Tijdens mijn fietstochtje een dag eerder realiseerde ik me hoe groot het eiland is en dat je, als je echt iets van het eiland wil zien, met een auto op verkenning moet.

Vanuit het dorp Khuzhir worden dagelijks tours in busjes georganiseerd naar de noordelijkste punt van het eiland. Dat leek me een mooie mogelijkheid om het eiland beter te zien. Een uur voor vertrek kregen we te horen dat de tour werd afgezegd. Door het slechte weer van de afgelopen dagen waren alle wegen in het noorden veranderd in een onbegaanbaar modderbad. Wel konden we een tour naar het zuiden van het eiland doen. Er zat niet veel anders op, dus heb ik dat maar gedaan.

Achteraf was ik misschien wel blijer met deze tour. Het noorden van het eiland heeft veel bos, wat op zich mooi is, maar het ruige en onbegroeide zuidelijke deel vind ik zelf een stuk mooier.

In een groep van 8 personen werden we opgepikt door een busje wat er uitzag alsof het ieder moment uit elkaar kon vallen. Het rammelde aan alle kanten, zeker toen we eenmaal de hoofdweg verlieten en dwars door de woesternij reden. Een stel bandensporen waren de enige tekenen dat hier vaker auto's reden, een weg was nergens meer te bekennen. De bestuurder bleek er geen problemen mee te hebben. Met een hand aan het stuur en de ander een telefoon tegen zijn oor houdend reed hij de meest stijle heuvels op.

We stopten op verschillende plekken waar we werden getrakteerd op geweldige uitzichten over het eiland en het Baikalmeer. Ongerepte natuur, alle kanten op, met slechts her en der tekens van menselijke ingrepen.

Er zat duidelijk een bepaalde opbouw in het programma van de dag. Bij iedere stop dacht je de mooiste plek van het eiland wel te hebben gezien, maar toch werd je dan weer verbaasd door een nog mooier uitzicht.

Halverwege de middag stopten we voor een lunchpauze. De driver bleek ook een prima kok te zijn. Met water uit het meer maakte hij in een half uurtje een lekkere vissoep boven een kampvuur. De lokale specialiteit, gerookte Omul, een vis die alleen in het Baikalmeer voorkomt, dreef in de soep. Ik had mazzel, in mijn kom zat de kop. Jammie.

Naast Olmos is zo'n 80% van alle flora en fauna in het Baikalmeer uniek in zijn voorkomen. Deze soorten komen nergens anders op de wereld voor. Bijvoorbeeld de Nerpa, een type zeehond dat in het zoete water van Baikal leeft. Het is de enige zeehondensoort die dat kan. Soms zijn ze te zien op de noordelijk punt van het Olkhon eiland, maar daar gingen wij helaas dus niet heen.

Na dit maal continueerden we de tour, langs nog meer mooie plekken. Op een aantal plaatsen zagen we vreemde altaren en totempaal achtige constructies. Blijkbaar heerst hier een bepaalde Shaman religie onder de bewoners. De altaren bestonden vaak uit houten poppen in de vom van duivelachtige wezens en waren omringd met dierenbotten en muntgeld. Geen idee waar dit vandaan komt, vond het een apart gebeuren.

De laatste stop die we maakten was zeker de mooiste. Aan de oostkant van het eiland stopten we nabij de kust. Aan bijde kanten waren we ingesloten door twee hoge heuvels. In het midden liep een smal pad naar beneden, richting het water. Aan het einde stond een hoge rots die ik heb beklommen. Vanaf hier had je een geweldig uitzicht over het meer. Water, zover je kon kijken. Alsof je aan de rand van een oceaan staat. Bizar.

Het bezoek aan het Baikalmeer, en Olkhon eiland in het speciaal, is absoluut het toppunt van mijn reis door Rusland. Misschien is dit wel de mooiste plek waar ik ooit ben geweest. Maar dat kan over een maand wel weer anders zijn ;)
In ieder geval een aanrader voor iedereen om ooit eens te bezoeken!

Geschreven door Milan