Hetgene waar ik misschien wel het meeste naar uitkeek op de trans-Siberië lijn was het Baikal meer.

Het grootste zoetwatermeer ter wereld. Met een oppervlakte van 35.000 vierkante kilometer past driekwart van Nederland hier in. Het diepste punt is 1637 meter, en daarmee is Baikal ook het diepste meer ter wereld. Het bevat een vijfde van al het onbevroren zoetwater op de aarde, genoeg om de hele wereldbevolking 20 jaar van drinkwater te voorzien. Hoewel in breedte 'slechts' 60 kilometer, is de lengte van het meer 636 km, bijna even ver als van Amsterdam naar Berlijn.

Duizelingwekkende getallen. Het lukte me niet om dit soort afmetingen te visualiseren. Een meer ter grote van ons hele land, dat is bijna niet voor te stellen. Dit moest ik met eigen ogen zien!

Midden in het meer ligt een groot eiland, Olkhon, vanwaar je naar zeggen het beste uitzicht hebt over Baikal. Vanaf Irkutsk heb ik een bus genomen naar het eiland. Samen met een stel andere backpackers werden we opgegaald bij het hostel door een Rus in een oud GAZ busje. Het was 6 uur rijden. Dat klinkt lang, maar in Rusland is dat niks. De wegen naar het eiland zijn slecht en de hele rit werden we heen en weer geslingerd door het busje.

Van het vaste land vaart een veerpont naar het eiland, waar we met bus en al op gingen. Hier kregen we een eerste glimps van het meer en het eiland. Hoewel dit deel slechts een nauwe strook water is tussen het vaste land en het eiland, waren de afstanden al enorm. Het water is super helder, vanaf de boot kon je een paar meter onder water kijken. Ik las dat als je in de winter over het bevroren meer wandelt, op sommige plekken 40 meter de diepte in kan kijken, wat mij best wel eng lijkt.

Eenmaal op het eiland begon de sightseeing pas echt. Hoge heuvels, alle kanten waar je keek. Het landschap was ruig, met amper begroeiing, waardoor het eiland een woestijnachtig uiterlijk had. Je keek je ogen uit.

We reden naar het midden van het eiland, naar het dorp Khuzhir. Op Olkhon zijn geen echte wegen, slechts paden van zand en aarde. Desalnietemin reed de chauffeur flink door en stuiterde je af en toe tegen het plafond door een hobbel of kuil in de weg.

Na een uur kwamen we aan in Khuzhir, wat misschien wel de meest deprimerende plek is die ik ooit heb gezien. Zo mooi als het eiland zelf is, zo lelijk is dit kleine dorp. Houten hutjes dienen als woning voor de mensen. De wegen bestaan uit modder en zand en overal ligt afval. Zwerfhonden zijn talrijk aanwezig en de koeien lopen midden over straat. Autowrakken staan aan de zijkant van de weg en de auto's die nog rijden vallen half uit elkaar van ellende. Pas sinds een jaar of 6 is hier electriciteit, en sindsdien is het toerisme flink toegenomen. Waarschijnijk is het hoogseizoen over, want alle winkels, kraampjes en barren waren gesloten en hele delen van het dorp leken verlaten.

Toen ik dit zag vreesde ik een beetje voor de omstandigheden van het guesthouse waar we zouden verblijven, maar dat viel gelukkig mee. U Olgi, was de naam van het guesthouse, wat "Bij Olga" betekent. En inderdaad, bij aankomst werden we opgewacht door een kleine, forse vrouw: Olga herself. Een moederlijk figuur, precies zoals je zou verwachten. Ze sprak geen woord engels, maar was heel vriendelijk en kon heerlijk koken. Het guesthouse zelf was een beetje primitief, maar dat was juist wel leuk. We sliepen in houten huisjes, die snachts werden verwarmd met een houtkachel. De wc was buiten in een apart hokje en de douche maakte gebruikt van water rechtstreeks uit het Baikal meer.

Na het eten (homemade by Olga) heb ik een kort stukje gewandeld door het dorp en naar de rand van het meer. Khuzhir ligt aan de westkust van het eiland en is op loopafstand van het meer. Hoge kliffen domineren hier de kust, een mooi voorproefje voor de rest van het eiland, dat ik de komende dagen zou gaan verkennen.

Geschreven door Milan