Vandaag heb ik m'n eerste lange rit met de trein gemaakt: van Kazan naar Jekaterinburg, 1000 kilometer, ruim 16 uur in de trein. De trein vertrok sochtends om 5 uur en zou pas savonds laat aankomen.

Voor de meeste trajecten had ik een plek in de tweede klas geboekt. Hierbij slaap je in een kabine met 3 anderen. Twee stapelbedden aan weerszijden. De onderste twee bedden kunnen overdag als bank dienen en in het midden is een uitklapbaar tafeltje. In de derde klas zijn geen kabines, alles is open. Verder is de hoeveelheid ruimte en de grote van de bedden vrijwel gelijk. Het enige verschil is dus dat je in de tweede klas wat meer privacy hebt. Maar ook minder contact met mede reizigers.

Toen ik instapte sliep iedereen in de trein nog. De meeste mensen waren blijkbaar eerder opgestapt en hadden de nacht doorgbracht in de trein. Ik ben ook nog even gaan slapen, het was toch nog donker.

Rond 8 uur werd ik gewekt door de overenthousiaste en vrolijke provodnitsa. Dit is de vrouwelijke conductrice die de baas is in jouw wagon. Ze controleert je ticket, wijst je naar je kabine, houdt de trein schoon, verkoopt hapjes en drankjes en helpt je als je vragen hebt. De meeste Russische vrouwen die ik tot nu toe had ontmoet waren vrij bot en nors. Deze dame daarentegen praatte de oren van mn hoofd. Ik had vrij duidelijk gemaakt dat ik geen Russisch begreep en zij sprak geen woord Engels, maar dat weerhield haar niet te blijven kletsen en me ieder kwartier thee of koffie aan te bieden.

Mijn medepassagiers waren minder spraakzaam. Alle drie de Russen spraken geen Engels en deden ook geen poging tot. Dat lag niet alleen aan mij want onderling hebben ze ook geen woord met elkaar gewisseld. Gezellig.
Andere mensen om mee te praten kon ik ook niet vinden, de meesten verstopten zich in hun kabine. Ik kreeg een beetje spijt dat ik geen derde klas tickets had geboekt.

In ieder geval had ik nu wel genoeg tijd om mijn blogs bij te werken en het Russische landschap te bewonderen. Dat komt vooral neer op bomen, heel veel bomen. Kilometers lang rijd je door alleen maar bos, zonder een bouwwerk te zien. Af en toe passeer je meer of riviertje, maar that's it. In Nederland kan je je dat niet voorstellen.

Hoewel het pas half september is, is het hier al volop herfst. De bomen worden langzaam kaal en de bladeren kleuren geel en rood. De temperatuur is ook al flink gedaald en hoe noordelijker ik kom, hoe korter de dagen. De Russen kennen geen zomertijd, dus het is hier om 8 uur 's avonds al donker.

Onderweg stopt de trein meerdere malen. Soms op grote stations, soms in kleine gehuchten waar je niet dood gevonden wil worden. De stops duren tussen de 10 en 30 minuten en in die tijd mag je de trein even uit voor wat frisse lucht. Op de perrons proberen oude vrouwtjes je bontmutsen en sjaals aan te smeren en kun je vareniki (gestoomde broodjes met gehakt) en gedroogde vis kopen. Naast het spoor staan kleine winkeltjes, die al hun inkomsten van de treinreizigers halen. Binnen zijn flesjes drinken snacks, snoepjes en doosjes noodles te verkrijgen die je met heet water uit de samovar in de trein kan opwarmen.

Om 9 uur 's avonds had ik mn bestemming bereikt: Jekaterinburg.

Geschreven door Milan