Vandaag was het zo ver, ik zou de grens naar Israël oversteken. Ik was behoorlijk zenuwachtig en gespannen, meer dan ik ooit was geweest om een nieuw land te bezoeken. De verhalen van andere reizigers over de strenge controles aan de grens hadden me enigszins bang gemaakt en als snel bleek dat die angst niet ongegrond was. Mohammad zette me af aan de grens waar we afscheid namen en ik het laatste deel alleen moest lopen. De blauw gestreepte witte vlaggen met Davidsterren wapperden me te gemoed. Binnen in de controleruimte werd mijn hele tas binnenstebuiten gehaald en elke centimeter geïnspecteerd. Ik had geen verdachte voorwerpen bij me dus mocht door naar het volgende loket: paspoort controle, waar de echte problemen begonnen.

De Joodse staat Israël is niet bepaald geliefd onder de andere landen in het midden oosten. De Arabische wereld ziet Israël als onderdrukker van de Palestijnse bevolking, die daar volgens velen onrechtmatig zijn verdreven. Veel Arabieren erkennen Israël niet als officieel land, en sommigen pleiten zelfs voor een complete vernietiging van de Joodse staat. Met zo veel vijandigheid om zich heen heeft Israël zich in de afgelopen decennia ontwikkeld tot een militair machtsbolwerk met extreme veiligheidsmaatregelen. Dit alles om terroristen en anti-Israël groeperingen buiten te houden. Het land waar Israël het meeste mot mee heeft is Iran, al sinds het begin af aan zijn deze twee naties aartsvijanden. Mijn bezoek aan Iran zou niet bepaald worden toegejuigd op de grensovergang, vreesde ik. En inderdaad, toen de dame achter het loket de Iranese stempel in paspoort zag liep ze weg en kwam even later met twee collega’s naar buiten om mij naar een kantoortje te begeleiden, waar de ondervragingen begonnen.

ALLES wilden ze weten. Naam, woonplaats, opleiding, werk, naam ouders, werk ouders, doel van mijn reis, hoe ik aan genoeg geld kwam om zo lang te reizen, waarom ik in het midden oosten was, ga maar door. Vervolgens moest mijn maandlange reis in Iran van dag tot dag worden beschreven. Ieder hotel, hostel, couchsurfer, bus, stad, trein moest worden benoemd. Mijn telefoon werd afgenomen en contacten doorgespit. Ieder Iraans telefoonnummer werd genoteerd en ik moest vertellen wie de persoon was en hoe ik die had ontmoet. Ik moest inloggen op Facebook en mijn hele tijdslijn en vrienden werden geanalyseerd. Foto’s op camera werden stuk voor stuk bekeken. De ondervragingen waren in verschillende verschillende sessies verdeeld en in de tussentijd moest ik buiten wachten. Na de derde ondervraging, we waren inmiddels 4 uur verder, gaf ik de hoop op. Dit werd niks, ze zouden me het land uitzetten en ik moest terug naar Jordanië.
Mijn verbazing was dus groot toen de dame die de ondervragingen had geleid ineens met mijn paspoort naar buiten kwam. Alles was in orde, ik mocht gaan. Ik was geen terrorist! Ik keek naar de miniscule stempel met Hebreeuwse tekens in mijn paspoort, hier had ik dus 5 uur voor gewacht. Een bezoek aan enig Arabisch land zat er nu ook niet meer in, zij doen net zo moeilijk om een stempel uit Israël. This trip will better be worth it!

Tegelijkertijd met mij liep er een Britse jongen, Flynn, de grens over, zijn controle had minder dan een kwartier geduurd. We raakten aan de praat en besloten samen te proberen naar Eilat te liften, de grote stad waar we zo’n 5 kilometer van vandaan waren. Flynn was ook al ruim een half jaar op reis, maar was voornamelijk in centraal Afrika geweest. Terwijl we wachtten tot er iemand voor ons zou stoppen vertelde hij bizarre verhalen over hoe hij in z’n eentje liftend door landen als Tanzania, Zambia, Botswana en Namibië had gereisd, kamperend tussen de olifanten en giraffen.
Eilat bleek een vreselijk toeristische badplaats te zijn, met grote hotels en resorts aan de rode zee. Het hostel waar we incheckten was behoorlijk duur en ook aan de prijzen op straat zagen we dat Israël een stuk duurder zou worden dan Jordanië. Vergeleken met de rest van het midden oosten leek Israël een enorm westers land. Hip geklede jongeren en vrouwen met onbedekt haar. Westerse ketens en niet op iedere straathoek een moskee. Alcohol is ook vrij verkrijgbaar dus ’s avonds wilden Flynn en ik een biertje gaan drinken in een bar, waar er genoeg van zijn. De prijzen waren achterlijk hoog dus uiteindelijk werd het een biertje uit de supermarkt.

In Eilat was niks te beleven dus de volgende ben ik vertrokken naar het noorden, richting Mitzpe Ramon. Flynn en ik konden het wel goed vinden dus we besloten samen te reizen. Aangezien Flynn op een minimaal budget zat stelde hij voor om te liften, maar dit bleek nog niet zo makkelijk. De Israëliërs zijn in dit opzicht een stuk wantrouwiger en mindere vriendelijk dan de Arabieren, want niemand stopte voor ons. Na een uur gaven we het op en liepen terug naar het busstation, waar we een duur buskaartje kochten. De bus zat vol met soldaten, tieners met veel te grote geweren. Israël heeft een 3 jaar durende dienstplicht voor alle mannen, en 2 jaar voor de dames. Na de middelbare school gaat iedereen verplicht naar het leger, waardoor in principe de hele bevolking ouder dan 18 met een geweer weet om te gaan, wat ik een redelijk beangstigend idee vond. De bus stopte om verschillende legerbasis waar jongens en meisjes werden afgezet en opgehaald. Het zuiden van het land is één grote woestijn, de Negev, en in de verte zagen we grote stofwolken van voorbij racende tanks, militaire oefeningen. De rit bracht ons ook voor een klein deel langs de grens met Egypte, dat wordt afgebakend met 4 meter hoge dubbele hekken met prikkeldraad. Overal maar die hekken. Na decennialang conflict en oorlog is dit land volledig paranoïde als het gaat om veiligheidsmaatregelen.

Geschreven door Milan