Voorafgaand aan mijn reis had ik al min of meer bedacht dat ik na Mongolië naar China zou reizen. Maar wat ik daar zou gaan doen, had ik nog geen idee van. Onderweg had ik gelukkig veel tips gehad van mensen, waaronder van Loes, die al eerder in China was geweest.

Langzaam begon ik mijn reis door China een beetje uit te werken. Na Beijing wilde ik via Datong naar Xi'an reizen en daarna verder naar het zuiden. Datong ligt ten noordwesten van Beijing en onderweg vanuit Ulaanbaatar was ik hier al doorheen gereden. Het stadje is bekend om de verzameling grotten met Boeddhistische beelden, niet ver van Datong. Daar zou ik dus een dagje heen gaan.

De nachttrein van Beijing naar Datong zou maar zes uur duren, dus een bed leek me een beetje overdreven. Ik boekte de goedkoopste zitplaats, hardseat, maar daar had ik achteraf een beetje spijt van. 'Hardseat' is letterlijk hard. Plastic banken met een dun laagje bekleding, waar je met drie personen op zit. De lichten in de wagon bleven de hele nacht aan en de medereizigers maakten een hoop herrie. De trein stopte bijna ieder uur en de conducteur vond het nodig om bij iedere stop iedereen wakker te schreeuwen. Slapen is er dus amper van gekomen.

Brak van het gebrek aan slaap arriveerde ik de volgende ochtend in Datong, waarvan ik gelijk een bus heb genomen naar de grotten. Dit bleek inderdaad een bijzondere bezienswaardigheid te zijn. Honderden Boeddha beelden, ruim 2000 jaar uit, zijn hier uitgehouwen in de rotswanden. Tientallen grotten waarvan de muren zijn bewerkt tot een kunstwerk van Boeddhistische symbolen en beelden. De grootste beelden zijn bijna 20 meter. Heel indrukwekkend. Absurd hoe dit zo lang geleden allemaal met de hand is gecreëerd.

De grotten zijn blijkbaar een populaire attractie voor Chinese toeristen, want ik was bijna de enige westerling. Met m'n blonde haar en blauwe ogen vinden de Chinezen mij een hele bezienswaardigheid en het is me al zeker tien keer overkomen dat iemand met me op de foto wil. Ik was dus blij toen ik twee Franse meisjes tegenkwam, waarmee ik gewoon in het Engels kon praten. Beiden studeerden in Beijing en waren een weekendje weg. Voor een jaar zouden ze in China studeren, als onderdeel van hun opleiding in Frankrijk. De opleiding viel behoorlijk mee, waardoor ze veel tijd hadden andere plekken in China te bezoeken. Klonk niet verkeerd. Ze hadden een aantal nuttige tips voor te bezoeken plaatsen in China.

Diezelfde avond vertrok ik weer uit Datong, met een nachttrein naar Xi'an. Deze zou ruim 14 uur duren, dus hier had ik wel een bed voor geboekt. Hierbij is er keuze tussen hard- en softsleaper. De softsleaper heeft aparte kabines en is aanzienlijk duurder, dus het werd een hardsleaper. Dit bleek vergelijkbaar te zijn met de Russische derde klas treinen, alleen bestaan de stapelbedden hier niet uit twee maar uit drie bedden. Lekker krap dus.

Onder mij sliep een vriendelijke Chinese man, Hu, die een klein beetje Engels sprak en waarmee ik (met behulp van een vertaalapp) een leuk gesprek had. Hij was zelf ook ingenieur, en voor zijn werk op weg. Uit de technische tekeningen die hij liet zien maakte ik op dat hij onderdelen van treinen ontwierp. Hij was geïnteresseerd in mij en in Nederland en vertelde veel over China. Wat ik bijvoorbeeld niet wist is dat Beijing in het Chinees 'Noordelijke hoofdstad' betekent. Zo is er ook een Nanjing, een zuidelijke hoofdstad, in China. En een Dongjing, oostelijke hoofdstad, die ligt dan weer in Japan.

Het aantal Chinese symbolen vond ik al afschrikwekkend veel. Ieder symbool bestaat uit meerdere streepjes, en Hu vertelde dat de volgorde en richting waarin je de streepjes tekent ook nog eens uitmaakt. Dat maakt het Chinees nog even wat moeilijker.
Dankzij Hu weet ik nu ook hoe ik mijn naam in het Chinees moet schrijven, dus ik ken nu in ieder geval vier symbolen! (Mi, Lan, Bo en Sj). In China is het gebruikelijk om je familienaam eerst te schrijven en te noemen. Je tweede naam is je persoonlijke naam, die alleen wordt gebruikt door goede vrienden en familie. Hu heette dus eigenlijk Yun Chan, Hu was zijn familienaam.

De nachtrust in de trein naar Xi'an was niet veel beter dan de nacht ervoor. Deze keer was het aan niemand anders te wijten. Blijkbaar had ik iets verkeerd gegeten, want de hele nacht heb ik naar de wc moeten rennen (wat overal in China een hurk-toillet is).
Belabberd en moe kwam ik de volgende ochtend aan in Xi'an. Tot mijn verbazing kwam ik bij het uitstappen Joe en Nicole tegen. Inmiddels had ik daar al vier keer afscheid van genomen, maar ik bleef ze maar tegenkomen. Zij hadden al een hostel in Xi'an geboekt en aangezien ik niet echt de energie had om zelf op zoek te gaan, kwam het mooi uit dat ik hen gewoon kon volgen. De driepersoons 'familiekamer' was het goedkoopste, dus die hebben we genomen, waarbij ik als 'zoon' boven in de hoogslaper mocht. Joe en Nicole als 'papa en mama' onder in het tweepersoonsbed. Huiselijk!

De rest van de dag heb ik het rustig aan gedaan. Ik had een groot deel van mijn eetlust verloren en voelde me vrij zwak. Samen met Joe en Nicole hebben we klein rondje door het centrum gedaan. Xi'an is een van de oudste steden in China en heeft nog steeds haar oorspronkelijke stadsmuren, afkomstig uit de 14e eeuw. De muren zijn ruim 10 meter hoog en vormen een vierkant met een omtrek van 25 kilometer om het centrum. Binnen de muren ligt het oude stadsgedeelte en hier hebben we rond gelopen en de drumm- and belltower bezocht, twee gebouwen die iedere stad vroeger had. Zoals de naam al doet vermoeden hangen in de toren respectievelijk trommels en klokken, die vroeger werden gebruikt als tijdsaanduiding en waarschuwing bij gevaar (aanvallen/brand).

In Xi'an woont een grote populatie Chinese Moslims, die invloeden uit de Islamitische cultuur naar de stad hebben gebracht. Er is een grote Moslim wijk in het centrum waar we doorheen zijn gelopen. De Chinese mannen met keppeltjes en vrouwen met hoofddoeken zijn een bijzonder gezicht. China had ik zelf nooit met de Islam geassocieerd en dat er Chinese moslims waren wist ik eigenlijk niet.
In de smalle straatjes werd allerhande aan bijzonder eten aangeboden. Zoete broden en koeken, pitabroodjes met vlees, lange gefrituurde deegslierten en een hele reeks aan onappetijtelijke hapjes zoals varkenspoten en krabben en schorpioenen op een stokje. Ik voelde me al niet zo lekker en het wandelen langs al deze etenskraampjes maakte het niet veel beter...

Na twee nachten in de trein was het fijn weer normaal bed te hebben. De volgende ochtend voelde ik me ook weer een stuk beter. Een goed ontbijt vinden in China is vrij lastig. Normaal brood hebben ze niet (alleen smerig gezoet brood), en de Chinezen ontbijten zelf gewoon met rijst of dumplings. Erg blij was ik dus toen ik in een supermarkt Kellogs cornflakes vond. Eindelijk normaal ontbijt!

De volgende dag wilde ik naar het befaamde Terracotta leger gaan. In eerste instantie samen met Joe en Nicole, maar die waren weer ernstig aan het treuzelen met opstaan, ontbijten en het uitzoeken van hun treintickets, dat ik zelf maar ben gegaan.

In de bus kwam er een Chinese jongen naast me zitten die in gebrekkig Engels een gesprek begon. Het was een beetje een sulletje en vond het volgens mij heel spannend met een westerling te praten. Hij studeerde computertechnologie en was onderweg naar zijn universiteit. Hij stelde veel vragen en ik moest de highscores van zijn videogames en foto's van een meisje dat die stiekem leuk vond zien. Ook kreeg ik alle updates over de populaire social media apps in China te horen. Aangezien facebook hier geblokkeerd is en ze geen whatsapp kennen gebruiken ze hier WeChat (mix van facebook en whatsapp) en QQ (soort Hyves). Grappige ontmoeting.

De Franse meisjes die ik in Datong had ontmoet hadden me gewaarschuwd dat ik me niet te veel voor moest stellen bij het Terracotta leger. De bezienswaardigheid wordt enorm gehyped in de omgeving en door sommigen zelfs als een van de nieuwe wereldwonderen gezien. Als je met deze verwachtingen het leger bezoekt, kan het inderdaad een beetje tegen vallen. Er zijn drie verschillende putten/afgravingen waar de terracotta soldaten zijn gevonden en die je als bezoeker kan zien. Slechts in een van de drie staan nu nog soldaten en deze put is afgezet met hoge hekken waardoor je de soldaten alleen van een afstand kan zien. Naast deze put is er een klein museum, wat amper de moeite is om te bezoeken.

Zonde! Want het verhaal achter het leger is heel gaaf. De eerste keizer van China, die ruim 2000 jaar geleden leefde, wilde zelfs na zijn dood nog beschermd zijn door zijn leger. Daarom heeft hij een enorm stenen leger laten bouwen van meer dan 9000 soldaten, paarden en koetsen. Alle soldaten zijn levensgroot en naar zeggen had geen een soldaat een zelfde gezichtsuitdrukking. Het hele leger is in gevechtsformatie opgesteld en op die manier begraven. Ook liet keizer een enorm ondergronds paleizencomplex bouwen van 50 km2, compleet gevuld met kamers, meubels en stenen dienaren.
Dit paleis ligt nog steeds begraven. Onderzoekers hebben het gebied gescand en weten dus wat er ondergrond ligt, maar hebben het niet durven opgraven in angst dat de vondsten niet goed te conserveren zijn met huidige technologie.

De grootsheid van het leger en de archeologische vondst komt amper over wanneer je zelf de locatie bezoekt. Jammer. Nu is het simpel een toeristische attractie die China weer flink wat centjes oplevert. Desalniettemin wel de moeite van het bezoek waard, weer een vinkje op de lijst van bezochte plekken.

Geschreven door Milan