Mijn trip door Israël zat er bijna op. Vanmorgen nam ik afscheid van Maha en Amir en bedankte ze voor hun gastvrijheid, hopelijk kon ik hun behulpzaamheid ooit terugbetalen mochten zij ooit Nederland bezoeken. Met de bus vertrok ik vanaf Haifa richting Tel Aviv, zo’n 60 kilometer naar het zuiden. Na Jeruzalem is Tel Aviv de grootste stad in Israël, maar verder hebben de twee steden geen enkele overeenkomst. Sterker nog, het zijn twee complete tegenpolen. Jeruzalem als cultureel en religieus epicentrum van het land is, en daartegenover Tel Aviv als Manhattan van het midden oosten. De stad is bruisend en modern, vol met hoge wolkenkrabbers, cafés en winkelcentra. Op een cynische toon wordt Tel Aviv wel de “Bubbel” genoemd, metafoor voor de schijnbare bel waaronder de inwoners van de stad lijken te leven. Terwijl het land al decennia lang onder een conflict gebogen gaat en 70 kilometer naar het zuiden mensen in Gaza sterven onder bombardementen, liggen de Tel Aviviers op het strand of genieten van een drankje op een terras. Het leven lijkt zich hier niks aan te trekken van wat er in de omgeving gebeurd en heeft een compleet westerse standaard aangenomen.

Bij aankomst ben ik door de stad begonnen te wandelen, me vergapend aan al de hoogbouw en schijnbare luxueuze uitstraling. Ik liep door naar het centrum, wat er gezellig uit zag met de vele barretjes en terrasjes. De regenboogkleurige vlaggen – symbool voor de gay-pride – voelde compleet misplaatst hier in het midden oosten, waar de meeste landen homofilie zwaar bestraffen. Tel Aviv daarentegen heeft een grote gay-scene, wat ook in het openbaar wordt geaccepteerd. Volgende week zou hier een gay-pride optocht plaatsvinden, vandaar dat de straten vol hingen met vlaggen.

Ik volgde mijn Lonely Planet naar de “White City” wijk, die bekend staat om haar traditionele Bauhaus architectuur. Deze typische Duitse bouwstijl uit het begin van de 20e eeuw vond zijn weg naar Israël toen duizenden Joden uit Nazi Duitsland vluchten, aan het begin van de tweede wereld oorlog. Tel Aviv was destijds nog geen 50 jaar oud en telde slechts een kleine 30.000 inwoners. In de decennia daarvoor had een kleine groepen Joden uit het nabije Jaffa besloten om uit het niets een nieuwe stad te bouwen, dat een bakermat voor modernisering moest worden en een veilige haven voor alle Joden. Dat is zeker gelukt. Na de tweede wereld oorlog telde Tel Aviv al 160.000 inwoners en tegenwoordig zijn dat er maar liefst 430.000. De Bauhaus architectuur, die door de Nazi’s als kosmopolitisch en minderwaardig werd bestempeld, heeft in grote mate bijgedragen aan de ontwikkeling van Tel Aviv. Vandaag de dag staan er nog steeds zo’n 4000 gebouwen in deze stijl: statische gevels met veel rechte lijnen en geometrische vormen, die enige decoratie ontbreken.

’s Avonds ontmoette ik Nir, de Couchsurfing host bij wie ik kon slapen. Een rustige, tikje saaie, man in de dertig. We gingen samen ergens wat eten en ik schrok van de prijzen op het menu. Dat Israël een duur land is, was ik inmiddels wel achter, maar Tel Aviv deed daar nog een schepje bovenop. Ik hield het dus maar gewoon bij een broodje. Achteraf las ik dat Tel Aviv de duurste stad in het midden oosten is. De hoge prijzen hebben gek genoeg toch geen effect op de hordes toeristen die op de stad afkomen. Tel Aviv is een populaire bad- en feestplaats voor veel mensen (met name jongeren) uit Israël zelf, maar ook uit Europa. De reeksen bomaanslagen die in het eind van de jaren negentig plaatsvonden hebben het toerisme voor lange tijd stilgelegd, maar dat is nu weer helemaal terug.

De volgende dag ben ik weer zelf de stad in gegaan, Nir moest werken. Ik nam een bus naar het voormalige huis van Ben Gurion, dat nu een museum is. David Ben Gurion wordt gezien als de stichter van de staat van Israël en was Israëls eerste minister president. Als sterke aanhanger van het Zionisme, de Joodse denkwijze die zegt dat de joden terug moeten keren naar hun eigen “beloofde land”, pleitte hij jarenlang voor een Joodse staat. Op 14 mei 1948, na het falen van het VN voorstel om een twee-natie staat op te richten, riep Ben Gurion het bestaan van de staat Israël uit. In de daaropvolgende oorlog met de omringende Arabische landen leidde Ben Gurion het land en verenigde de verschillende militaire groeperingen tot een gezamenlijk leger: the Israël Defense Forces. De Israëliërs zagen Ben Gurion als een held en overal in het land zie je zijn naam en portret nog terugkomen.

Niet alle minister-presidenten waren zo geliefd als de eerste. Na mijn bezoek aan het museum liep ik naar het Rabin plein, waarin 1995 de minister-president Yitzhak Rabin is doodgeschoten door een extreemrechtse Orthodoxe Jood. Rabin wad goed op weg geweest in de vredesonderhandelingen met Palestina en had beloofd de door Israël bezette Gaza strook en West Oever te verlaten en aan de Palestijnen over te laten. In de ogen van veel Orthodoxe Joden was dit een ernstige zonde. Het weggeven van de stukken land waar de Joden recht op zouden was onvergefelijk, volgens hen. De aanslag op Rabin betekende het einde van de vredesonderhandelingen en in de daaropvolgende 10 jaar bleef de onrust en het geweld tussen de twee facties bestaan.

De rest van de middag heb ik rustig aan gedaan. In het oosten van de stad ligt een complex met drie hoge wolkenkrabbers, het Azrielli center. De zilveren torens hebben ieder een andere vorm, een driehoekig, de ander vierkant en de laatste is rond. Op het observatiedek op 100 meter hoog is een grote tuin met grasveld waar ik een poosje heb gezeten, werkend aan mijn blogs en foto’s sorteren. Morgen zou ik vertrekken uit Israël en naar London vliegen. Voor het eerst in 9 maanden zou ik weer terug in Europa zijn en hoewel ik nog niet naar huis ging voelde het toch een beetje als het einde van mijn reis. De afgelopen maanden waren fantastisch geweest maar ik had de laatste tijd ook wel steeds vaker last van heimwee gekregen en keek er naar uit bijna weer naar huis te gaan. De grote reis zat er op!

Geschreven door Milan