De maand in Mongolië is voor m'n gevoel super snel gegaan. We waren constant onderweg, eerst een tour naar het westen, toen naar het zuiden, zonder echt een pauze. Lange dagen, veel rijden en lopen, overnachten in gers, divers eten. Allemaal super leuk, maar wel vrij intensief. Toen ik terug kwam in Ulaanbaatar was ik dus wel toe aan een paar dagen rust.

Ik had nog vier dagen voor ik de trein naar China zou nemen, dus genoeg tijd om een beetje te relaxen. Helaas ben ik niet zo goed in niks doen, dus uiteindelijk heb ik nog best wat gedaan.

Allereerst een bezoekje aan de zwarte markt, waar ik veel over had gehoord. Op zich een gewone markt, niks illegaals, maar wel super groot, en veel traditionele Mongoolse spullen variërend van kameelharen kleding tot zadels voor paarden en van oude Russische bankbiljetten tot hele gers. Hier kan je je prima een middag vermaken met rondlopen en prijzen afdingen van de verkopers.

Een andere bezienswaardigheid die nog op m'n lijstje stond was het reusachtige Khingis Khan beeld. In 2006 is dit beeld gebouwd door een private investeerder, zomaar, als eer aan de "grote leider". Het beeld staat zo'n 30 kilometer buiten Ulaanbaatar, in the middle of nowhere, vlak naast de snelweg. De enige manier om er te komen is met een taxi of tourorganisatie. Daar had ik niet zo'n zin dus ben ik met de bus naar het dichtstbijzijndste dorp gereden en vanaf daar gelift naar het beeld.

Het beeld is 40 meter hoog en helemaal van roestvrij staal, met een glanzende zilverkleurige coating. Via een lift kan je het beeld in, waarna je op de kop van Khingis z'n paard kan staan. De Mognolen zijn heel trots op het beeld en Khingis Kahn in het algemeen. Zijn portret is te vinden op de bankbiljetten en menig bier- en vodkafles. In het centrum van Ulaanbaatar staat een imposant beeld van hem en zowel het vliegveld als vele hotels en winkel zijn vernoemd naar Khingis. De mongolen hebben niet zo veel imposante bekendheden, dus Khingis Khan is een van de weinige dingen waar ze echt trots op kunnen zijn. Best wel bizar, als je bedenkt dat deze 'held' eigenlijk een moordende krijger was die hele volkeren veroverden of uitroeiden.

In het museum onder het Khingis beeld werd duidelijk uitgebeeld hoe de Mongolen in de 11e en 12e eeuw grote delen van Europa en Azie veroverden. Onder leiding van Khingis werden de verschillende volkstammen in Mongolië herenigd en langzaam werd het Mongoolse rijk gesticht, wat tot ver buiten de grenzen van het huidige Mongolië reikten. Wat ik zelf niet wist, is dat dit Mongoolse rijk op het hoogtepunt het grootste wereldrijk op 1 landmassa was, in de hele geschiedenis van de mens. Van het zuiden van China tot het noorden van Rusland tot de huidige Balkanlanden. Allemaal deel van dit rijk, wat voor twee generaties standhield, waarna het uiteen viel.

De laatste dag in Ulaanbaatar ben ik naar het Ghandan klooster geweest, in het centrum van de stad. Dit Tibetaanse klooster is een van de weinigen in Mongolië die de 'zuivering' van de Russen heeft overleefd. Tijdens de communistische periode was Mongolië grotendeels door Rusland bezet, die vond dat religie een overbodig verschijnsel was. Waarom zou je een god nodig hebben, als de grote leider in alles zou voorzien? Vrijwel alle Boedhistische kloosters in Mongolië zijn daarom onder het communistisch gezag verwoest.

Het Ghandan klooster is als een van de weinigen bewaard gebleven, ironisch genoeg omdat de Russen het gebruikten als bezichtingsklooster voor staatsbezoeken uit het westen. Zo hoefden ze niet toe te geven dat vrijwel alle klooster waren gesloopt.

Het klooster is vandaag de dag in goede staat en een mooie bezienswaardigheid in het midden van deze vieze en chaotische stad. De enorme goude Boeddha in de hoofdtempel is indrukwekkend, en veel mensen komen hier om hun gebed te doen, wat gebeurd door een rondje door de tempel te lopen en aan alle gebedswielen te draaien. De Russen hebben de Boeddha helaas niet met rust kunnen laten tijdens hun heerschappij. Het koperen beeld is omgesmolten tot kogels. De Boeddha die nu te zien is, is dus een replica, maar daarom niet minder mooi.

Savonds heb ik voor het eerst sinds mijn vertrek geskyped met het thuisfront, wat heel leuk was. Natuurlijk houd ik met iedereen contact via whatsapp, sms, email of facebook, maar een echt gesprek met video is toch wel even anders. Het was leuk om mama, Mark en Demi weer even te zien en op de hoogte te worden gebracht van alle ontwikkelingen thuis. Het reizen bevalt me super, maar soms mis ik de mensen thuis wel een beetje. Super leuk vond ik het dus, toen ik hoorde dat mama, Mark, Jorg en Demi in December naar Dubai komen, waar ik ze ga ontmoeten. Heb er al veel zin in!

Geschreven door Milan