Waarschijnlijk een van de bekendste bouwwerken ter wereld en in ieder geval hét bekendste icoon van China: de Chinese muur! 6000 kilometer lang en naar men zegt zichtbaar vanuit de ruimte. Meer dan 2000 jaar geleden gebouwd gedurende honderden jaren de belangrijkste bescherming van China tegen noordelijke vijandige troepen. Een bezoek aan dit eeuwenoude en gigantische bouwwerk was natuurlijk onmisbaar tijdens mijn verblijf in China.

De muur strekt zich uit van ver in het westen van china tot de zee in het oosten van China. De muur loopt niet in een rechte lijn maar kronkelt door het landschap, over de heuvelruggen van de vele bergen. Een bepaald deel loopt vlak langs Beijing en is dus goed bereikbaar. Hierdoor is dit ook het meest toeristische deel van de muur en wilde ik dat het liefste vermijden.

Samen met Joe, Nicole en twee Fransmannen uit ons hostel zijn we daarom naar een wat meer afgelegen deel van de muur gegaan. Een twee uur durende busrit zou ons naar een dorpje vlakbij de muur brengen. Zo'n 15 kilometer voor dit dorp stopte de bus ineens en gebaarde de chauffeur dat we moesten uitstappen. We begrepen niet helemaal wat er gebeurde maar waarschijnlijk waren we er al, dus stapten we maar uit. Zodra de bus was weggereden werden we belaagd door taxichauffeurs die ons voor overdreven hoge bedragen naar de muur zouden brengen. Blijkbaar was dit een smerige truc van de buschauffeur die een dealtje heeft met deze taxichauffeurs.
Geïrriteerd liepen we weg en nadat we tevergeefs een andere bus hebben gezocht zijn we ingestapt bij een taxichauffeur die niet bij de oplichters hoorde en ons voor een reëel bedrag naar de muur bracht.

Vanuit het dorpje Gubeikou beklommen we een van de dichtbijgelegen heuvels, waar onze wandeling over de muur begon. Dit deel van de muur is oud en amper gerenoveerd in de afgelopen eeuwen, waardoor grote stukken zijn vervallen en soms moeilijk begaanbaar. Zelf vond ik dit juist wel gaaf. Je moest goed kijken waar je liep en op sommige plekken zelfs een beetje klauteren. Ook gaven de uit elkaar vallende stenen je echt het gevoel over een oud bouwwerk te lopen. Daarnaast waren er in dit gebied amper anderen toeristen, we hadden de hele muur voor onszelf!

Het plan was om vanaf Gubeikou naar het volgende dorp te lopen, Jinshanling, geheel over de muur. Hemelsbreed slechts tien kilometer, maar door de kronkelingen van de muur toch een hike van bijna 7 uur.

Na iedere 300 meter is er een kleine wachttoren op de muur, waar je vaak doorheen kon lopen. We passeerden wachttoren na wachttoren, en na iedere passage volgde een nieuwe, die hetzelfde leek als de vorige maar toch altijd weer net verschillend was. Pas wanneer je fysiek over de muur aan het lopen bent krijg je een goed beeld van hoe gigantisch lang dit bouwwerk is. Je kan beide kanten op kijken en de muur eindeloos ver door zien lopen, tot hij achter een bergrug verdwijnt. Het was pas na een uur dat het echt tot me doordrong dat ik werkelijk op de Chinese muur stond. Tijdens het reizen zie je zoveel dingen en alles gaat zo snel, dat je soms even vergeet hoe ver je al van huis bent en wat voor gave dingen je allemaal meemaakt. Een bezoek aan de Chinese muur lijkt dan heel vanzelfsprekend, maar is natuurlijk heel bijzonder!

Na een flink stuk wandelen werd de weg op de muur ineens geblokkeerd door een hek met prikkeldraad. Van te voren hadden we hierover gelezen, dit deel van de muur viel binnen een militair gebied waardoor we voor een paar kilometer van de muur af moesten wijken. De route die we toen moesten nemen leidde ons door een stuk bos en langs verschillende boerderijen, wat een leuke afwisseling was met de stenen route op de muur. Het naderende najaar had alle bomen en planten in mooie herfsttinten gekleurd.

Aangezien we vrij laat aan de wandeling waren begonnen zouden we de niet hele hike in een dag kunnen doen. We hoopten dus onderweg ergens te kunnen overnachten. De twee Fransen waren van plan te gaan kamperen op de muur, wat officieel niet mag, maar toch veel wordt gedaan. Het idee klonk best cool, dus dat wilde ik ook best proberen.

Aan het eind van de middag kwamen we weer terug bij de muur. Het deel dat we nu betraden was meer toeristisch en we moesten zelfs entreegeld betalen. De twee Fransmannen waren we kwijtgeraakt tijdens de wandeling door het bos. Ze liepen voor ons uit en hadden blijkbaar een verkeerde afslag genomen. Pas toen wij al weer op de muur waren zagen we ze verderop lopen. De entreepoort voor de muur sloot om 5 uur, en dat was het inmiddels al geweest. Met behulp van aan elkaar geknoopte kleding als geïmproviseerd touw hebben we de Fransen vervolgens geholpen de muur op te klimmen. Niet helemaal legaal, maarja... Yolo!

We waren net op tijd op de muur gearriveerd om de zonsondergang mee te kunnen maken, welke bijzonder spectaculair was. De muur steekt vrij hoog boven het landschap uit dus er is vrij zicht over de horizon en de ondergaande zon kleurde alles in een mooie oranje gloed.
Na het vallen van de duisternis begon het al vrij snel koud te worden en het idee van kamperen begon ons steeds minder aan te staan, zeker omdat we geen slaapzak of dergelijke bij ons hadden. Daarnaast hingen er op dit toeristische deel overal camera's en zou het moeilijk worden hier ongezien te kamperen.

Joe, Nicole en ik besloten daarom maar om van de muur af te wijken en een hostel op te zoeken. De twee Fransen waren beter voorbereid met campinguitrusting en bleven op de muur om te kamperen.
Aan de voet van de heuvel waar de muur op stond vonden we een guesthouse waar we hebben overnacht. De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om de zonsopgang vanaf de muur te kunnen zien. Het was koud en donker en we waren de enigen die op dit tijdstip al de muur beklommen. Vanaf de muur had je een wijds uitzicht alle kanten op en terwijl we de maan aan de ene kant zagen ondergaan kwam de zon aan de andere kant op.

De rest van de ochtend hebben we verder over de muur gelopen. Een groot deel van waar we nu liepen was in de jaren 80 gerestoreerd en speciaal voor de toeristen voorzien van kraampjes, prullenbakken, verlichting en zelfs een kabellift. Het authentieke gevoel om over een eeuwenoud kunstwerk te lopen verdween hier een beetje. Het rechte pad en de gerenoveerde stenen gaven me wel mooi de kans om het cadeau van de Roys uit te proberen, wat ik inmiddels al twee maanden bi me droeg. Zoals we van elkaar gewend zijn had ik vlak voor m'n vertrek een vrij zinloos afscheidscadeautje gekregen: een vlieger. Juist. Tot nu toe had ik niet echt de kans gehad om hem uit te proberen, maar nu leek me wel een mooi moment. En dan was ik ook eindelijk van dat ding af.

Na het toeristische stuk muur kwamen we weer terecht op een niet-gerenoveerd deel. De muur was er hier nog slechter aan toe dan bij Gubeikou. Grote delen waren ingestort en op sommige plekken was het pad niet breder dan een halve meter. Extra uitdagend dus! Zeker toen ik door een van de wachttorens liep en aan de andere kant bijna in de diepte viel. De muur was hier volledig verdwenen. Een gat van een paar meter zorgde er voor dat we hier naar beneden moesten klimmen en verderop weer omhoog. Voor mij geen probleem, maar Joe en Nicole hadden een steuntje nodig. 3 secties verder hield het pad definitief op. Een bewaker hield ons staande en gebaarde om te keren, vanaf hier was de muur blijkbaar echt onbegaanbaar. Jammer! Ik had nog best verder willen gaan, het klimmen over de afbrokkelende stukken muur beviel me wel. Wellicht in de toekomst ooit eens terugkomen om (een deel van) de hele muur te hiken(?!)

Maar er viel niets te klagen. We hadden twee dagen gehiked, ruim 20 kilometer muur gezien en een zonsondergang en -opgang meegemaakt. Dat kan niet iedereen zeggen!

Geschreven door Milan