Als dank voor Alireza’s gulle gastvrijheid liet ik de volgende ochtend een handje steentjes achter die ik tijdens m’n reis had opgepikt. Ik had hem graag met wat meer willen bedanken, maar had niks anders bij me. Later heeft hij me nog bericht dat hij stenen verzamelt en erg blij was met mijn kleine cadeautje, dat was leuk om te horen.
Nadat ik een minibus terug naar Shiraz had genomen ben ik in de bus naar Yazd gestapt, een stad zo’n 300 kilometer ten noordoosten van Shiraz, in het midden van het land. Ik was vergeten wat te eten mee te nemen dus was behoorlijk hongerig tijdens de zes uur durende rit, die ook nog behoorlijk heet was. Klagen kon ik niet, het ticket had omgerekend nog geen 4 euro gekost en onderweg kreeg ik fantastische uitzichten over de woestijn en de bergen.

Bij aankomst in Yazd werd ik opgehaald door mijn nieuwe Couchsurfing host, Hossein. Uit zijn berichtjes die hij me eerder stuurde bleek al dat zijn Engels niet geweldig was. Met zijn brilletje, gezette lichaamsbouw en haperende engels kwam hij een beetje over als een kneusje. Hij was 29 en woonde nog bij zijn ouders, naar wiens huis hij me nu reed. Hoewel de communicatie een beetje stroef verliep deed hij wel erg z’n best. Ik was de eerste couchsurfing gast die hij had en hij wilde me zoveel mogelijk op m’n gemak stellen. Als hij een woord in het Engels niet wist probeerdie die het met zijn telefoon te vertalen. Hossein werkte als civiel techneut in het ingenieursbedrijf van zijn vader, die ik bij thuiskomst kort ontmoette. De zaken liepen blijkbaar goed want het huis was enorm en mooi ingericht met prachtige Perzische tapijten. Nadat ik mijn spullen had achtergelaten wilde Hossein me aan zijn vrienden voorstellen en stapten we weer zijn auto in. Onderweg haalden we een van zijn vrienden op, Behnam, die minstens zo slecht Engels sprak, maar ook net zo vriendelijk was. We reden door de stad en stopte plotseling in een smalle straat. We stonden hier een paar minuten stil en ik begreep niet precies waarom, tot er een andere auto naast ons stopte. Hossein draaide zijn raampje open en het zelfde gebeurde bij de andere auto. Een stapeltje bankbiljetten werden door Hossein naar buiten gereikt en een fles whiskey kwam naar binnen. Zo kom je hier dus aan je alcohol!
De rest van de avond hebben we met Hossein, Behnam en twee andere vrienden bij Behnam thuis gezeten en whiskey gedronken. Het was grappig om te zien hoe snel de Iranezen dronken werden, die waren duidelijk niet gewend aan de alcohol. Het meerendeel van de conversaties vond plaats in het Farsi, maar Hossein en zijn vrienden deden hun best mij er in te betrekken en het werd een gezellige avond. Behnam wilde ook graag actief worden op Couchsurfing maar omdat zijn engels zo matig was vroeg die mij op zijn profiel aan te maken. Ik heb een mooi verhaal uit mijn duim gezogen over zijn persoonlijkheid en hobby’s, wat best grappig was om te doen. Zodra zijn profiel af was ging Behnam meteen op zoek naar westerse meisjes om uit te nodigen. Ik heb hem even moeten uitleggen dat couchsurfing niet echt bedoeld is als dating app...

De volgende ochtend ben ik de stad gaan verkennen terwijl Hossein moest werken. Als een van de grotere steden in centraal Iran, wat vooral uit woestijn bestaat, is watervoorziening in Yazd altijd een van de voornaamste uitdagingen geweest. De meeste traditionele huizen zijn van klei gemaakt, wat voor koelte zorgt in de hete zomers en overal zie je windtorens tegen de woningen gebouwd. In het watermuseum werd uitgebeeld hoe een heel netwerk van ondergrondse aquaducten en tunnel de stad van schoon drinkwater voorzag. Het water werd vanuit de de bergen en waterbronnen de stad in getransporteerd en hier opgeslagen in koepelvormige gebouwen, waarvan er nog steeds aan aantal te zien zijn in het oude gedeelte van de stad.

Ik heb een bezoekje gemaakt aan de Zorostriaanse vuurtempel, waar naar zeggen al bijna 1600 jaar een heilig vuur brandend wordt gehouden. Het Zoroastrisme is een religie afkomstig uit het oude Perzie en is ontstaan rond 400 voor Christus, waarmee het een van de oudste geloven ter wereld is, veel ouder dan de Islam. De Avesta, het heilige boek van het Zoroastrisme, beschrijft een sterk dualisme tussen goed en kwaad waartussen de mens altijd ingeklemd zal zijn. Tot de opkomst van het Christendom en Islam was het Zoroastrisme een van de grootste religies ter wereld. Tegenwoordig zijn er naar schatting nog slechts 2,5 miljoen aanhangers.
De rest van de ochtend heb ik een aantal moskeeen en traditionele huizen bezocht, die erg mooi waren. Maar het leukste aan Yazd vond ik het oude stadscentrum, dat bestaat uit een wirwar van smalle steegjes waar ik zonder enig gevoel voor richting doorheen ben gaan dwalen. Onderweg wandelde ik langs talloze kleine kleihuisjes met koepelvormige daken en hier en daar een kleine moskee. De straatjes waren op sommige punten super smal en overdekt met bogen of daken van klei. Af en toe liep er een lokale vrouw voorbij, beladen met manden vol kleding of eten, steunend op haar hoofd. In een van de steegjes zag ik een openstaande poort waar ik even door naar binnen spiekte. Achter de poort lag een grote tuin en huis, dat half ingestort was. Ik sloop naar binnen en ben door de tuin gewandeld. Het huis leek verlaten en via een van de trappen kon ik naar het dak lopen, vanwaar ik een cool uitzicht had over de hele stad.

Hussein haalde me begin van de middag weer op, hij had nu middagpauze, en reed met mij naar huis, waar we samen een film hebben gekeken en hij een dutje heeft gedaan. Ik werd constant verwend met fruit en thee en andere lekkernijen en heb me tegoed gedaan aan een sinaasappel en granaatappel. Eind van de middag kwam Behnam langs waarmee we samen hebben gegeten (Polow) en vervolgens thee zijn gaan drinken in een cafe in de stad. Iranezen zijn onwijze zoetekouwen en drinken hun thee met abnormaal veel suiker. Toen ik mijn suikerklontje in mijn thee deed werd ik uitgelachen. Hoessein liet me zien hoe het wel hoort: je stopt je suiikerklontje onder je tong en drinkt vervolgens een paar slokken thee. Dat doe je voor je hele kopje zodat je gemiddeld 3 a 4 suikerklontjes per kopje wegwerkt. Bij de thee werd ook nog een waterpijp besteld, die in het Farsi Qalyan word genoemd, maar gewoon hetzelfde is als de Arabische Shisha. Zonder tabak uiteraard, roken is verboden in het openbaar overal in Iran.
Terwijl we in het cafe zaten werd Behnam door een van zijn ooms gebeld. Tijdens het gesprek keek die mij lachend aan en ik hoorde de woorden toerist en Holland vallen, waaruit ik opmaakt dat die over mij aan het vertellen was. En inderdaad, na het bellen vroeg Behnam of ik zin had om met zijn oom en een paar vrienden van hem een kopje thee te drinken in het park. Tuurlijk!
We reden naar het park en vonden daar een groepje mannen die een kampvuurtje van denneappels hadden gemaakt en daar thee op aan het koken waren. Ik kreeg van iedereen een hand en een “ Salam, chatori?” (Hallo, hoe gaat het?) en werd intens aangestaard door de mannen, die waarschijnlijk niet vaak een blond gekrulde toerist zagen. Geen van hen sprak engels dus Behnam moest alles vertalen. Ze vroegen me van alles. Varierend van “Waarom heb je geen vriendin?” tot “Heeft Holland echt zoveel bloemen?”. Het leek bijna een soort verhoor maar de mannen waren allemaal erg vriendelijk en constant aan het grappen en boden me thee en koekjes aan. We hebben ruim een uur zitten praten voorwe terug gingen naar Hosseins huis. Weer een interessante ontmoeting!

Geschreven door Milan