De afgelopen weken die ik in Iran had doorgebracht had ik al veel posters en propaganda voor verschillende verkiezingskandidaten gezien. Het parlement in Iran bestaat uit 290 leden, die ieder een stad of regio in Iran representeren, afhankelijk van de grootte van de stad. De mensen in het land stemmen voor een kandidaat die hun regio representeerd. Vandaag was de dag van verkiezing en ik vroeg Ali, die zelf niet zou gaan stemmen, wanneer de uitslag bekend zou zijn. Hij lachte en zei "de uitslag is al lang bekend". Hij had geen vertrouwen in de politiek en zag geen nut in stemmen. Zijn oudste zoon Shariar was een stuk minder sceptisch en zei dat hij bij de volgende verkiezingen, wanneer hij 18 was, wel zou gaan stemmen. Goed teken, hopelijk zijn er meer jongeren die er zo over denken.

Nadat ik afscheid had genomen van Ali en zijn familie en contactgegevens met Shahriar had uitgewisseld (mocht hij ooit naar Europa willen komen om te studeren had ik hulp aangeboden) heb ik een bus genomen naar Kashan, 150 km ten noorden van Esfahan. De rit duurde een paar uur en van te voren had ik gezien dat de weg langs de Natanz Hardened Fuel Enrichment Plant liep. Dit is de beruchte kerncentrale waarvan wordt vermoed dat Iran er kernwapens maakte. Ik was constant op de uitkijk of ik iets van de fabriek kon zien. Toen we er uiteindelijk langs reden was het een beetje teleurstellend dat er enkel een stel gebouwtjes te zien waren die met hekken omringd waren. De centrale is ondergronds dus van boven is er vrij weinig te zien. Desondanks is het streng verboden foto's van het gebied te maken en hoewel de verleiding groot was wilde ik toch liever niet in de problemen komen met de Iraanse regering. Sinds informatie over de kerncentrale is vrijgegeven door een Iraanse journalist in 2002 is de locatie niet langer geheim en zelfs op een kaart te vinden. Toch was het een vrij bizar idee om zo dicht langs deze kerncentrale te rijden waar misschien inderdaad wel kernwapens zijn gemaakt. De sancties van Amerika die Iran zijn opgelegd in 2006 verbiedt Iran om verdere kernwapens te maken. Van de 20.000 centrifuges die er in de Natanz centrale aanwezig waren mogen er nog slechts 5000 worden gebruikt. De voorraad Uranium is verkleind met 98% en de verrekking mag alleen worden toegepast voor onderzoek en medische doeleinden. In de afgelopen 10 jaar hebben de sancties Iran verboden enge handel met het westen te hebben, wat het land meer dan 160 miljard dollar aan inkomsten heeft misgelopen. Nu Iran voldoet aan de nucleaire eisen zijn deze sancties in januari eindelijk opgeheven. Maar als blijkt dat Iran zich niet houdt aan deze regels worden de sancties direct weer terug in plaats gebracht.

Eenmaal ik Kashan ben ik naar het hostel gelopen waar ik zou slapen. Ik had geen CS host kunnen vinden dus moest gewoon weer betalen voor m'n overnachting. Terwijl ik een rondje door de stad liep werd ik aangesproken door twee Iraanse jongens die een praatje wilde maken. Ze vroegen of ik meeging naar een of andere vogeltuin in Qamsar, een klein dorpje in de buurt van Kashan. Uiteraard zei ik ja. De vogeltuin bleek een beetje sneu te zijn. Hier en daar zat een pauw en een stel kippen in een te klein hok en er waren zelfs katten en honden in gevangenschap. Struisvogels, kamelen en herten waren er ook, wat het geheel meer een soort dierentuin maakte. De twee jongens wilden wel heel graag vrienden met me worden en waren af en toe een beetje opdringerig. Op de terugweg stopten we bij een kleine moskee waar vandaag een stemloket was gevestigd. De beide jongens gingen stemmen en ik ben mee naar binnen gelopen. De setting leek op hoe een stemloket er bij ons uitziet. Je laat je paspoort zien en krijgt een stembiljet, die je in een apart hokje kan invullen en weer inlevert aan de balie. De man die de biljetten aannam grapte of ik ook kwam om te stemmen en ik zei dat ik mijn stem al had uitgebracht.
Terug in Kashan wilde de jongens bij mij in het hostel komen hangen, maar daar zat ik niet echt op te wachten dus heb ik ze weten af te schudden. Soms gaat de vriendelijkheid van de locals een beetje te ver.

Geschreven door Milan