Na twee lange vluchten met een tussenstop van 3 uur in Abu Dhabi kwam ik 's middags aan op het vliegveld van Amman, de hoofdstad van Jordanië. De terminal was een onwijs groot en modern gebouw, niet wat ik hier had verwacht. Na wat geld te hebben gewisseld naar wederom een nieuwe wisselkoers (Jordaanse Dinar) kocht ik een busticket naar de zogeheten 7th circle van Amman. Door het centrum van de stad liggen in een min of meer rechte lijn 8 grote rotondes waar de hoofdwegen op aansluiten. De rotondes worden circles genoemd en dienen als landmark voor de lokale bevolking. De Couchsurfing host met wie ik van te voren had afgesproken vertelde me naar de 7th circle te komen, waar hij me zou ophalen. Ik was enigszins verrast toen ik hem zag staan: een jongen met lichte huid, bijna blank, een enorme baard en wilderig haar. Hij stelde zich voor als Sajid en ik stapte bij hem in de auto waarna we vertrokken. We raakten aan de praat en al snel bleek dat mijn eerste oordeel te snel was geweest, Sajid was vriendelijk en grappig en ook geïnteresseerd in mij. Hij kwam oorspronkelijk uit Bagdad, Irak, waar een lichtere huidskleur vaker voorkomt. Als kind is hij met zijn ouders uit Irak gevlucht gedurende de Golf oorlog, maar daar vertelde hij niet veel over.

We reden een rondje door de stad en pikte een aantal vrienden van Sajid op, waarmee we een picknick zouden gaan houden. Dit ging uiteraard op Arabisch tempo, dus duurde het een eeuwigheid voor iedereen bij elkaar was, alle boodschappen gedaan waren en er een locatie voor de picknick was gekozen. We waren in een groep van een stuk of tien jongens en meiden (het viel me op dat menging van geslachten vrij gewoon leek in Amman), en stuk voor stuk sprak iedereen perfect Engels, wat erg leuk was. Jordanië was vroeger een Britse kolonie en de taal en schoolmodel is blijven hangen. Veel straten in Amman hadden ook alleen een Engelse naam, geen Arabische, zoals de bekende Rainbow street in het centrum van de stad.

Sajids vrienden waren ondertussen begonnen met het voorbereiden van het maal: Manzef, een gerecht bestaande uit lamsvlees gekookt in een soort yoghurt in een grote pan op het kampvuur. Het vlees heeft ruim een uur staan pruttelen voor het gaar was, waarna het werd verspreid op een grote schaal samen met rijst en brood. Met z’n allen zaten we om de schaal en aten we met onze handen, was erg lekker!
Het was inmiddels donker en we zaten om het kampvuur. Het gebrek aan slaap tijden m’n vluchten begon zijn tol te eisen en ik ben even gaan liggen op een van de matjes die Sajid had meegenomen. Op een gegeven moment moet ik in slaap zijn gevallen want het volgende wat ik me herinner is dat ik wakker word door de opkomende zon en de tsjirpende vogeltjes. Ik kijk om me heen en zie Sajid een paar meter verderop liggen. Iemand heeft een slaapzak over me heen gelegd toen ik in slaap ben gevallen en heb dus de hele nacht buiten geslapen!

Niet veel later werd Sajid ook wakker en we hebben het vuur opnieuw aangestoken om een kopje thee te maken. Nadat we alle kampeerspullen hadden opgeruimd zijn we terug de stad in gereden waar we in het (volgens Sajid) bekendste restaurant van Amman hebben ontbeten met falafel. De Jordaniërs hebben het bereiden van gefrituurde kikkererwten verheven tot een kunst en op iedere straathoek kan je wel een tentje vinden waar falafel word verkocht, in verschillende varianten en smaken. Het eten was heerlijk, en nog goedkoop ook.
We liepen een rondje door het centrum en passeerden een groot Romeins amfitheater uit de 2e eeuw na Christus. Amman droeg vroeger de Romeinse naam Philadelphia. Dat het Romeinse rijk zich zo ver had uitgebreid, helemaal tot in noord Afrika en het midden oosten, had ik me nooit gerealiseerd.

Sajid vertelde me dat hij binnen een maand of twee zou emigreren naar Duitsland, waar zijn vriendin woonde met wie hij onlangs was getrouwd. Hij was plan zijn leven daar verder te vervolgen met zijn Duitse vrouw en had de huur van zijn woning al opgezegd en sliep nu bij een vriend. Het plan was dat ik daar ook zou kunnen slapen maar door een miscommunicatie had die vriend al andere mensen over de vloer en was er voor mij dus geen plek meer. Die middag ben ik dus via m’n telefoon bezig geweest een nieuwe Couchsurfing host te vinden die mij de zelfde avond nog onderdak kon bieden. Ik had geluk en werd verwelkomd door ene Mohammed, waar Sajid me heen bracht. Mohammed bleek een Egyptenaar te zijn van in de 40 die op zichzelf woonde zonder andere familie. Met Sajid en hem zijn we in cafeetje thee gaan drinken en hebben waterpijp gerookt (hoewel alcohol verboden is voor moslims zijn veel mensen wel waterpijp-kettingrokers.) Sajid vertelde over een aantal van zijn bijzondere reizen, onder andere hoe hij ooit vanaf Irak via Turkije en Georgië naar het zuiden van Rusland is gelift door dubieuze en enigszins gevaarlijke gebieden en steden. Vergeleken met zijn verhalen leken mijn reizen maar erg braaf!

De volgende dag vertrok ik tegelijk met Mo (zo mocht ik hem noemen), die naar zijn werk ging (hij is grafisch ontwerper). Vanaf het busstation in het noorden van Amman ben ik naar Jerash gereisd, een stadje ten noorden van de hoofdstad. In de Romeinse tijd heette het Gerasa en was toen een belangrijke en welvarende stad. Het bevat een van de best bewaarde Romeinse ruïnes in het midden oosten, wat ik wel een bezoekje waard vond. Met de Amman-pass, een speciaal visum die ik van te voren op aanraden van Tiana online had gekocht en toegang bied tot de meeste bezienswaardigheden in het land, kon ik gratis de ruïnes betreden. Rondlopend door de oude stenen tempels en rijen met pilaren moest ik denken aan mijn bezoek aan Rome op de middelbare school jaren geleden. De grote pleinen, zuilengalerijen en half ingestorte theaters leken veel op het Forum Romanum, maar dan een stuk minder toeristisch. Het gebied met ruïnes was enorm en ik heb er lang rondgelopen, klimmend over de stenen bogen en pilaren, waarbij ik per ongeluk een tweeduizend jaar oud rotsblok los schopte dat met een harde klap omviel, oeps!

Terug in Amman heb ik een bezoekje gebracht aan een plaatselijke kapper, het was inmiddels twee maanden geleden dat m’n haar voor het laatst geknipt was (in India) en dat mocht nu wel weer. Met Mohammed heb ik 's avonds samen shoarma gegeten en hij liet me wat van zijn kunst zien; grafische tekeningen die veelal een boodschap hebben gericht op problemen in de samenleving. Een aantal van zijn ontwerpen waren best cool en hij vertelde dat er vanuit Europa en de VS belangstelling was en er regelmatig printen van hem werden gekocht.

Dag 4 in Amman zou mijn laatste worden had ik besloten en ik vertrok de volgende ochtend bij Mohammed vandaan. Sajid zou vandaag met twee andere Couchsurfers een tour doen naar het noordwesten van Jordanie en de twee reizigers afzetten op de grens van Israël, waar ze vandaan kwamen. Ik besloot mee te gaan, gewoon om wat van de omgeving te zien. We reden door de Jordaanvallei, een prachtig vlak gebied met uitzicht op de heuvels van Amman aan de ene kant en de bergen in Israël aan de andere. We moesten vrij ver naar het noorden rijden om de grensovergang met Israël te bereiken en niet meer die met de westoever van Palestina, waar de twee Israëliërs niet het land in zouden komen. De grens werd streng bewaakt met wachters en betonnen blokken en hekken, Sajid en ik konden slechts van een afstand toe kijken hoe de twee reizigers vertrokken. Over een week of twee zou ik dezelfde oversteek maken, waar ik al best een beetje zenuwachtig over was, Israël is namelijk niet het meest makkelijke land om in te komen.

Op terugweg naar Amman stopte Sajid in Ajlun, een dorp tussen Jerash en de grens met Israel waar een groot kasteel uit de 12e eeuw staat. We zijn naar binnen gegaan en hebben het kasteel bekeken wat vroeger een strategisch punt was op de handelsroute tussen Egypte en Damascus en zelfs als fort van Saladin heeft gediend in de strijd tegen de kruisvaarders.
’s Avonds heb ik met Sajid een Couchsurfing event bijgewoond, wat Sajid iedere maand organiseert. Er waren met name locals die ook actief waren op Couchsurfing en nieuwe mensen wilden ontmoeten. Ik sprak twee meisjes die lid waren van de lokale astronomie club en de volgende dag een kampeertrip naar de woestijn zouden maken met hun vereniging. Ze vroegen of wij ook mee wilden, daar hoefden Sajid en ik niet lang over na te denken. Kamperen midden in de woestijn in Jordanië, dat kon alleen maar gaaf worden!

Geschreven door Milan