Vandaag stond de tweede van de drie bergpassen op de planning: de Cho La pas. Volgens de gidsen in Gokyo een wandeling van ruim 8 uur, waaronder een stuk over ijs. Dat zou een pittig dagje worden.

Toen ik om 7 uur vertrok was het nog zo mistig dat ik amper 20 meter voor me uit kon zien. Een beetje link, aangezien je het pad dan wellicht kon kwijtraken. Maar met de digitale kaart op mijn telefoon, die met gps mijn positie trackt, kon ik zelfs in de Himalaya nog vrij makkelijk alle paden en routes vinden. Ik vertrouwde er dus op dat het goed zou komen.

Voor het eerste deel van de route moest ik de Ngozumpa gletsjer oversteken. Voor wie dit niet precies weet; een gletsjer is een grote ijsmassa die wordt gevormd op een berghelling en bestaat uit bevoren neerslag die zich langzaam opstapelt. In de loop van duizenden jaren wordt deze laag bevroren neerslag steeds dikker en veranderd onder zijn eigen gewicht in massief gletsjerijs. Doordat er constant kleine stukjes van de gletsjer smelten beweegt hij heel langzaam bergafwaarts en kunnen er opening en spleten in het ijs ontstaan. Dit is een gevaar bij het oversteken van een gletsjer aangezien de spleten tientallen meters diep kunnen zijn en je daar absoluut niet in wil vallen.

De Ngozumpa gletsjer, aan de voet van de Cho Oyu, is met 36 kilometer de langste gletsjer in de Himalaya. De route vanaf Gokyo loopt recht over de gletsjer, die op dit punt bijna een kilometer breed is. Door afbrokkelend steen is de gletsjer voor een groot deel bedekt onder puin en kun je hem dus gemakkelijk oversteken. Om in de gletsjer te komen moest ik eerst een stukje afdalen, het ijs ligt namelijk lager dan de omringende grond. De laaghangende mist bleef goed hangen in de verlaagde gletsjer, wat de wandeling hier een beetje spookachtig maakte.

Eenmaal buiten de gletsjer leidde het pad langzaam bergopwaarts, richting de Cho La pas. De constante stijging was vrij vermoeiend en de felle zon brandde in m'n nek. Verbranden gebeurt hier hoog in de bergen snel, wat misschien raar lijkt gezien de kou. Maar het sneeuw en ijs op de bergtoppen weerspiegelt veel zonlicht waardoor ik me constant moest insmeren.
Om wat extra energie te krijgen heb ik m'n ipod aangezet. Let's go! Naarmate ik vorderde kwam ik steeds dichterbij de berg die ik moest oversteken. Maar hoe ik ook voor me uit keek en het pad probeerde te voorspellen, ik zag niet waar de pas zich bevond. De berghelling liep super stijl omhoog, hoe moest ik hier ooit omhoog zien te komen?

Gelukkig bleek dat er wel degelijk een pad was, maar eenvoudig was het niet. Puin en losse stenen lagen over de hele bergwand verspreid en het pad liep recht omhoog, dwars door het puinveld. Klauterend met zowel handen en voeten bewoog ik mezelf langzaam naar boven, af en toe uitglijdend over een losse steen. Ik was de enige in de bergpas en dat was maar goed ook. De rotsblokken die ik hier en daar per ongeluk los schopte hadden een reëel gevaar geweest voor iedereen die onder me klom.

Na ruim een half uur door het puin te hebben geworsteld kwam ik op de top van de pas, waar me dit keer geen geweldig uitzicht over de bergen stond te wacht, maar iets wat bijna net zo spectaculair was. Aan de andere kant van de pas lag een enorm ijsveld, dat zich voor honderden meter uitstrekte de andere kant op. Een mini gletsjer, bovenop de pas. Om verder te komen moest ik deze oversteken. In Gokyo had ik stijgijzers van een andere backpacker overgekocht, die nu goed van pas kwamen. De voetzolen met metalen punten aan de onderkant bieden houvast in het glibberige ijs. Nadat ik de stijgijzers onder m'n schoenen had gebonden klom ik het ijs op en begon aan de wandeling over de gletsjer.

Drie jaar geleden heb ik in de alpen een Alpine klimcursus gevolgd van een week, waarin we veel over gletsjers hebben gelopen en klimtechnieken hebben geleerd. Nu ik hier liep kreeg ik daar weer even flashbacks van. De gletsjer hier liep gelukkig vrijwel horizontaal en was dus een stuk makkelijker en minder eng dan die ik in de alpen had beklommen. Aan de andere kant was ik nu wel in m'n eentje en moest ik goed zoeken naar het pad. Ik kon wat sporen van andere klimmers zien dus die ben ik gevolgd. Na een half uurtje op het ijs hield de gletsjer plotseling op. De ijslaag maakte hier ineens een 90 graden omslag in een loodrechte afgrond van zeker 20 meter. Hier kon ik maar beter niet afdalen...

De kaart op m'n telefoon redde me weer en vertelde me dat de route naar rechts liep en daar parallel aan de bergwand van de gletsjer afliep. Het ijs vermengde zich hier met rots wat de route wat gecompliceerder maakte. Er was nog te veel ijs om de stijgijzers af te doen maar te weinig om een makkelijke voetsteun te vinden. Schuifelend over een smalle richel ijs lukte het me langzaam de gletsjer af te komen. Opnieuw bedacht ik me hoe lastig het moest zijn als hier in het hooseizoen tientallen mensen tegelijk van beide kanten willen passeren, dat moet een chaos zijn.

De laatste twee uur van de tocht van vandaag bestond alleen maar uit dalen, dus vrij simpel. Onderweg zag ik een aantal grote roofvogels, die bijna op ooghoogte langsvlogen. De top van de indrukwekkende Ama Dablam (6812 m) stak duidelijk af tegen de rest van de lagere bergen.
Van een hoogte van 5368 meter in de Cho La pas ben ik afgedaald tot 4830 meter, waar het dorpje Dzonglha lag. Dit was feitelijk niet meer dan 4 huizen en een lodge, waar ik opnieuw weer de enige gast was. Gezellig! Veel maakte het me niet uit, ik was blij dat ik de pas goed was doorgekomen. Hoewel prachtig en indrukwekkend, was de wandeling ook wel een beetje spannend geweest.

Geschreven door Milan