Na een belabberde nacht in Gorak Shep werd ik vermoeid en koud wakker. In eerste instantie was ik van plan hier twee nachten te slapen, maar dat plan heb ik maar aangepast. Ik zou vanmiddag de afdaling beginnen, maar niet voor ik mijn uiteindelijke doel had bezocht: het Everest base camp!

Vanaf Gorak Shep slechts een uur of twee lopen, en qua hoogteverschil viel het ook wel mee: 200 meter klim. De wandeling liep voor de eerste anderhalf uur paralel aan de Khumby gletsjer, die zijn oorsprong op de Everest heeft. Op een gegeven moment liep het pad naar beneden, de gletsjer op. Ook hier waren grote delen bedekt met een laag puin, dus gewoon bewandelbaar.

De afgelopen 10 dagen was ik onderweg geweest naar het Everest base camp. Alle uren wandelen hadden geleid naar dit moment. Toen ik uiteindelijk het base camp bereikte viel het me dus een beetje tegen dat er amper wat te zien was. Enkel een stapel stenen met wat vlaggetjes markeerde de plek waar de expedities naar 's werelds hoogste berg beginnen. In de winter zijn er geen expedities, dus ik had kunnen weten dat er nu niks zou zijn. Hier en daar lagen wat kapotte kampeerspullen en ander afval, als bewijs dat her hier zomers vol staat met tenten.

Hoewel het base camp zelf wat tegenviel, was de omringende gletsjer bijzonder mooi en indrukwekkend. Zodra je wat van het kamp wegloopt kom je op de echte ijsgletsjer terecht. Metershoge ijsblokken, in de meest bizarre vormen, glinsteren in de felle zon. De krakende geluiden die constant uit het ijs komen zijn een beetje eng en doen je opnieuw realiseren dat je op een gigantisch bewegende massa van bevroren water staat. Ik heb een stukje tussen de ijssculpturen doorgeklommen, glibberend over het gladde ijs. De gletsjer gaat steeds stijler omhoog en in de verte zag ik hoe de ijsmassa verticaal omhoog liep. Dit moest de beruchte Khumbu Icefall zijn, de start van de échte Everest beklimming.

In het boek Into thin air, wat ik inmiddels uit had, had ik gelezen over de beklimming van de berg en alle uitdagingen en gevaren die daar bij komen kijken. De Khumbu icefall, wat in feite een bevroren waterval van tientallen meters hoog is, is de eerste etappe van de Everest klim en ook gelijk een van de gevaarlijkste. Het klimmen is technisch erg moeilijk en de instabiele ijspilaren op de gletsjer hebben al menig klimmer bedolven, met dodelijke afloop. De meeste expedities maken tegenwoordig gebruik van ladders en gefixeerde touwen om dit deel van de route af te leggen.
De Icefall is een van de moeilijkste delen van de klim, maar dat wil niet zeggen dat de hoger gelegen delen makkelijk zijn. Hoewel het klimmen hogerop meer uit hiken bestaat, worden de omstandigheden steeds extremer en overleven steeds zwaarder. Zodra je je als mens boven de 8000 meter bevind kan je lichaam niet meer wennen aan het extreem lage zuurstofpercentage (33% van gehalte op zeeniveau). Het lichaam krijgt te weinig zuurstof binnen en begint zichzelf langzaam af te breken. Deze zone wordt dus ook de zone of Dead genoemd.

Om toch enigszins te kunnen functioneren maken de expedities meerder acclimatisatie tripjes naar hoger gelegen tussenkampen voor ze de werkelijke beklimming naar de top beginnen. Ook worden er zuurstofflessen meegenomen om het lichaam in een betere staat te houden. Het overnachten op 7000 meter hoogte is geen pretje. Geteisterd door hoogteziekte doen de meesten geen oog dicht en voelen zich constant belabberd. De kou en extreme windvlagen maken het terrein onherbergzaam en 's nachts kun je absoluut niet buiten zijn.
Vanaf kamp 4, het hoogste kamp op de Everest, op 7950 meter, begint de laatste klim naar de top. Weersomstandigheden moeten perfect zijn voor een succesvolle beklimming. Een enkele sneeuwbui kan je oriëntatie verpesten en aangezien het weer in de bergen zo kan omslaan, is dit een reëel gevaar. De expeditie die in Into thin air wordt beschreven, loopt slecht af. Door een reeks fouten van het team en een plotselinge storm komen 8 mensen om het leven. In totaal zijn er sinds de eerste expeditie naar Everest meer dan 250 mensen overleden op de berg. De klim is niet zonder risico's...

Hoewel het me vroeger op een bepaalde manier super gaaf en uitdagend leek om ooit in m'n leven de Everest te beklimmen, ben ik daarover tijdens m'n trip van gedachten veranderd. De trek naar het base camp was af en toe al behoorlijk afzien, op de berg zelf is dat nog veel extremer. De gevaren zijn vrij groot en de risico's die je moet nemen lijken het me niet waard. Zeker als je kijkt naar het jaarlijks aantal expedities die de berg proberen te beklimmen. Zoveel mensen hebben het in hun hoofd gehaald de Everest te beklimmen dat de berg is veranderd in een toeristische plek waar rijke mensen zonder enige klimervaring astronomische bedragen betalen om naar boven te worden gegidst. Voor iedere expeditie worden grote aantallen Sherpa's ingehuurd die materiaal naar boven moeten dragen, klimtouwen moeten voorbereiden en zuurstofflessen moeten klaarleggen. Veel Sherpa's en hun families leven op de opbrengsten van het gidsen van een expeditie. Omdat er onderling veel concurrentie is nemen ze grote risico's met het klimmen om beter te zijn waardoor er vaak ongelukken gebeuren.

Tijdens de tocht realiseerde ik me dat ik niet zo nodig deel uit hoef te maken van dit massatoerisme, op een berg vol gevaren en ongemakken. Het bereiken van het base camp vond ik al een mooie prestatie en de tocht daar naartoe was prachtig geweest.

's Middags ben ik afgedaald naar Lobuche, een dorpje op 4900 meter hoogte. Vanaf hier begon de route naar de derde bergpas: de Kongma la, die ik volgende dag wilde beginnen. In de lodge kwam ik Ali en Doville tegen, de twee mensen die ik eerder op de trek had ontmoet. Ze deden dezelfde route als ik maar de andere kant op, dus hadden net de Kongma la pas gehad. Toen ze vertelden hoe zwaar ze het hadden gevonden begon ik te twijfelen of nog wel zin had om deze derde bergpas te beklimmen. Ik was eerlijk gezegd vrij moe en na 10, dagen begon ik ook wel weer te verlangen naar een warme slaapplek en een douche. Ik besloot dus om de Kongma la over te slaan en via de normale route af te dalen. Het was mooi geweest!

Geschreven door Milan