De volgende ochtend zijn we weer van hotel gewisseld, naar een nóg goedkoper alternatief. Aangezien de kwaliteit er niet veel op achteruit kon gaan konden we net zo goed helemaal budget gaan. De locatie van dit hotel was midden in een achterbuurt en toen we de trap omhoog namen passeerden we een naaiatelier van twee verdiepingen vol kinderen die hard aan het werk waren. Kinderarbeid all the way!

Nadat we hebben ingecheckt zijn we het dubieuze hotel ontvlucht en op weg gegaan naar de Gateway of India, de plek aan de kust waar de Britse koning George V als eerst aan land kwamen in de 20e eeuw om India te bezoeken, wat op dat moment een kolonie van Engeland was. Als herinnering is hier een enorme stenen boog gebouwd met de namen van de Britse koning en koningin gegrafeerd. De invloed van de Engelsen is sowieso duidelijk merkbaar in Mumbai. Tussen all krotten en armoedige flats staat soms ineens een prachtig oud gebouw, volledig Victoriaanse stijl. Het treinstation is hier een goed voorbeeld van. Van buiten is het een mooi gebouw dat net zo goed ergens in Europa kon staan, maar de chaotische wachtrijen voor de kaartloketten en de daklozen die midden in het station liggen te slapen herinneren je er aan dat je toch echt in India bent.

Vanaf de Gateway gingen we aan boort van een ferry naar een van de vele eilandjes nabij Mumbai. Onderweg passeerden we een aantal grote containerschepen. Mumbais locatie zorgt er voor dat het de op drie na grootste haven in India bezit. Na een uurtje varen kwamen we aan op Elephanta Island, een eiland waar een aantal grotten met Budhistische beelden te bezichtigen zijn. De weg omhoog naar de grotten was volgebouwd met kraampjes vol toeristische troep en de verkopers probeerde je te lokken met hun "Yes, friend, come have a look". We negeerden de verkopers en kwamen bij de grotten uit, die eigenlijk niet zo heel bijzonder bleken te zijn. Alle grotten leken hetzelfde en lagen vaak vol met afval of restanten van kampvuur. De kanonnen op de top van de heuvel, die door de Britten als verdedigingswapens zijn gebruikt, waren wel interessant. En de brutale aapjes die overal rondklommen ook vrij amusant.

Na een wederom lekker en goedkoop avondmaal wilden we het nachtleven van Mumbai eens onderzoeken en zijn op zoek gegaan naar een club of cafe. Het was weekend en met een grote populatie studenten verwachtten we dat er wel wat te doen zou zijn. Daar werden we helaas een beetje in teleurgesteld. We vonden 1 cafe, waar we een aantal biertjes hebben gedronken. Maar daar bleef het bij, echt bruisend was het hier niet in Mumbai.

De volgende dag was de laatste in Mumbai, en dat vonden we eigenlijk niet zo erg. We hadden wel genoeg van de stank, chaos en drukte en waren van plan naar Goa te gaan, een provincie in het zuiden met veel stranden en natuur.
De rest van de middag hebben we een park en een strand bezocht en in een café gehangen (Roy begon zijn dagelijks kopje koffie te missen (de enige koffie die ze in India kennen is waterige Nescafe met extreem veel suiker)). Ik heb me laten knippen door de lokale kapper, wat met 80 eurocent de goedkoopste knipbeurt ooit is. We zijn nog even vlug door de wijk Dobi Ghat gelopen, wat bekend staat als de openlucht wasserette van Mumbai. Hier wordt al het wasgoed van hotels en ziekenhuizen gewassen en overal waar je kijkt hangen de straten vol met drogende lakens en kleding. De wijk zelf is erg arm, bijna sloppenwijk, en de huizen waar mensen in wonen zijn opeengestapelde krotten van bijeengechraapt bouwmateriaal.

We zouden met de trein naar Goa reizen, iets waar we een beetje beducht onder waren. Zoals passend in dit land is ook het netwerk van treinen en het kopen van kaartjes een grote chaos. Het is mogelijk online treintickets te reserveren, vanaf 4 maanden van te voren. Omdat mensen bang zijn dat de kaartjes uitverkocht raken reserveert iedereen en masse treintickets, die vaak pas op het laatste moment geannuleerd worden (annuleren mag tot 1 uur van te voren!). Hierdoor zijn dus constant alle kaartjes "uitverkocht" en is het vrijwel onmogelijk een treinticket te kopen. De enige mogelijkheid voor ons was de zogeheten Tatkal. Tickets die speciaal zijn achtergehouden en 24 uur van te voren ineens beschikbaar komen. De hosteleigenaar had ons geholpen en we hadden twee treintickets weten te bemachtigen. Weliswaar geen plaatsen naast elkaar, maar goed, we konden niet alles hebben.

Rond 7 uur liepen we het station in, richting ons platform. De eerste wagons zaten prop en propvol, mensen zaten zelfs op de grond en sommigen konden niet eens zitten. Hier kom je dus in terecht als je geen ticket hebt weten te bemachtigen. Onze wagon was weliswaar een stuk beter, we hadden een eigen plek, maar nog steeds niet bepaald luxueus. Er zat geen glas in de ramen, alleen tralies, dus de wind blies nonstop naar binnen. De bedden (het was een nachttrein) waren te klein en zonder enige lakens of kussen. De vloer was vrij smerig en hier en daar liep een kakkerlak. We moesten even wennen aan de situatie, maar konden er de lol wel van inzien. Dat werd een interessante treinrit, de komende 14 uur!

Geschreven door Milan