Vrijwel iedereen in Oman heeft een eigen auto. Benzine is goedkoop en infrastructuur goed dus het is gunstig om met eigen voertuig te rijden. Mede hierdoor is er amper openbaar vervoer in Oman. Er zijn een aantal tourbedrijven die bussen vanaf Muscat laten rijden, maar tussen de meeste andere steden ben je aangewezen op eigen vervoer. Vandaag was ik van plan naar Sur te reizen, een stad aan de kust, zo'n 150 km van Ibra. Tot nu toe had ik geluk gehad en kon ik steeds meerijden met een de couchsurfing hosts, maar dat zat er nu niet in. Er was maar een andere optie: liften!

In Rusland en Mongolië had ik al eerder gelift, maar dat waren slechts kleine stukjes. Dit was een behoorlijk eind dus best een beetje spannend. Ik begon in het stadscentrum en vond al gauw iemand die mee kon nemen naar de taxi standplaats net buiten de stad. Na een paar minuten zwaaiend langs de weg staan stopte hier een Indische man die me ook een eindje kon meenemen. Hij bleek in een civiel techneutisch bedrijf in Oman te werken dus dat was interessant om over te praten. Toen hij de andere kant afsloeg ben ik uitgestapt en verder langs de weg gewandeld. Ik had m'n hand nog niet eens uitgestoken toen er een auto voor me stopte en mijn derde lift werd aangeboden. Als blanke jongen met grote rugzak was ik waarschijnlijk ook wel een opvallend figuur. De Omaanse man die me mee nam sprak slecht engels maar deedwel z'n best. Hij bood me zelfs aan bij hem en zijn moeder thuis langs te komen en daar een nacht te blijven. Dat aanbod kon ik natuurlijk niet aannemen, mede omdat ik niet zeker wist of hij het meende. In de Arabische cultuur is het soms gebruikelijk om iemand anders iets te bieden, als teken van gastvrijheid, maar daar hoor je niet gelijk ja op te zeggen.

Ik was ruim over de helft na dit ritje en mijn vierde lift bleek helemaal speciaal te worden. De vriendelijke man kwam uit Nepal en toen ik vertelde dat ik daar een maand eerder was geweest, werd hij meteen enthousiast. Nadat we een paar minuten hadden gepraat over Nepal en waar ik was geweest werd ik uitgenodigd om bij hem thuis met zijn vrouw en kinderen te lunchen. Deze keer zei ik wel ja, vooral omdat de man, Pukal, zo vriendelijk was en het echt leek te menen. Thuis werd ik enthousiast begroet door een klein jongetje van een jaar of 5. Ik moest gelijk al z'n speelgoed zien en we hebben samen geprobeerd een kaartenhuis te bouwen. Zijn oudere zusje was een stuk verlegener, maar sprak al wel aardig engels. Beide kinderen waren in Oman geboren, waar de ouders heen waren verhuisd voor betere baankansen. De moeder had heerlijk gekookt en moest glimlachen toen ik de Dhal Bat herkende, een gerecht dat ik veel heb gegeten in de bergen! Het gezin was super vriendelijk en ze boden me zelfs aan een nacht te blijven slapen. Ik had nog best een stukje te gaan naar Sur dus dat aanbod heb ik afgeslagen. Nadat ik beide kids een klein stukje rots van het Everest base camp had gegeven (hopend dat ze er zelf ook ooit zullen komen) heb ik afscheid genomen.

Het wachten op de volgende lift duurde wat langer maar uiteindelijk stopte er een auto met twee jonge gasten. Ze hoefden zelf nergens heen maar hadden me zien staan en wilden me een lift bieden. Hoe aardig! De jongens kwamen uit Oman maar een van de twee had twee jaar in Engeland gestudeerd en sprak perfect Brits.
Mijn zesde en laatste lift, met een enigszins zwijgzame oudere Omani, bracht me eindelijk naar Sur. Bestemming bereikt! Achteraf gezien ging het vrij makkelijk. Het blijkt maar hoe ontzettend aardig de mensen in dit land zijn!

Bien had een vriend bericht die weer een andere vriend kende die mij een slaapplek in Sur kon bieden. Om hem te bereiken moest ik op zoek naar een plek met wifi en begon ik langs de boulevard te lopen. Ineens stopte er een auto en riep iemand mijn naam. Een man gehuld in thobe en keffiyeh stapte uit en stelde zich voor als Mubarak, het contactpersoon van Bien. Ik was een beetje overdonderd door zijn uiterlijk. Ik had verwacht een jonger persoon te ontmoeten, die wellicht wat moderner of minder conservatief gekleed was. Niet een of andere religieuze vent in jurk en tulband. We reden samen weg en na een paar minuten praten bleek mijn vooroordeel ongegrond. Mubarak was super vriendelijk en erg geïnteresseerd. Hij vertelde dat hij van beroep visserman is maar in zijn vrije tijd graag toeristen ontmoet en rondleid. Gewoon, voor niks. Bij hem thuis was geen plek (hij woonde met z'n moeder) maar een bekende van hem had een hotel en kon een gratis overnachting voor me regelen. Het werd steeds gekker!

Ik kreeg meteen een tour door de stad en met Mubaraks auto reden we van hot naar her. Op de boerderij van zijn neef moesten we de kamelen voeren, waarvan eentje net een jonkie had gekregen. Schattig om te zien. We reden door naar de haven waar een aantal grote oude vissersboten lagen tentoongesteld. Een daarvan was bestuurd door zijn opa, vertelde Mubarak. Vlak bij de indrukwekkende hangbrug over de rivier stopten we vervolgens bij een cafeetje voor een kopje koffie. Mubarak kende iedereen en ik werd overal voorgesteld en kreeg tientallen handen te schudden. De meeste spraken amper engels maar iedereen was zo vriendelijk en het voelde al snel gezellig. Het is in Oman normaal om iedereen op straat te groeten, zelfs als je die persoon niet eens kent. Mensen zijn van nature zo warm en hartelijk, iets waar ik echt van onder de indruk was. Iedere "Salam Alekoem" beantwoorde ik dus met een "Alekoem Salaam" en een brede glimlach. De Omani gaan normaal nog verder en vragen elkaar om hun gezondheid, familie, werk, vrienden en ga zo maar door. Niet zo zeer uit interesse, je hoort de vragen ook niet te beantwoorden, maar gewoon uit beleefdheid, als begroeting. Het was grappig om te zien hoe al die mannetjes elkaar altijd begroeten. Van deze manier van omgang kunnen wij nog een hoop leren!

Terwijl Mubarak een korte bezoek aan de moskee bracht voor het avondgebed (ondanks zijn makkelijke omgang en openheid was hij nog wel streng gelovig) heb ik een rondje onder de brug gelopen. De lichtjes bovenop de brug gaven de stad een leuke sfeer.
Nadat we een broodje shoarma hadden gegeten stelde Mubarak voor naar de turtle beach van Ras al Jinz te gaan. Dit is in de zomer het strand waar iedere nacht honderden zeeschildpadden aan land komen om eitjes te leggen. In de winter is de kans om een schildpad te spotten een stuk kleiner, maar we gingen het toch proberen.

Het bezoekerscentrum zat vol met andere toeristen die ook een glimp van een van de schildpadden hoopte op te vangen. In groepjes van 20 gingen we strand op, waar we rustig moesten lopen en geen licht of lawaai mochten maken. We hebben een half uur gewacht, in de hoop een schildpad aan land te zien komen, maar helaas, geen geluk. Enigszins teleurgesteld keerde ik terug, maar Mubarak had een plan B. Via via kende hij een van de bewakers op een ander strand, 10 km verderop. Hier werden eigenlijk geen toeristen toegelaten maar voor ons kneep die wel een oogje dicht. Samen met twee Fransen, waar we mee aan de praat waren geraakt, reden we naar het strand. Met z'n vieren zijn we hier op zoek gegaan naar een teken van een schildpad of nest, maar ook hier zat het niet mee. De bewaker had wel een leuke andere verrassing voor ons. Eerder die avond was hij op een groepje baby schildpadden gestuit. De kleintjes waren uit hun ei gekomen en per ongeluk de verkeerde kant op gekropen, weg van de zee (door een lichtbron kunnen ze soms afgeleid raken en verdwalen). De bewaker had ze opgevangen in een grote emmer met water en zou ze de volgend dag in zee zetten. Wij boften, want we konden de mini beestjes van dichtbij zien en mochten er zelfs een vasthouden! Ze waren kleiner dan je handpalm en zo schattig. Met hun minuscule groene flippers spartelden ze tegen je hand wat gek voelde op je huid. Super bijzonder om dit mee te maken!

Geschreven door Milan