Vanavond zouden we weer een nachttrein hebben naar onse volgende bestemming. Tot die tijd moesten we ons zien te vermaken in Ahmedabad. Op de kaart van de stad waren twee meren te zien, waar we besloten een kijkje te nemen. Het Kankara meer bleek een kunstmatig meer te zijn met een soort boulevard en park er omheen. We moesten 80 Roepie entree betalen, wat veelbelovend klonk. Het slecht onderhouden park met smerig water en gesloten attracties was dus enigszins teleurstellend toen we eenmaal binnen waren. Het tweede meer bleek nog een gradatie erger te zijn. De tuktuk chauffeur was verbaasd dat we hier heen wilden en toen we stopten snapten we waarom. Het meer was opgedroogd en lag vol met afval en dode beesten. Om het meer was een hele wijk van krottenhuizen gebouwd, nog hopelozer dan die in Mumbai.
We zijn meteen weer in een tuktuk gesprongen die ons naar een grote mall reed, waar we even konden ontsnappen aan alle chaos, rotzooi en opdringerige Indiërs. Om tijd te doden zijn we maar naar de bioscoop gegaan, waar we Mad Max hebben gezien.

De nachttrein naar Udaipur was weer erg basic en we hebben matig geslapen (maarja, wat wil je met treintickets die nog geen 3 euro kosten voor een 15 uur durende rit). Vanaf het station wandelden we naar het guesthouse in het centrum van de stad. Voor het eerst waren in een hotel beland dat niet van ellende uit elkaar viel. De kamer was netjes, personeel vriendelijk en er was een mooi dakterras met uitzicht over de stad.
We hebben gedoucht, ontbeten en zijn de stad in gegaan, waar we een bezoek hebben gebracht aan het koninklijk paleis. Het voormalig koninklijk paleis weliswaar, tegenwoordig heeft India geen koningshuis meer. Met de komst van Europese kolonisatie is de rol van koning door Westerlingen opgenomen en na de onafhankelijkheid van Engelans is de monarchie helemaal geëindigd. Het gebouw staat er nog steeds en is reusachtig, een enorm doolhof van gangen en kamers. We hebben ruim een uur door het complex gedwaald, voor we eindelijk weer bij de uitgang kwamen.
Na een lunch van dosa (dunne, hartige pannenkoek met pittige aardappel vulling) zijn we door de stad gewandeld naar de voet van een van de hoge heuvels. Met een kabelbaan werden we omhoog gehesen, vanwaar we een goed uitzicht hadden over de hele stad. Udaipur ligt aan de rand van twee grote meren, waardoor er wat meer natuur aanwezig is en de stad een stuk minder chaotisch aanvoelt. Na een rondje hebben gelopen over de top (die werd bewoond door een grote populatie eekhoorns) zijn we weer afgedaald en teruggekeerd naar het guesthouse.

De volgende ochtend zijn we verplaatst naar een hostel, wat iets goedkoper was en waar we wat meer reizigers hoopten te ontmoeten. Het was snikheet buiten en we hoopten een bootvaart over het meer te doen voor wat verkoeling. De Indiërs vroegen achterlijke prijzen dus ik besloot daarom om maar gewoon een duik te nemen in het water. Roy was wat aarzelend gezien de groene kleur van het water maar aangezien de Indiërs er ook in zwommen vond ik dat het wel kon. Het water was lekker koel en samen met een groepje Indiërs sprongen we omstebeurt van de kant in het water.
Voor de lunch zijn we in een veganistisch restaurantje beland, waar we twee Nederlandse dames ontmoeten, die ook op reis waren. Wellicht zouden ze dezelfde kant op reizen als wij dus we hebben Facebook uitgewisseld (vrienden maken is vandaag de dag zo eenvoudig!)
In de avond was er een belangrijke cricketwedstrijd op tv: India tegen Pakistan. Dat is een beetje te vergelijken met een voetbalwedstrijd tussen Nederland en Duitsland, maar dan nog serieuzer. Het maakt de Indiërs niet zo heel veel uit of ze het kampioenschap winnen, zolang ze Pakistan maar verslaan. In het hostel stond dus een groot projectiescherm waar iedereen zich voor verzamelde om de wedstrijd te zien. Ik keek maar met een half oog mee (cricket is naar mijn mening werkelijk een van de saaiste sporten ooit) maar uit het gejoel en gejuich maakte ik op dat India het goed deed. En inderdaad, de wedstrijd werd gewonnen door de Indiërs, wat voor uitbundige euforie zorgde.

De laatste dag in Udaipur hebben we rustig aan gedaan. Dit was de eerste stad in India waar ik me eindelijk redelijk op m'n gemak voelde en niet constant geërgerd was door opdringerige verkopers of eindeloos toeterend verkeer. Hier en daar vond je nog steeds wel een bedelaar, maar die waren makkelijk te ontwijken. Soms was de situatie zo overdreven dat je meteen door had dat je in de maling werd genomen. Bijvoorbeeld een man op straat met een bord om z'n nek "I am blind". Tien meter verderop staat een andere man luid schreeuwend "HE IS BLIND, HELP HIM! GIVE MONEY". Dacht het niet!
Hoewel soms hard, is negeren vaak de beste manier om aan de bedelaars te ontkomen. Op een gegeven moment zijn we ons voor gaan doen als Russen en met een zwaar Russisch accent gaan praten, wat bijzonder effectief werkte om de Indiërs op afstand te houden.
's Middags heb ik in een internetcafe (wat in feite gewoon een kruidenierswinkeltje was met achterin 1 Windows 98 pc) wat blogs geupload waarna we in het hostel een biertje hebben gedronken met wat andere backpackers, voor we naar het station vertrokken voor onze volgende nachttrein. Doei Udaipur!

Geschreven door Milan