In het hostel in Kashan ontmoette ik een Duits stel, Tabia en Lucas, die vandaag een driver hadden gehuurd om een tour door de omgeving te doen. Ik vroeg of ik met ze mee mocht, en de kosten zouden delen. Dat vonden ze prima dus we vetrokken rond 10 uur en reden naar de zogeheten Fin Garden, net buiten Kashan. Deze oude Perzische tuin is eeuwen geleden gebouwd op een natuurlijke waterbron waardoor de grond vruchtbaar is voor vele planten en bomen. De tuin was mooi en rustig, met waterkanaaltjes en fonteinen. We werden op een gegeven moment aangesproken door een groep Iraanse dames, engels studentes die een praktijk dag hadden en in de tuin met toeristen probeerden te praten om hun engels te verbeteren. De giechelende meisjes vonden het volgens mij erg spannend om met een stel westerlingen te spreken, wat grappig was om te zien.

Onze volgende stop was Abyaneh, een dorpje in de heuvels wat een klein uur rijden was vanaf Kashan. Onderweg kwamen we weer langs de Natanz kerncentrale maar dit keer reden we écht dichtbij. Aan de rand van de hekken stonden grote installaties waarvan ik eerst niet goed kon zien wat het was. Pas toen de driver een schietend gebaar maakte met zijn handen begreep ik dat het machinegeweren waren. Wow! Iets verderop stond zelfs een hele raketinstallatie, de lucht in gericht. "Against US and Israelian airplanes" zei de driver. Bizar! Foto's maken liet ik nu wel helemaal uit m'n hoofd.

Volgens de lonely planet is Abyaneh meer dan 2,5 duizend jaar oud en daarmee een van de oudste nog bestaande nederzettingen in Iran. Het dorpje bestaat uit een reeks kleine rode huisjes van klei die tegen een berghelling zijn opgebouwd en waarvan sommigen al een paar honderd jaar oud zijn. We liepen door de smalle straatjes en alles voelde erg oud en traditioneel aan. Er waren weinig mensen op straat, af en toe kwam er iemand met een ezel of mand vol fruit langs. Auto's reden er niet en veel huizen hadden geen elektriciteit. Tijd leek hier wel stil te hebben gestaan. In de afgelopen decennia is het dorp langzaam in verval geraakt omdat veel mensen besloten naar een grotere stad te verhuizen en hun huis leeg hebben achtergelaten. We zijn in een aantal van de leegstaande woningen naar binnen gelopen, waar het een grote zooi was en de kleimuren langzaam begonnen in te storten. Zonde!
We hebben een heel rondje door het dorp gelopen en ik ben naar de top van een van de heuvels geklommen waarvan je een mooi uitzicht had over alle huisjes en de omliggende bergen.

Tabia en Lucas zouden na het bezoek aan Abyaneh met hun driver richting Esfahan rijden. Ik wilde weer terug naar Kashan dus besloot om eens het liften uit te proberen in Iran. Nadat ik de twee Duitsers had uitgezwaaid ben ik naar de overkant van de weg gelopen en stak m'n hand uit. De route hier was blijkbaar niet echt populair want er kwamen amper auto's langs. De meeste voertuigen waren vrachtwagens die niet stopten. Echt lang hoefde ik gelukkig niet te wachten tot de eerste auto voor me stopte. Het raampje werd geopend en binnen zaten twee mannen, wie ik vertelde dat ik naar Kashan wilde. Zij gingen ook die kant op maar vroegen geld om me mee te nemen. Ik had al eerder gehoord dat liften in Iran niet heel veel wordt gedaan en het gebruikelijk is wat te betalen. Ik wist zijn bedrag met de helft af te dingen en stapte in. De bestuurder was een rustige man maar de vent naast hem onwijs druk en luidruchtig. Hoewel hij amper engels sprak bleef die maar van alles vragen en grappen maken (dat maakte ik op uit zijn bulderende gelach). Hij had donker haar en een grote dikke snor, waardoor die me een beetje deed denken aan het filmkarakter Borat. We reden een andere weg dan op de heenweg, deze leidde meer door een woestijnachtig gebied. Aan de rand van Kashan stopten we en stapte de bestuurder uit. Borat ging achter het stuur zitten en gebaarde me naar voren te komen. Blijkbaar zou hij het laatste stuk naar het centrum rijden. Toen ik m'n gordel om wilde doen schreeuwde Borat van niet "Not in Iran!", gevolgd door een oorverdovende lach. Deze vent was echt gestoord. Maar ik kon er de lol wel van inzien en het was best grappig hoe hij slingerend over de weg reed en stopte en toeterde naar dames op straat.

Toen we eenmaal aankwamen en hem wilde betalen nam hij het geld niet aan en gebaarde me hem te volgen in een klein winkeltje. De eigenaar was blijkbaar zijn vriend en ik werd meteen verwelkomd met thee, die we buiten voor de deur opdronken. Al snel kwamen er nog meer vrienden bijzitten en werd het een gezellige boel. Een van de mannen nam me mee naar zijn kebab zaakje en gaf me gratis een broodje met het warme vlees. Zijn twee kinderen kwamen ook kijken en vonden mij heel interessant. Het dochtertje, dat een jaar of 6 moest zij geweest, ging naar buiten en kwam even later terug met een bloemetje dat ze speciaal voor me had geplukt. Hartverwarmend! Ik vouwde een kraanvogeltje voor d'r en heb iedereen bedankt en gedag gezegd. Wat een lieve mensen toch overal!

In de avond heb ik de bazar bezocht, wat een enorm complex van gangen vol winkeltjes en kraampjes is. De bazar was volledig overdekt en het plafond bevatte op op sommige plekken prachtige metershoge koepels. Ik ben een klein antiekzaakje in gelopen dat vol met oude troep stond en de eigenaar met een van z'n klanten stond te schreeuwen, blijkbaar was er onenigheid. Ik kocht een aantal oude munten en bankbiljetten uit Iran, Irak en Afghanistan, souvenir uit landen waar ik waarschijnlijk niet snel zou komen.

Terwijl ik verder wandelde door de bazar werd ik aangesproken door een van de verkooplui. Hij wees naar het plafond, waar in een van de grote koepels een paar raampjes zaten, en zei "Want to go up? 5000 tomen" (de onofficiële naam voor geld, wat feitelijk gewoon Iraanse reaal is met een 0 minder). Deze vent liet zich gewoon omkopen om mij naar boven te brengen! Ik wist af te dingen naar 2500 tomen en volgde hem door een aantal smalle steegjes in de bazar tot we bij een gesloten deur kwamen. Met een bos sleutels opende die de deur en we liepen een trap op. Nog twee gangen en een metalen hek verder kwamen we uit een bij een ladder dat naar een luik in het plafond liep. Ik klom omhoog en kroop door het luik waarna ik om me heen keek, we stonden boven op de bazar! Ik kreeg tien minuten om rond te lopen en klauterde over de koepels en gluurde door de kleine openingen. Beneden kon je de mensen zien die aan het winkelen waren en het voelde vreemd indringerig om ze zo te bespieden.

Na terugkomst van de bazar raakte in het hostel aan de praat met de eigenaar, Farash. Een jonge gast met een perfect Engels accent en onwijs sarcastische humor. Ik kon het gelijk goed met hem vinden en hij nodigde me uit samen met twee van zijn vrienden, die ook in het hostel werkten, wat te gaan drinken in een cafe. Alle drie de jongens waren erg open en kwamen heel westers over, totaal niet zoals veel Iranezen die ik eerder heb ontmoet. We hadden een aantal interessante gesprekken en Farash zei dat hij het altijd veel beter kon vinden met Europeanen dan met mede Iranezen. Puur om het feit dat wij een stuk meer open minded denken. Hij hoopte in de toekomst naar Europa te kunnen verhuizen, maar voor iemand uit Iran is het lastig om een verblijfsvergunning te krijgen. Hoewel het land allesbehalve ideaal is om te wonen, komen de inwoners niet in aanmerking voor de titel 'vluchteling' en is emigreren niet zo eenvoudig.

Geschreven door Milan