Vandaag was het zover, tijd om Qeshm te verlaten. Ik had hier twee weken verbleven en was het leven op het eiland best gaan waarderen. Aan de ene kant wilde ik dus eigenlijk nog helemaal niet weg, maar aan de andere kant wilde ik ook meer van Iran zien. Samen met Eugene zou ik 's avonds een nachtbus nemen naar Shiraz, een stad 400 kilometer van Qeshm, op het vaste land. We hadden dus nog de hele dag op het eiland en hoewel we eigenlijk klaar waren met werk heb ik toch nog meegeholpen. Het dak van het podiumpje heb ik gerepareerd zodat er geen wind meer doorkwam en ook het andere deel van de werkplaats heb ik opgeruimd. In een poging me langer te laten blijven probeerde Ali me nog om te kopen, maar ik moest helaas toch echt afscheid nemen.

Als bedankje heb ik Annelies een verzamling steentjes gegeven die ik onderweg had meegenomen. Een uit Mongolie, Nepal, China, Dubai, Oman en Qatar. Daar was ze bijzonder blij mee en ik kreeg een dikke knuffel. Ik was altijd welkom om opnieuw langs te komen in Qeshm zei ze, iets waar ik ze zeker aan wil houden! Ali bracht ons naar de bushalte en voor we in de auto stapte kwamen alle werknemers en vrijwilligers ons uitzwaaien. Hartverwarmend!

De nachtbus naar Shiraz was volgens de tourorganisatie VIP, wat er op neerkwam dat je wat meer beenruimte had dan normaal en een snack met drankje kreeg. De rit duurde de hele nacht en echt veel slaap kreeg ik niet, waardoor ik de volgende ochtend vrij vermoeid aankwam. Eugene en ik namen afscheid op het busstation, hij zou bekenden in Shiraz opzoeken terwijl ik onderweg ging naar mij eerste couchsurfing host. Ik was blij dat ik een simkaart had gekocht in Qeshm, want ik kon nu makkelijk in contact blijven met mijn host, die me vertelde welke bus ik moest nemen naar zijn huis. Op het busstation werd ik door Sina opgewacht, de Iraanse host waar ik twee nachten mocht blijven. Zodra ik bij hem in de auto stapte werd ik uitbundig begroet en welkom geheten, het enthousiasme spatte van hem af. De rest van de rit ratelde die aan een stuk door, lekker hyperactief.

Sina woonde in z'n eentje in een appartement, waar ik een eigen kamer tot m'n beschikking kreeg. Nadat ik m'n spullen had gedropt en me een beetje had opgefrist zijn we een verdieping naar beneden gegaan, waar zijn ouders woonden in een ander appartement. Tot mijn verbazing sprak zijn vader, die wel bijna in de zestig moest zijn, vloeiend Engels. Hij had in zijn jeugd engels gestudeerd en gedurende zijn leven veel gereisd. Zijn moeder had een lekker ontbijt voor ons voorbereid en tijdens het eten hadden we een interessant gesprek. Sina en zijn vader waren erg geïnteresseerd in waar ik was geweest de afgelopen maanden en wilde vooral veel weten over Mongolie. Van oorsprong was Sina en zijn familie Qashqai (niet het auto model!), een etnische groepering van nomaden die eeuwen geleden vanuit Turkije naar Iran zijn getrokken. Onder elkaar spraken ze Turks, maar met andere Iranesen Farsi. Na het eten heb ik Sina's ouders hartelijk bedankt en zijn we naar buiten gegaan. Ik was nog geen twee uur in Shiraz en was nu al weer verrast met zulke uitbundige gastvrijheid.

Sina ging naar zij werk en zette mij onderweg af in het centrum zodat ik de stad kom gaan verkennen. Shiraz is een grote en oude stad met veel bezienswaardigheden, genoeg te doen dus. Ik begon met een bezoek aan de Nasir Al Mulk moskee. Hoewel het gebouw zelf vrij klein is, bestaat een gevel volledig uit gekleurde glas in lood ramen die bijzonder mooi zijn. Het zonlicht schijnt door ramen waardoor de vloerbedekking wordt verlicht in allerlei kleuren. Wonderbaarlijk!

Na een kort bezoek aan de tombe van Hafez, een beroemde Iraanse dichter, ben ik naar de enorme Shah Cheragh moskee gegaan. Deze befaamde shrine is een belangrijke religieuze plek in Shiraz waar twee Imams uit de negende eeuw zijn begraven. Het complex bestond uit een grote binnenplaats met twee moskeen, die ik beide mocht bezoeken. Als toerist kreeg ik gratis een tour aangeboden van een van de gidsen, die erg vriendelijk was en me veel wist te vertellen. De moskeeën waren van binnen volledig bedekt met spiegelscherven, die in geometrische patronen waren geplaatst. Dit zorgde voor de illusie alsof je door een eindeloos doolhof van gangen liep, wat een vrij absurd effect was in een moskee.

De Vakil bazar in het centrum van Shiraz mocht ik volgens Sina ook zeker niet missen, dat was dus mijn volgende bestemming. De bazar was enorm en bestond uit talloze smalle steegjes die met elkaar waren verbonden tot een groot doolhof. De spullen die werden verkocht varieerden van Perzische tapijten tot uitbundige sieraden en traditionele kleding. Ik was duidelijk een van de weinige toeristen en ik werd overal aangestaard en begroet. Veel mensen wilden een praatje maken en hoewel ze het allemaal aardig bedoelde werd het toch licht vermoeiend om voor de 20e keer te vertellen waar je vandaan komt en waarom je in Iran bent. Op een gegeven moment raakte ik aan de praat met een van de verkopers en belandde in een wat diepgaander gesprek, wat interessant was. Moharrad, zoals hij heette, was oorspronkelijk Afghaans en was in Iran geboren nadat zijn ouders uit Afghanistan waren gevlucht. Het leven als immigrant in Iran is niet makkelijk. Jaarlijks moeten ze veel geld betalen voor een verblijfsvergunning en ongeacht hoe lang ze in Iran wonen, ze kunnen nooit officieel burger worden. Kinderen mogen geen hoger onderwijs dan de middelbare school volgen en voor de volwassenen is het lastig een goede baan te vinden. Door deze oneerlijkheid was het Moharrads wens naar Europa te verhuizen. Hij had zichzelf engels aangeleerd en sprak nu veel met toeristen om het te verbeteren. Aangrijpend verhaal.

Bij terugkomst in Sina's huis werd ik weer hartelijk ontvangen op zijn overenthousiaste manier en hebben we samen Ash gegeten, Iraanse soep met groente en room. In de avond kwam een stel vrienden langs, waarmee we wat hebben gedronken. Sina brouwde zijn eigen bier en wijn, wat een goedkope en veilige manier is om alcohol te verkrijgen. De wijn was super sterk en ook het bier had een aparte smaak, niet bepaald mijn nieuwe favoriete drankje.

Geschreven door Milan