Terug in Bangkok! Na nog geen week in het zuiden van Thailand te zijn geweest besloten we richting het noorden te reizen. Bangkok, dat centraal in het land ligt, lag op de route dus stopten we hier weer voor twee nachten. Het was pas 5 uur in de ochtend toen de buis vanuit Krabi arriveerde en de zon was net aan het opgaan terwijl we naar ons hostel liepen in het zuiden van de stad. De locatie van het hostel hadden we van te voren nauwkeurig uitgezocht, het grensde namelijk vlak aan Bangkoks beruchte Ghosttower.

In 1990 is begonnen aan de bouw van de Sathorn Unique Tower, dat een van de hoogste wolkenkrabbers van Bangkok had moeten worden. Door de Aziatische financiële crisis in 1997 raakte het bouwproject failliet en werd de bouw stopgezet, terwijl de toren nog maar half af was. Ruim 300 projecten die op dat moment in gang waren werden stopgezet en Bangkok stond vol met half afgebouwde gebouwen. De meesten hiervan zijn inmiddels afgemaakt of gesloopt, maar niet de Sathorn tower. Het gebouw staat er vandaag de dag nog steeds, in de zelfde staat als het bijna tien jaar geleden is achtergelaten. Het is dus niet gek dat de kale betonnen toren, die nogal grim afsteekt tegen de rest van de moderene en nette gebouwen, als bijnaam de Ghosttower heeft gekregen. In de afgelopen jaren is het onder de avontuurlijkere toeristen populair geworden de leegstaande toren te bezoeken en alle 49 verdiepingen per trap te beklimmen. Roy en ik, die ook niet terugdeinzen van wat avontuur, vonden dit wel spannend klinken en besloten de toren zelf eens te bezoeken.

Na een ritje met de metro en een kleine wandeling kwamen we aan bij de toren, waar we een rondje om heen zijn gelopen. Aan alle kanten was het terrein afgezet met hoge massieve stalen hekken en voorzien van prikkeldraad. Het aantal inbrekende toeristen was blijkbaar te groot geworden om te negeren. Op internet hadden we gelezen hoe honderden toeristen hier de afgelopen jaren naar binnen waren geslopen of bewakers hadden omgekocht om de oude toren (die op sommige punten afbrokkelende vloeren bevat) te beklimmen. Nadat in 2014 het lichaam van een Zweedse jongen was gevonden die waarschijnlijk zelfmoord heeft gepleegd, heeft de overheid ingegrepen en strengere bewaking ingesteld. Vanaf deze kant zouden we dus niet binnen gaan komen, tijd voor plan B!

We belden aan bij het hostel, waar we de eigenaar wakker maakten (het was nog steeds pas 6 uur). We werden binnengelaten en de eigenaar ging weer verder slapen. De achterkant van het hostel sloot direct aan op het terrein van de Ghosttower en vanuit het raam op de eerste verdieping hadden we perfect uitzicht op het gebouw. In theorie was het mogelijk uit het raam te klimmen, via de regenpijp naar beneden te glijden, en dan de toren in rennen. Een tijdje hebben we deze optie overdacht maar uiteindelijk leek het ons toch niet zo’n geweldig idee. We zagen vage schimmen in de toren, waarschijnlijk daklozen die in het gebouw overnachten, maar het kon net zo goed bewaking zijn. Opgepakt worden in Thailand voor inbraak was wel het laatste waar we op zaten te wachten.

Nadat onze illegale plannen van de baan waren besloten we om het financial centre te bezoeken en daar rond te wandelen. Twee haltes met de metro kwamen we uit in het business centrum van Bangkok, een modern stadsdeel vol glazen wolkenkrabbers en winkelcentra. De indrukwekkende bebouwing (waaronder een bizarre toren met kubusvormige uitsparingen in de gevel) deed je even naar New York of Shang Hai verplaatsen. Enkel de benauwdheid en de biddende mensen op straat gaven dit gevoel ongelijk. Het was inmiddels eind van de ochtend en het begon steeds heter te worden. Om aan de hitte te ontsnappen liepen we een grote expositiehal in, waar de week ervoor 1600 papier marche panda’s hadden gestaan, een actie van het WNF (1600 is het aantal panda’s dat nog in het wild leeft). De expositie was over en de panda’s werden ingepakt in dozen die je kon ‘adopteren’, ter steun van het WNF. Ik heb nog even overwogen er een voor Demi te kopen maar vond 40 euro toch wel erg veel geld voor een papieren panda.

Om de rest van de middag niet in de hitte te hoeven rondlopen besloten we naar de bioscoop te gaan. De film, Cloverfield 10, was goed, maar wat vooraf aan de film gebeurde nog veel interessanter. Tijden de voorstukjes zaten Roy en ik in de zaal samen met een stuk of twintig anderen. Plotseling klinkt er dramatische muziek uit de speakers en gaat de hele zaal staan. Op het scherm verschijnt een tekst in het Thais die wordt gevolgd door het gezicht van Bhumibol Adulyadej, de koning van Thailand. De muziek wordt steeds luider en iedereen in de zaal heeft zijn hand op de borst gelegd en neuried zachtjes mee met het gezang. Het filmpje vertoont verschillende verbeeldingen van de koning waarin zijn grootsheid en liefdadigheid naar het volk wordt getoond. Ik wist dat het koningshuis een onschendbare en hoge status heeft onder de Thaise bevolking, maar dit ging toch wel erg ver. De man werd zo’n beetje als heilige verafgood. Koning Bhumibol, inmiddels 88 jaar, zit al als sinds 1946 op de troon en is daarmij ‘s werelds langst regerende huidige leider. De koning is al meer dan een jaar niet in het openbaar gezien door zijn slechte lichamelijke gesteldheid. Door veel inwoners wordt gevreesd voor het moment dat de koning overlijdt en zijn zoon aan de macht zal komen, die weinig geliefd is en een wrede en arrogante man schijnt te zijn.

Tijdens ons verblijf in India waren we er achter gekomen dat het Thaise nieuw jaar, Songkran, zou plaatsvinden als wij er waren, op 13 april. De volgende dag was het die datum en begonnen de festiviteiten. Het Thaise nieuwjaar verloopt niet helemaal zoals dat bij ons gaat. Aangezien het feest plaatsvind in april, een van de heetste periodes in het jaar, worden er overal in het land grote watergevechten gehouden, waarbij iedereen de straat op gaat om elkaar met water te belagen.
We begaven ons naar de Si Lom straat, waar het gevecht in volle gang was. Grote groepen mensen liepen door de straten, bewapend met waterpistolen en emmers water, elkaar natmakend. We hadden die ochtend twee kleine waterpistooltjes gekocht en konden gelijk meedoen. In een lange stoet van mensen liepen we door de straat, iedereen natspuitend die in de andere richting loopt. Het watergevecht verliep constant vriendelijke en was super leuk. In de hitte is het water heerlijk verkoelend en het rondrennen met waterpistolen een enorm plezier. We zijn de hele middag door de stad gewandeld, door verschillende parken en natuurlijk ook het toeristische Khoa San road, waar het een gekkenhuis was met muziek en mensen.

Tegen het eind van de middag stopten de watergevechten en hebben we even gedoucht in ons hostel voor we naar het busstation vertrokken voor onze reis naar het noorden. Songkran wordt vier dagen lang gevierd, we waren dus nog niet klaar met de watergekte!

Geschreven door Milan