Na Nizwa was ik van plan om verder te reizen naar Ibra, een stadje vlakbij de woestijn en de indrukwekkende Wahiba sanddunes. Bien bood aan me te brengen en samen een bezoekje te maken aan de woestijn.
Het eerste uur reden we over de makkelijk begaanbare snelwegen, die overal in Oman slechts tweebaans zijn. Omani rijden soms behoorlijk gevaarlijk en een aantal keer heb ik een inhaalmanouvre maar net goed zien gaan. Kamelen die zomaar de weg oversteken zijn ook niet ongewoon en ik hoorde dat er jaarlijks tientallen mensen omkomen in het verkeer omdat ze tegen een kameel aan rijden.
Op een gegeven moment gingen we de hoofdweg af en reden een dorpje in, dat vlak aan de woestijn grensde. Aan het uiteinde van het dorp hield de weg op en gingen we off-road, recht het zand in. Bien zijn 4 wheel drive kon het zand gelukkig makkelijk doorkruisen, maar het was toch een beetje spannend om de zandheuvels op en af te rijden.

Nadat we de auto hebben geparkeerd zijn we de woestijn in gelopen, recht in de richting van de zandduinen. Klauterend door het rode zand kwamen we op de top van een van de duinen, vanwaar je een geweldig uitzicht had over de gehele Wahiba sands. De woestijn strekte zich oneindig ver uit, en ik moest even denken aan de Gobi woestijn in Mongolie. Het zand daar was welliswaar een stuk fijner en lichter van kleur, en het was een stuk kouder dan de woestijn hier, maar het gevoel van ongerepte verlatenheid was hetzelfde. We hebben een stukje door de woestijn gedwaald en Bien heeft zijn nieuwe camera weer goed kunnen testen. Af en toe wandelde er een kameel langs, die zich niks leek aan te trekken van onze aanwezigheid. Toen ik er een benaderde bleef die rustig staan en liet me hem zelfs aaien. De kamelen zijn niet geheeld wild, ze zijn wel in iemands bezit, maar vaak worden ze losgelaten om te gaan en staan waar ze willen. Kamelen zijn slim en weten uiteindelijk de weg zelf weer terug te vinden voor hun maaltijd.

Vanaf de top van een van de zandduinen hebben we de zonsondergang kunnen zien. De ondergaande zon kleurde het al rode zand nog roder en de hele lucht kreeg een oranje gloed. Van het een op het andere moment was de zon verdwenen en het begon nu snel donker te worden.
Na samen te hebben gegeten in Ibra, hebben Bien en ik afscheid genomen. In het begin vond ik hem maar een beetje appart en licht irritant, maar ik ben zijn flauwe humor toch wel gaan waarderen en hij was bijzonder gastvrij geweest. Ik heb hem dus hartelijk bedankt waarna ik op zoek ben gegaan naar een hotel. De reden dat ik tot nu toe alleen bij couchsurfers in Oman had geslapen was de hoge prijzen van hotels. Aangezien ik in Ibra geen host had kunnen vinden moest ik nu helaas toch een hotel nemen en voor het achterlijke bedrag van 50 euro kreeg ik een kamer. Nog nooit had ik zoveel betaald voor een overnachting gedurende m'n reis!

Geschreven door Milan