Na bijna twee weken in het restaurant te hebben gewerkt (wat zwaarder klinkt dan het was aangezien we zelden langer dan 5 uur per dag werkten) bood Annelies ons vandaag een vrije dag aan. We zouden met z’n allen een dagtripje over het eiland maken. Qeshm heft veel natuurschoon te bieden en het strand rondom het restaurant was maar een klein deel daarvan. Samen met Anthony, Kate, Eugene en Annelie vertrokken we dus ‘s ochtends vroeg in de pickup truck om het eiland te verkennen.

Onze eerste stop was bij de Star Valley, waar ik al eerder met Monika en Sven was geweest. Terwijl de rest de zandstenen sculpturen in de valley verkenden zocht ik het hogerop en ben een van de puinheuvels opgeklommen, waarvan je een nog beter uitzicht had over de vallei. Vervolgens zijn we doorgereden naar de noordkust van het eiland die bestaat uit een groot mangrove bos. De bomen en planten hier hebben zich aangepast aan het zeewater en groeien in de zoute zandbodem. Toen wij aankwamen was het eb en stond het bos grotendeels droog. Interessant om te zien hoe de kleine gekronkelde boompjes hier midden in het zeewater groeien. Als het vloed is kan je met een bootje dwars door het bos varen. Bizar hoe de natuur zich zo aanpast aan extreme klimaatomstandigheden.

Niet ver van het mangrove bos lag een dhow bouwplaats, waar op het moment werd gewerkt aan twee grote houten boten. De werkplaats leek in veel opzichten op degene die ik in Sur, Oman had gezien, maar was daardoor niet minder indrukwekkend. Een stukje verderop lagen een aantal scheepswrakken van oude dhows, langzaam wegrottend in het zeewater. Annelie vertelde hoe ze hier ‘s avonds een keer met Sacha en Sawa heen was gereden om stukken hout te pikken die ze konden gebruiken voor de bouw van het overdekte restaurant. Het was grappig om dit soort verhalen te horen. In de afgelopen twee weken had ik Annelie steeds beter leren kennen en ik kon het goed met d’r vinden. Haar besluit om drie jaar geleden Duitsland te verlaten en zomaar naar Iran te verhuizen vond ik bewonderingswaardig. Ali, die ze al een stuk langer kende in Duitsland en met wie ze nu meer dan 10 jaar samen was wilde graag terug naar zijn thuisland om daar een eigen bedrijf te beginnen en zij had besloten mee te gaan. Als vrouw lang niet altijd makkelijk in Iran, maar ze heeft nooit spijt gehad van haar besluit. In de afgelopen jaren heeft ze zichzelf Farsi aangeleerd en is aardig ingeburgerd in de Iraanse cultuur. Ik vond het maar stoer!

Onze volgende bestemming was het zogeheten Charkou valley, een diepe kloof van een aantal kilometer lang die dwars door de rotsige bergen liep. We wandelden de kloof in die steeds smaller werd tot het punt dat je niet meer naast elkaar kon lopen en je een voor een tussen de rotsen doorschuifelde. De zandstenen wanden waren aan beide kanten soms meer dan 20 meter hoog waardoor de kloof in een permanente schaduw hing wat lekker verkoelend was. De weg splitste zich soms in andere paden en ik besloot een van de zijtakken in te lopen. De kloof liep hier dood, althans, dat zou die hebben gedaan voor de meeste mensen, maar ik wilde verder! Me omhoogwurmend tussen de rotswanden ben ik langzaam omhoog geklauterd naar de top van de kloof, vanwaar ik een super uitzicht had. Ik ben over de bovenkant verder gelopen, af en toe op mijn buik liggend om over de rand te kijken, wat behoorlijk hoog was. Een stuk verderop ben ik half klimmend, half glijdend weer naar beneden gegaan waar ik de rest veraste door ineens op te duiken. Ze hadden zich al afgevraagd waar ik was. Annelie stelde ons voor aan de opzichten van het natuurgebied, een oudere vriendelijke Iranees die ons meenaam naar een natuurlijke waterput waar hij met een emmer aan een touw water uit een holte hijsde. We mochten proeven en het water smaakte vebazingwekkend schoon en helder.

Na deze indrukwekkende kloof dacht ik dat we het mooiste op Qeshm wel gezien hadden maar Annelie had nog meer voor ons in petto. Statue valley, zoals het gebied heette waar we nu heen reden was een indrukwekkende wijdse zandvlakte met enorme rotsheuvels die uit het niets opdoken. Door erosie waren de rotsformaties in bijzondere pilaren en ‘statues’ gevormd, waardoor sommige heuvels bijna op enorme kastelen leken. Ik besloot een van de heuvels te beklimmen, wat nog best een uitdaging was gezien alles hier ook van zandsteen was en constant afbrokkelde onder mijn gewicht. Bizar genoeg kwam ik overal op de heuvel schelpen tegen en zelfs de top was bezaaid met grote versteende mossels en andere zeerotsen. Blijkbaar heeft dit hele gebied ooit op de bodem van de oceaan gelegen, wat een gek idee was. Mijn reputatie als klimmer was inmiddels gezet en de rest was niet verbaasd toen ik na een kwartier weer beneden stond, welliswaar met een aantal schaafwondjes en sneetjes.

Onze laatste bestemming was Lafd, een klein dorpje aan de zuidkust van Qeshm. De rit daarheen bracht ik samen met Anthony door in de achterbak van de pickup, waarvandaan we goed uitzicht hadden over de omliggende heuvels en zee terwijl de wind door onze haren blies. Lafd bleek een traditioneel dorpje te zijn die vol stond met windtorens, die als een soort ouderwetse airconditioning werken. De van klei gemaakte torens zijn aan woningen vastgebouwd en hebben aan de top vier openingen waar wind doorheen blaast. In de bodem van de toren is vaak een klein bassin met water dat word gekoeld door de wind. Op deze manier komt er frisse koude lucht in de woning, wat in de hete zomers een groot verschil kan betekenen. Vanaf de haven van Lafd hebben we de zonsondergang gezien, die een mooie rode gloed over de zee wierp.

‘ s Avonds terug in het restaurant nodigde Sacha en Sawa me uit om samen met twee Iraanse meiden een drankje te doen in het restaurant. Beide dames waren bouwkunde studentes en spraken goed engels. Het was leuk om met Iraanse jongeren te praten en over hun leven te horen. Helaas werden we al snel uit elkaar gehaald door Annelie die ons waarschuwde dat er Muttawi in het resataurant aanwezig waren. Als ongetrouwde man en vrouw is het niet toegestaan contact te hebben met mensen van het andere geslacht en zo dicht bij elkaar te zitten, volgens de Iraanse wet. Sawa en Sacha stelde dus voor om een stukje te rijden en met de auto van een van de dames zijn we naar Star valley gereden, voor mij de derde keer in een week. Het park was eigenlijk gesloten dus we moesten naar binnen sluipen, oppassend dat we niet werden gezien door de bewakers. Het was maar goed dat ik hier vanochtend nog was geweest anders hadden we nooit de weg gevonden in het pikke donker. Het uitzicht over de sterren was vanaf hier wel fantastisch mooi, zo midden in de woestijn. Mooie afsluiting van een gave dag op Qeshm!

Geschreven door Milan