Naast de aanvoer vanuit de Jordaanrivier wordt de dode zee ook door water voorzien door talloze kleinere waterstroompjes die via smalle ravijnen en kloven (wadi’s) door het landschap naar de zee lopen. Een daarvan is Wadi Mujib, een diepe kloof in de rotsachtige heuvel ten oosten van de dode zee. Vandaag besloot ik deze te bezoeken en nam een bus vanuit Karak naar het dorpje Mazraah, dat op de grens van het noordelijke en zuidelijke basin van de dode zee ligt. In het begin van de 20e begon de dode zee de interesse te trekken van chemici die de dode zee als een bron van natuurlijke mineralen zagen. Twee bedrijven werden opgezet, een aan Palestijnse en een aan Jordaanse zijde van de zee, die samen werkten aan het ontginnen van mineralen. De dode zee bestaat eigenlijk uit twee aparte delen; een ondieper zuidelijke basin en een groter noordelijke basin, dat door een smal kanaal was verbonden. Het zuidelijke basin werd als meest geschikt geacht voor de mineraalontginning en het kanaal tussen de twee basins werd afgesloten, waarmee de watertoevoer stopte. Israel Chemics en Arab Potash verdeelden het zuidelijke basin en begonnen kleine dijken aan te leggen, die het water in segmenten verdeelden. Op deze manier konden de mineralen gemakkelijk uit het water worden gefilterd. Jaarlijks worden er miljoenen tonnen aan potash (kaliumchloride), broom, natrium en magnesium gewonnen en geëxporteerd, wat de landen ruim 4 miljard dollar inkomsten oplevert.

Vanaf Mazraah gingen er geen bussen verder en om de Wadi te bereiken moest ik proberen te liften. Ik begon langs de weg te lopen en zag een vrachtwagen stil staan. Het zijportier stond open en ik keek naar binnen, waar de bestuurder zijn lunch zat te nuttigen. Met wat Engels en handen en voetenwerk probeerde ik uit te leggen waar ik heen moest en de vrachtwagenchauffeur nodige me enthousiast uit naast hem plaats te nemen. Hij at snel zijn lunch op (ik kreeg zelfs nog een koekje aangeboden) en we vertrokken richting het noorden. De chauffeur vervoerde zout afkomstig uit de dode zee en was onderweg naar Amman, waar het zou worden verwerkt of verscheept. Het ritje naar de wadi was vrij kort maar erg mooi, aangezien we vlak langs de dode zee reden. De chauffeur was erg jolig en vriendelijk en toen we afscheid namen wilde die een foto van ons maken.

Er was een groot bezoekerscentrum voor Wadi Mujib en om binnen te mogen moest je 20 dinar (26 euro) betalen! Eigenlijk wat te gek, maar ik was nu al de hele weg hierheen gereisd dus wilde niet gelijk omkeren. De reden van de hoge prijs werd duidelijk toen ik aan de hike begon. In tegenstelling tot de wadi’s in Oman waar het water vrij laag stond en je gemakkelijke op de droge stukken land kon wandelen, stond Wadi Mujib volledig onder water en om de kloof door te wandelen moest je – soms tot je middel – door het water waden. De stroming was vrij fors en op sommige punten waren kleine watervallen waar je tegenop moest klimmen. Met touwen waren hier hulpmiddelen aangebracht en bepaalde gevaarlijke stroomversnellingen afgezet. De tocht door de wadi was echt een avontuur en ik was teleurgesteld toen ik al na een half uur het einde bereikte: een metershoge waterval. Ik zag haken in de rots die er op wezen dat hier geklommen of geabseild werd maar zonder extra touwen was dat onmogelijk. Op de terugweg heb ik me grotendeels door het water laten meevoeren, drijvend op het reddingsvest wat ik had moeten dragen.

Het bezoek aan de wadi was een stuk korter geweest dan verwacht dus ik besloot ook nog even bij de oever van de dode zee te kijken, wat aan de overkant van de wadi lag. Er was geen pad naar het water dus ik wandelde offroad richting de zee. De kust hier was een stuk mooier en natuurlijker dan het smerige strand waar ik een paar dagen eerder was geweest. Ik was niet van plan weer het zoute water in te springen, maar het uitzicht was wel prachtig. Terwijl ik aan de waterkant zat hoorde ik achter me het gebrom van een automotor en toen ik omkeek zag een jeep naderen. Het bleek een militair voertuig met een geweer op het dak, dat vlak bij mij stopte. Twee soldaten stapten uit en liepen op me af, vragend wat ik hier deed. Ik vertelde dat ik gewoon naar het water kwam kijken maar dat was blijkbaar niet wat ze wilden horen ik moest achterin de jeep instappen, waarna ze wegreden. Ik had geen idee wat er aan de hand was maar de soldaten namen m’n paspoort af en wilden de inhoud van m’n tas bekijken. We stopten niet veel verderop bij een betonnen gebouw wat als legerpost leek te dienen. Naast mij hadden ze nog een andere toerist meegenomen, een Duitser, die voor dezelfde “misdaad” leek te zijn opgepakt. Terwijl een van de soldaten naar binnen liep met onze paspoorten begon de ander in gebrekkig engels uit te leggen dat dit terrein verboden toegang was. “Israel” riep hij terwijl hij naar de overkant van de zee wees. Het feit dat ik aan de waterkant foto’s had staan maken was blijkbaar verdacht en de soldaten dachten dat ik de grens van het land aan het fotograferen was. Nadat al mijn foto’s waren bekeken en ik tien keer had uitgelegd dat ik gewoon een toerist was, kreeg ik mijn spullen en paspoort terug en mochten de Duitser en ik gaan. Dit conflict met Israël komt steeds maar weer terug, en ik wist zeker dat ik er voorlopig nog niet van af zou zijn, wat is het midden oosten toch een zooitje!

Geschreven door Milan