Het hotel waar Mubarak me had gebracht was netjes en de bediening vriendelijk. Ik kon maar niet geloven dat ik hier echt gratis kon overnachten. Steeds verwachtte ik dat er ergens een addertje onder het gras zat en Mubarak ineens om geld zou gaan vragen. Maar nee, hij bleek echt oprecht te zijn en de volgende ochtend zijn we weer samen op pad gegaan.

Samen met het Franse stel dat we de vorige avond hadden ontmoet, bracht Mubarak me naar de kust, waar zijn vissersbootje lag. Volgens hem was het weer vandaag niet geschikt om te vissen dus we zouden een pleziervaartje maken. We vaarden onder de brug door naar een ondiepe baai. Bij laag tij komen er veel schildpadden naar deze plek, vertelde Mubarak. En inderdaad, af en toe kwam er een boven water om adem te halen. Dat deden ze heel vlug en ik was steeds niet snel genoeg om een foto te maken. Op een gegeven moment kwam er vlak naast onze boot een schildpadkop boven water. Het hoofd had de grootte van een flinke watermeloen, wat moest betekenen dat de rest van zijn lichaam reusachtig was. Schildpadden kunnen makkelijk 50 jaar oud worden en zelfs 100 jaar is mogelijk. Deze grote was dus waarschijnlijk een oudje. Bijzonder om te bedenken dat de baby schildpad die ik gister had vastgehouden wel 30 keer zo groot kan worden gedurende de rest van z'n leven. Alleen als die niet wordt opgegeten door andere dieren natuurlijk. Want van de 1000 eitjes die uitkomen groeien slechts 2 of 3 uit tot volwassen schildpadden.

Na het schildpad spotten stuurde Mubarak zijn bootje de baai weer uit en voer richting de zee. De wind was behoorlijk sterk en het kleine bootje klapperde wild op en neer op de hoge golven. We werden zeiknat door het opspattende water, wat niet echt uitmaakte aangezien we even later stopte om een stukje te zwemmen. Het water was super helder en Mubarak had snorkels meegenomen, waarmee we het onderwater flora en fauna konden bekijken. Ik hoopte hier misschien ook een schildpad te zien, maar helaas, die waren er niet. De talloze kleurrijke visjes en massieve koraalriffen waren minstens zo interssant!

Bij terugkomst hebben we het kleine bootje het land op getrokken en zijn de Fransen vertrokken. Met Mubarak heb ik de rest van de middag in Sur rondgehangen. Hij bracht me naar een Portugese wachttoren op de top van een heuvel, waar hij als kind veel had gespeeld. Vanaf hier hadden we een geweldig uitzicht over Sur en de kust.
Het bezoekje aan de scheepsloods was ook interessant. Hier werd gewerkt aan twee grote houten dhows, bedoeld voor een rijke familie in Qatar. Al het werk werd met de hand gedaan en het was bijzonder indrukwekkend om al her houtwerk van dichtbij te zien. Hier zat maanden van werk in.

Het was grappig hoe Mubarak overal waar we kwamen mensen kende en begroette. Steeds werd ik weer voorgesteld aan een nieuwe vriend of achterneef en iedereen was bijzonder aardig en wilde een praatje maken. Dat ik een westerling ben speelt daarbij natuurlijk een rol, maar ik denk dat dit soort vriendelijkheid en openheid voornamelijk een deel van de cultuur is en ze naar iedereen zo zouden reageren. Nooit eerder had ik zulke gastvrijheid en oprechte vriendelijkheid ervaren en ik vond het echt iets bijzonders. Oman heeft hiermee absoluut een plek bovenin mijn lijstje met favoriete landen verdiend!

Na het avondeten heb ik afscheid genomen van Mubarak. De volgende ochtend zou ik weer vertrekken naar Muscat. Ik wist niet hoe ik hem kon bedanken voor al zijn veel te vriendelijke daden en alle moeite die die voor mij had gedaan. "Come back to Oman! And next time bring your family!" was wat die tegen me zei. Die belofte kon ik absoluut maken, want terugkeren wilde ik hier zeker. Wat een fantastisch land, en wat een geweldige mensen!

Geschreven door Milan