Nog verder naar het noorden, zo’n 150 kilometer boven Chiang Mai, ligt het dorpje Pai. Volledig omringd door hoge heuvels en alleen bereikbaar met kleine minivans via slingerende bergweggetjes leek dit ons een mooie plek om even een paar dagen te relaxen na de gekte van Songkran en van de natuur te genieten. Na een 3 uur durende achtbaanrit (na de 20e haarspeldbocht ben ik de tel kwijtgeraakt) kwamen we aan in Pai. Al snel hadden we door dat het dorpje misschien toch niet zo rustig en authentiek was als we hadden verwacht. Wat oorspronkelijk een klein markt dorpje was, bewoond door slechts een paar honderd mensen, is in de loop der jaren veranderd in een tourist trap. Het centrum bestond geheel uit restaurantjes, bars, souvenirwinkeltjes en hostels en je moest zoeken om een Thai te vinden tussen al de westerse toeristen. Een lichte teleurstelling, maar eigenlijk hadden we beter kunnen weten, Thailand is nou eenmaal een door toerisme overspoeld land.

Een ander vervelend iets was dat Roy zich ineens niet zo lekker voelde. We hebben een hostel gevonden waar hij de rest van de middag heeft geslapen. De volgende dag was niet veel beter en nadat we samen hebben ontbeten is hij weer terug naar bed gegaan. Ik heb een aantal blogs getypt maar verveelde me toen al snel en heb een mountainbike gehuurd. Het huren van een brommer was bijna even duur maar ik had eigenlijk gewoon wel weer zin een stukje ouderwets te fietsen, dat had ik al een poosje niet gedaan. Ik verliet het dorp en na een half uurtje fietsen kreeg ik toch een klein beetje spijt dat ik niet voor de brommer was gegaan. Het gebied rondom Pai is enorm heuvelachtig en de wegen super stijl. Goede workout dus!

Onderweg zag ik tot mijn verbazing ineens een olifant langs de weg in een soort stal. Ik stopte even om te kijken. De olifant zat met een ketting vast aan een houten paal en had weinig bewegingsruimte. Iets verderop zag ik er nog twee staan. Dit soort elephant farms komen best veel voor in Thailand. Speciaal voor de toeristen worden de beesten getemd, zodat die er (tegen forse geldbedragen) een ritje op kunnen maken. Lijkt leuk, maar veel toeristen hebben denk ik niet door hoe slecht sommige olifanten worden behandeld. Als tegenbeweging beginnen er steeds meer olifanten opvangen te komen, die slecht behandelde olifanten opnemen en verzorgen. Deze kun je als toerist ook bezoeken en daar mag je dan helpen met de olifanten wassen en de verblijven schoonmaken. Op zich een goed initiatief, maar de opvangcentra vragen hier minstens net zo veel geld voor als de elephant farms dus dat maakt het ook weer tot een toeristische business. Ik heb me dus maar helemaal afzijdig gehouden van alle olifanten.

4 kilometer ten zuiden van Pai stuitte ik op een oude metalen vakwerk brug. Deze brug (of eigenlijk de voorganger aangezien dit een replica was) is door Japan gebouwd in de tweede wereld oorlog voor het aanvoeren van goederen en wapens naar Birma, dat op dat moment onder Japanse bezetting was, net als grote andere delen van Zuid-azië waaronder Thailand. Birma had zich min of meer vrijwillig aangesloten bij Japan onder de voorwaarde dat Japan het land zou bevrijden van het Britse kolonialisme. Maar Japan was helemaal niet van plan Birma onafhankelijk te laten worden en gebruikte het land als front in het gevecht tegen India, dat ze maar al te graag wilden veroveren. De brug in Pai speelde hierbij een belangrijke rol als transporthub.

Ik ben over de brug gefietst en heb mijn weg vervolgd naar de Pai canyon, een reeks kale zandheuvels met steile kloven ertussen. Het was inmiddels avond en de zon begon onder te gaan, wat een mooi gezicht was vanaf de heuvels. Lange tijd heb ik zitten kijken tot ik me realiseerde dat ik ook nog het hele stuk moest terug fietsen. Nadat de zon eenmaal onder was werd het in een rap tempo donkerder en het laatste stukje naar Pai was het vrij lastig de weg te vinden. Bij een van de kleine souvenirwinkeltjes heb ik een ring voor Demi gekocht, waar de verkoper met een hamer en beitel het Thaise woord voor zus in graveerde.

Roy had zich de hele dag amper verroerd en ook de volgende dag voelde hij zich nog niet geweldig. Ik ben dus weer een stukje op mezelf gaan fietsen om een van de nabijgelegen watervallen te bezoeken zoals Tiana me had aangeraden (zij was een jaar eerder zelf ook in Thailand geweest). April is de warmste maand van het jaar in Thailand en de waterval was volledig opgedroogd. Na een kort stukje te hebben rondgewandeld en door 40 verschillende insecten te zijn gestoken ben ik maar weer terug gefietst en 's middags samen met Roy naar een zwembad in de buurt geweest, waar we wat verkoeling konden vinden. Roy voelde zich inmiddels wat beter en 's avonds zijn we zelfs wat gaan drinken in een van de bars.

Geschreven door Milan