Next stop: Shanghai! Een van de grootste en modernste steden in China. Na twee weken meer culturele en natuurrijke plekken te hebben bezocht, keek ik uit weer naar een grote stad te gaan.

Vanuit Yichang nam ik de trein richting Shanghai. Dit keer geen reguliere trein, maar een supersnelle bullettrain! Met een gemiddelde snelheid van 200 km/h racen deze treinen door het land en zorgen voor een snelle connectie tussen de grote steden. In tegenstelling tot de reguliere treinen was de bullettrain van binnen netjes en schoon en hadden de zitplaatsen ruime beenruimte. Uiteraard zit aan dit alles ook een wat duurder prijskaartje, maar voor een keertje moest dat kunnen.

Ik kwam aan op het westelijke treinstation, ver buiten het centrum. Van te voren had ik een hostel in de buurt opgezocht, waar ik naar op weg ging. Na een uur doelloos in een woonwijk te hebben rondgezocht, werd ik gelukkig geholpen door een vriendelijke chinese jongen. Ik zeg jongen, omdat hij mijn leeftijd leek, maar hij was al 32, dus eigenlij meer een man. Veel Chinezen lijken een stuk jonger dan ze zijn, dus die fout heb ik wel vaker gemaakt. Neville, zoals ik hem mocht noemen, werkte in Shanghai voor een Amerikaans bedrijf dat telefoononderdelen maakt. Hij kwam oorspronkelijk uit een ander deel van China maar woonde nu voor een half jaar in Shanghai. Samen hebben we wat gegeten waarna hij me hielp het hostel te vinden.

De slaapplekken in het hostel waren vrij bijzonder. In plaats van stapelbedden waren er gestapelde capsules die als bed dienden. De capsule kon je openen met een soort luik, waarna je in het 'bed' kroop en de capsule weer afsloot. Zo had je een soort privé plek om te slapen. Best cool, maar helaas waren alle capsules bezet en kreeg ik een 'normaal' stapelbed.

Terwijl ik de capsules aan het bewonderen was werd ik aangesproken door een Chinees meisje. Ze heette Vera (zo heette ze niet echt, maar veel Chinezen kiezen een Engelse naam voor zichzelf aangezien de Chinese vaak moeilijk uitspreekbaar is voor buitenlanders), en sprak amper Engels. Het viel me op dat ze een soort draadjes uit haar ooghoeken en oorlellen had hangen. Toen ik daar (via de vertaal-app) naar vroeg, vertelde ze dat ze een operatie had gehad aan haar gezicht. Niet omdat ze ziek was of een ongeluk had gehad, maar om esthetische redenen. Ze geloofde dat ze haar gezicht operatief mooier kon maken, een soort plastisch chirurgie dus. De draadjes bleken hechtingen te zijn en haar gezicht was ook behoorlijk gezwollen. Best eng om te zien. Ze liet foto's zien van hoe ze er voor de operatie uit zag en ze was best een leuk meisje. Ik begreep dus niet goed waarom ze dit deed, zeker omdat haar ouders en vrienden van niks wisten en ze met een smoesje vanuit Chengdu een week naar Shanghai is gekomen. Ze vertelde dat het vrij populair is onder meisjes in China om dit te doen. Het schoonheidsbeeld dat ze hebben is heel erg gericht op het westen. Ze willen zich graag onderscheiden van de vele andere Chinezen en meer op een westers persoon lijken. Dat gaat dus zelfs zo ver dat ze operatieve ingrepen overwegen. Heel bizar.

De volgende ochtend heb ik de metro naar het centrum genomen. Met een totale routelengte van 588 km is het metronetwerk het langste ter wereld en na New York heet het ook het meest aantal stations (364). Dit was te merken. Enorme stations en grote mensenmassa's die zich allemaal in de metro's proppen. Voor het eerst sinds ik in China was werd ik niet overal constant aangestaard. Shanghai is rijk aan westerse expads en in de metro en op straat zag ik veel andere westerlingen. Het centrum zelf staat ook vol met grote westerse winkels en hoge gebouwen.

Nadat ik een ander hostel had gevonden ben ik wat door de stad gaan wandelen en heb ik het museum of urban planning bezocht. Een cool museum wat over de geschiedenis van Shanghai vertelde en, wat nog cooler was, een toekomstbeeld gaf van Shanghai over 30 jaar. Wat ooit begon als een communistisch vijf jaren plan om Shanghai tot de grootste havenstad van China te maken is nu doorgevoerd tot een nog groter plan om Shanghai nog verder te ontwikkelen. Met een enorme 3d kaart en een indrukwekkende animatiefilm werd een schets getoond van Shanghai in 2040. Tegen die tijd moet Shanghai een van de grootste, modernste en ook duurzaamste steden ter wereld zijn.

Smiddags had ik met Vera afgesproken op the Bund, de boulevard aan de oostelijke kant van het centrum die grenst aan de Huangpu rivier. Vanaf hier heb je een geweldig uitzicht over de skyline van Shanghai, aan de overkant van de rivier. Het was behoorlijk mistig, wellicht deels smog, waardoor de toppen van de hoge torens in de wolken waren geheuld. Gaf een bijzonder effect.

Communiceren met Vera ging lastig. Telkens als we iets wilden zeggen moest het via de vertaal app op de telefoon. Dus meerendeel van de tijd liepen we gewoon stil rond. Zij was ook nog nooit in Shanghai geweest, dus was net zo onder de indruk van de hoge gebouwen als ik.
Onder de rivier loopt een tunnel waar je met een soort Disneyland attractie doorheen kan. Je stapt in een glazen kabine die langzaam door de tunnel beweegt, waarbij je onderweg een hele licht- en geluidshow over je heen krijgt. Een beetje sneu.

Aan de andere kant van de rivier kwamen we weer bovengronds, midden in het financiële district, waar de grote wolkenkrabbers zich bevinden. Tussen de hoge glazen gebouwen valt de Pearl Tower het meest op. Een hoge televisietoren met een bolvormige basis en top. Het was inmiddels donker toen we hier aankwamen en de toren was aan de buitenkant mooi verlicht. Met een supersnelle lift gingen we omhoog naar het uitkijkplatform op 263 meter hoogte, slechts net over de helft van de werkelijke top (468 meter, en daarbij de nummer vijf hoogste televisietoren ter wereld). Het uitzicht was helaas niet zo fantastisch. De toren bevond zich midden in de dichte mist/smog, dus we konden slechts weinig zien van de omgeving.

Na het bezoek aan de Pearl Tower zijn we ergens gaan eten. Hierbij kwam het wel goed van pas dat ik met Vera op stap was. In de meeste restaurants moet ik naar plaatjes wijzen of me puur laten verrassen, maar nu had ik een native speaker bij me. In het hotpot restaurant kregen we een lekker maal van gemixte groenten en vlees, bereid in hotpot met een licht pittige smaak. Hoewel ik voor m'n totaal niet van pittig eten hield, moet ik zeggen dat ik het nu steeds lekkerder begin te vinden. Moet nog steeds wel oppassen met de hete sauzen, want de Chinezen kunnen wel erg ver gaan met pittigheid.

Na het eten heb ik Vera gedag gezegd. Zij zou de volgende dag weer terug gaan naar Chengdu, waar ze waarschijnlijk d'r ouders een ongewenste verrassing zou geven. Bijzondere ontmoeting weer, je blijft overal gekke (maar wel super vriendelijke) mensen tegen komen.

Geschreven door Milan