Na mijn eerste nacht in de bergen begon ik de volgende ochtend de wandeling bergop. Vandaag zou ik naar Namche wandelen, een dorpje op 3 uur afstand van Monjo. Onderweg kwam ik af en toe andere mensen tegen, toeristen die net als ik de klim naar het base camp waren gestart. De meesten waren in een kleine groep en hadden een gids en/of porter bij zich. Een porter is een local die spullen de berg op draagt. Zij werken het hele jaar door om eten, drinken, bouwmaterialen en ander proviand naar boven te brengen. De enorme bepakkingen kunnen soms wel 100 kilogram wegen, die ze met banden om hun voorhoofd en rug hebben bevestigd. Deze mensen kun je inhuren om je backpack en andere spullen voor je te dragen. Persoonlijk vond ik dat het toppunt van luiheid. Als je graag een berg wil beklimmen, doe dat dan in ieder geval op eigen kracht…

De weg leidde je heuvelopwaarts door een bosachtige omgeving vlak langs een brede rivier. Af en toe kruiste het pad de rivier via een hoge hangbrug. Met stalen kabels was een verbinding tussen de twee oevers gespannen, die soms wel 30 meter boven het water hing. De brug schommelde flink door de wind, dus de oversteek was best een beetje spannend. Aangezien de bruggen te smal waren om in twee richtingen over te lopen moest je wachten tot die vrij was, wat soms best even duurde als er een hele colonne pakezels langskwam.

Tijdens de wandeling kwam ik een ander stel backpackers tegen met wie ik een stuk samen heb gewandeld. De man heette Ali en kwam uit Turkije en de vrouw Doville, uit Letland. Samen waren ze al een paar maanden op reis en hadden veel mooie verhalen over waar ze waren geweest. Met name Iran klonk bijzonder interessant en mooi. Wellicht gaaf om ook zelf nog heen te gaan?
Een allereerste glimps van de Everest was te zien vanaf een uitkijkpunt waar de bomen even ophielden. De berg leek nog oneindig ver weg en door de wolken was de top niet goed te zien. Toch een mooie motivatie om door te gaan, hier waren we naar op weg!

Eenmaal in Namche namen we afscheid. Ali en Doville zouden nog wat verder lopen. Ik was graag met ze meegegaan, was nog lang niet moe, maar door de grote hoogte was het beter om nu te stoppen en een rustdag in te nemen. Namche, ookwel Namche Bazar genoemd, is het grootste dorp in de regio en het voornaamste centrum van de Sherpa samenleving. Door de gunstige locatie op de kruising van de meeste wandelpaden is dit altijd het handelscentrum geweest waar Sherpa’s hun goederen ruilden en verkochten. Tegenwoordig is het met name gericht op toerisme en vind je overal winkeltjes, restaurantjes, lodges en zelfs een Irish pub. Als je dacht dat de trek naar de Everest een wandeling door pure wildernis was, vergis je je. De dorpjes zijn volledig aangepast op toeristen en sommige lodges hebben zelfs wifi, op 3450 meter….

Desalniettemin is Namche een interessant en mooi dorpje om te bezoeken. Gebouwd in een vallei tegen een heuvelrug aan, waardoor het dorpje langzaam omhoog loopt. Zodra je Namche binnen loopt kun je het hele dorp al zien, met de vele kleine huisjes die tegen de berg zijn aangebouwd. Leuk gezicht. Ik ging op zoek naar een slaapplaats, waar er hier veel van waren. Aangezien ik niet te veel geld wilde uitgeven ben ik een achteraf gelegen lodge terecht gekomen, beheerd door een oud Sherpa echtpaar. De kamer waar ik sliep was klein en koud, en ’s nachts hoorde ik de ratten langs de muren lopen, maar het was goedkoop en de twee oudjes waren erg vriendelijk en konden lekker koken.

Een van de grootste gevaren tijdens het trekken in hoge bergen is de hoogteziekte. Hoe hoger je geraakt, hoe minder zuurstof de lucht bevat. Je lichaam kan hier niet goed tegen en als je te snel stijgt kan je last krijgen of zelfs ziek worden. De eerste verschijnselen van hoogteziekte zijn hoofdpijn en vermoeidheid, en wanneer je hier last van krijgt is het beter om rustig aan te doen en niet verder te stijgen. Meerdere mensen hadden me aangeraden om een rustdag te nemen in Namche en daar twee nachten te slapen, om te acclimatiseren. Bij aankomst in Namche voelde ik me nog prima en leek me dat een beetje overdreven. De volgende dag zou ik best wel verder kunnen.

Daar had ik me in vergist. In de loop van de middag en avond begon ik hoofdpijn te krijgen. Het begon ligt maar werd steeds zwaarder en ik voelde me behoorlijk rot. Van te voren had ik Diamox meegenomen, medicijnen tegen de hoogteziekte. Ik nam twee tabletjes in en ook een paracetamol. De eigenaar van de lodge zag dat ik me niet helemaal lekker voelde en raadde me aan inderdaad twee nachten in Namche te blijven. Ook gaf hij als tip om veel water te drinken, minsten 2 liter per dag, dat zou helpen tegen de hoogte. Water in flessen is erg duur in de bergen, maar gelukkig had ik desinfectietabletjes bij me die ik kon gebruiken in het kraanwater in de lodges.

Na een onrustige nacht (het zuurstofgebrek maakt je kortademig waardoor slapen lastig wordt), voelde ik me de volgende ochtend iets beter, maar nog steeds niet super. Vandaag zou ik een rustdag nemen in Namche. De hele dag stil zitten in de lodge zag ik niet zitten, ik wilde wel wat beweging hebben. Voor de acclimatisatie is het goed om overdag op een hogere plek te wandelen en ’s avonds weer op een lagere plek te slapen. Ik besloot dus om een tripje te maken naar het Everest view hotel op 3880 meter. De wandeling viel me onwijs zwaar. Zelfs zonder rugzak kwam ik amper vooruit en ik was constant buiten adem. De sneeuw die afgelopen nacht was gevallen maakte het ook niet veel makkelijker. Na twee uur was ik bij het hotel waar je een goed uitzicht zou moeten hebben over de Everest. Door de dichte bewolking was hier helaas niks van te zien.

Eenmaal terug in Namche was ik bekaf. Ik heb vroeg avondgegeten en ben daarna naar m’n kamer gegaan. Hoewel ik onwijs moe was kon ik toch niet gelijk de slaap vatten. Ik voelde me ellendig en koud en had ineens super heimwee. Hoe had ik het in godsnaam in m’n hoofd gehaald deze trek alleen te ondernemen? Dit was niet leuk. Plotseling herinnerde ik me dat ik nog een ongeopende brief van m’n huisgenoten in m’n tas had. Voor iedere maand hadden ze me een brief gegeven die ik op de eerste van de maand mocht openen. Het bleek een brief van Dora te zijn, die een super lief en grappig verhaal had geschreven. Dit maakte de heimwee nog wat erger, maar ik was wel weer even opgevrolijkt. Nadat ik de brief 6 keer heb gelezen ben ik uiteindelijk toch in slaap gevallen.

Geschreven door Milan