heuvel zijn meerdere kleine tempels gebouwd waar monniken bidden en leven. Het beklimmen van de heuvel is een dagelijks ritueel voor deze monniken. Een keer vond ik wel genoeg!
Het uitzicht van de top was wel zeker de moeite waard geweest. De ondergaande zon gaf de omringde groene heuvels een bijzonder effect.

Nadat de zon onder was gegaan en we zijn afgedaald hebben we in Krabi een van de lokale nightmarkets bezocht. Deze grote markten staan vol met talloze kraampjes die allerlei soorten eten verkopen. Er was zo’n groot aanbod en alles zag er zo lekker uit dat we moeilijk konden kiezen. Gelukkig waren de meeste hapjes niet zo duur en konden we van alles wat proeven. Die avond werd er in het hostel een Beerpong wedstrijd gehouden en hoewel we niet verwachtten een kans te maken tegen de vele Amerikanen en Canadezen schreven Roy en ik ons toch in als team Noord Korea (ieder team moest een land vertegenwoordigen). Tot ons eigen verbazing wonnen we drie wedstrijdjes en schopten het tot de halve finale, waar we inderdaad werden verslagen door twee Canadezen.

De volgende dag wilden we op verkenning naar een van Thailands mooiste stranden: Railay beach. Aan de rand van de stad grensde Krabi aan de zee vanwaar veel kleine bootjes vertrokken naar andere stranden en eilanden. Met een groepje andere toeristen stapten we in een van de zogeheten longtail boats, een soort grote kano die wordt voortgestuwd door een schoep aan een lange as (staart), aangedreven door een buitenboordmotor. De boot deinde flink op en neer op het water en toen we aankwamen waren we lekker nat van het zeewater. We liepen door een klein dorpje om aan de andere kant van de landtong te komen, waar Railay beach zich bevond. Zodra we het strand betraden zagen we dat onze verwachtingen absoluut gegrond waren. Het strand werd aan beide kanten omgeven door torenhoge stenen kliffen die een soort baai om de zee vormde. Het zand was super fijn en zacht en het zeewater helderblauw. Dit plaatje kon zo op de achterkant van een ansichtkaart.

De rest van de middag hebben we op het strand gehangen en opgetrokken met een groepje Canadezen. We hebben een heel stuk gezwommen naar het volgende strand, op rotsen geklommen en er van af gesprongen. In de hoge kliffen zag ik tot mijn verbazing sporen van magnesiumpoeder. Hier werd door mensen geklommen! Op het moment was er niemand bezig maar de routes naar boven zagen er bijzonder spectaculair en ook moeilijk uit. Ik probeerde de eerste paar passen vanaf de grond maar kon niet te ver klimmen zonder enige vorm van zekering.

’s Avonds, terug in het hostel, kwam Roy er achter dat hij zijn paspoort kwijt was. Ik maakte me in eerste instantie niet zo’n zorgen, Roy is wel vaker wat kwijt. Maar nadat hij al z’n spullen van onder tot boven had doorzocht en het paspoort nog niet terecht was, kwam hij tot de conclusie dat hij nog op Kho Lanta moest liggen. De volgende dag is Roy dus vroeg vertrokken, de lange rit terug naar het eiland, in de hoop zijn paspoort te vinden. Ik heb vrij weinig uitgevoerd, rondgehangen in de airconditioning van het hostel en blogs geschreven. ’s Avonds stuurde Roy me een bericht dat zijn paspoort terecht was en dat hij de volgende dag terug naar Krabi zou komen. Ik ging er van uit dat alles goed was gekomen en was dus niet voorbereid op het verhaal waar hij de volgende dag mee aan kwam zetten. Neng, de eigenaar van het Clayzy house hostel, was een nog grotere eikel dan we al dachten. Nadat Roy het politiebureau op Koh Lanta had bezocht, zonder succes, ging hij naar het Clayzy house. Neng , die daar op dat moment aanwezig was, beweerde dat hij net “toevallig” een politieagent was tegengekomen die zijn paspoort had gevonden. Neng had dat nu maar zou het alleen teruggeven als Roy de volledige reparatiekosten van de kapotte brommer zou betalen. Roy had weinig keus en er zat dus niks anders op dan Neng te betalen. Vermoedelijk heeft hij dus gewoon Roys paspoort uit zijn tas gejat terwijl we even niet in het hostel waren. Wat een smerige oplichter! Het paspoort was gelukkig weer terecht en die avond hebben we ons weer lekker tegoed gedaan aan de vele hapjes op de nightmarket, voor we een nachtbus terug naar Bangkok namen.

Geschreven door Milan