De weg naar beneden ging zoals verwacht een stuk sneller dan de heenreis. Omdat ik nu geen rekening meer hoefde te houden met acclimatiseren (snel stijgen is gevaarlijk maar snel dalen niet), heb ik de route naar Lukla in drie dagen afgelegd.

De weg was eenvoudig en overzichtelijk en ik hoefde nu geen hoge bergpassen meer over te steken, alles was meerendeel dalen. Ik voelde hoe de zuurstof in de lucht weer toenam en dat gaf me een hoop energie. De omgeving werd steeds groener en de waterstroompjes van de verschillende gletsjers voegden zich samen tot een steeds breder wordende rivier. Tweemaal moest ik een omweg maken omdat de brug die de rivier overging ingestort was. Waarschijnlijk een gevolg van de aardbeving van vorig jaar, waar nog veel van te zien was. De Khumbu regio is zwaar geraakt tijdens de beving en veel dorpjes waren volledig verwoest. Nu nog steeds zag ik veel ingestorte en beschadigde gebouwen en werd er overal druk gewerkt aan het herstel. Het toerisme is de voornaamste inkomstenbron voor de mensen hier en zonder lodges en restaurants valt er geen geld te verdienen. De toestroom van bezoekers is helaas erg geslonken. De aardbeving heeft veel mensen angst ingeboezemd en het aantal toeristen is dit jaar bijna gehalveerd. Zonde, want Nepal is nog steeds even mooi en de kans op nog een aardbeving is nu kleiner dan ooit. Daarnaast help je de lokale bevolking en de economie in het algemeen enorm met een bezoek. Dus tegen iedere outdoorliefhebber wil ik zeggen: ga vooral naar Nepal!

Die avond sliep ik in Tengboche, waar het grootste Buddhistische klooster in de Khumbu staat en dus een grote spirituele waarde bezit. Ik heb een rondje gelopen door het klooster maar op het moment dat ik er was werden er helaas geen gebeden gehouden, dus er was niet veel te zien.

In de lodge sprak ik die avond met een man en jongen uit Australie, vader en zoon. Samen waren ze op vakantie in Nepal en van plan naar het base camp te gaan. Ze hadden te snel geklommen en waren nu vrij ziek van de hoogte. Tot ontevredenheid van de zoon wilde de vader de trip dus afblazen. Ik kon me de teleurstelling goed inbeelden.

De volgende dag ben ik verder afgedaald. Na een stop in Namche waar ik even het internet cafe heb gebruikt en momo's (kleine gestoomde dumplings met vlees) heb gegeten met een groep andere backpackers, ben ik naar Monjo gewandeld. In dezelfde lodge waar ik bijna twee weken eerder m'n eerste nacht had doorgebracht, sliep ik nu weer. De lodgehoudster herkende me nog en was weer erg vriendelijk. Voor het avondeten bestelde ik Dhal Bhat, een traditioneel Nepalees gerecht dat bestaat uit rijst met een saus van linzen (dhal) en groenten (bhat). Het idee is dat je zoveel extra rijst en bhat kan bijvragen als je wil, dus in bijna alle lodges tijdens m'n trek heb ik dit gegeten, meeste eten voor je geld! Daarnaast was het ook beter om te proberen geen vlees te eten. Aangezien dit helemaal de berg moet op worden gedragen is dit vaak al behoorlijk oud en lang ongekoeld geweest, beetje tricky dus.

De laatste etappe van Monjo naar Lukla was weer meerendeel klimmen, dus even wat zwaarder. Het vooruitzicht om weer naar de bewoonde wereld terug te keren gaf genoeg motivatie om door te blijven gaan. Eenmaal in Lukla kwam ik veel bekenden tegen die ik eerder was tegen gekomen tijdens m'n trek. Het bleek dat alle vluchten naar Kathmandu vandaag gecanceled waren wegens slecht weer en veel mensen nu gestrand waren. Ik zou de volgende dag vliegen, maar het was nu nog maar de vraag of dat doorging.

Voor het eerst sliep ik in een lodge waar het vrij warm was. Samen met het groepje backpackers dat ik eerder in Gorak Shep had ontmoet, heb ik die avond opgetrokken, wat gezellig was.

De volgende ochtend ging ik vroeg naar het vliegveld, hopend dat de vluchten door zouden gaan. Nadat ik m'n bagage had afgegeven mocht ik doorlopen naar een grote ruimte, waar tientallen anderen mensen stonden te wachten. Niemand wist zeker of en wanneer de vluchten zouden vertrekken. Het weer leek hier oke, maar we moesten wachten tot de vliegtuigjes uit Kathmandu arriveerde, en daar kon het weer heel anders zijn.

Grote blijdschap onder iedereen toen er een vliegtuig aan de horizon verscheen die even later landde in Lukla. Er waren een stuk of tien verschillende luchtmaatschappijen en ik had geluk want het eerste vliegtuig was mijn maatschappij. Ik kon dus als een van de eerste vertrekken!

Het opstijgen vanaf Lukla was bijna net zo eng als het landen. Terwijl het vliegtuig op de handrem stond liet de piloot de motoren op volle toeren draaien. De handrem werd verwijderd en we vlogen vooruit. Gezien de korte landingsbaan kan het vliegtuig niet genoeg lift opbouwen en aan het einde van de baan vielen we met de neus naar voren voor een aantal meters naar beneden het ravijn in. Na een korte duikvlucht trok de piloot op en schoten we omhoog. We waren in de lucht!

Eenmaal terug in Kathmandu besloot ik voor 1 nacht mezelf te trakteren op een hotel. Na twee weken in de bergen was ik echt toe aan een fatsoenlijk bed in een warme kamer. De rest van de middag heb helemaal niks gedaan. Op bed gelegen en gelezen. Ik had een eigen badkamer met heet water. Nog nooit heeft een warme douche zo goed gevoeld!

Geschreven door Milan