Mitzpe Ramon is een dorpje midden in de Negev woestijn, dat de hele zuidelijke punt van Israël beslaat. De stad ligt boven op een plateau aan de rand van een grote vallei, de Maktesh Ramon. Flynn en ik hadden overnacht in een peperduur hostel en stonden de volgende ochtend vroeg op om de zonsopgang vanaf de rand van de vallei te zien. We zijn afgedaald langs een stijl pad, omringd door berggeiten en ibex, en vervolgens begonnen aan een wandeling door de krater. Het landschap hier was kaal, droog en vrij eentonig en de wandeling zelf niet bijzonder spectaculair. Flynn was gelukkig een leuke gesprekspartner met dezelfde droge, directe en soms wat grove humor als ik.
Toen we in de verte luiden knallen en dreunen horen begonnen we te grappen dat Israël weer eens met bommen aan het gooien was (de Gazastrook was nog geen 70 kilometer van ons verwijderd). Na een lange wandeling door de hete woestijn belanden we op de autoweg richting het zuiden. We besloten terug te keren naar Mitzpe Ramon en probeerden opnieuw een lift te krijgen. Ruim anderhalf uur hebben we gewacht, de een na de andere auto raasde voorbij, en uit lamlendigheid zijn we maar op de grond langs de weg gaan liggen. Uiteindelijk stopte er iemand en konden we mee terug rijden naar het dorp.

Onze volgende stop was een wat grotere stad verder naar het noorden, Be’er Sheva. Deze keer hadden we meer geluk met liften, al snel stopte er iemand voor ons. Het was een gezin Orthodoxe Joden (inclusief keppeltjes en pijpenkrullen) en ik werd achterin gepropt tussen de twee kinderen. Voor Flynn was geen plek meer, die is uiteindelijk met de bus gegaan waar een van de soldaten een kaartje voor hem kocht. De Joden waarmee ik in de auto zat waren muisstil en hoewel ik graag een praatje met ze had willen maken durfde ik niet de conversatie te starten. Daarnaast vermoedde ik dat ze wellicht niet eens Engels spraken.

In Be’er Sheva vond ik Flynn weer en samen hebben we door de stad gewandeld en gewacht tot we opgehaald zouden worden door een Couchsurfing host, die ons een hoop geld zou besparen op de peperdure hostels in dit land. Amihai, de jongen die ons kwam ophalen, bleek in een rolstoel te zitten want hij mistte zijn benen. Zijn busje was aangepast zodat hij toch auto kon rijden, alles werd met de handen bediend. Flynn en ik waren een beetje verbaasd door deze eerste indruk en de situatie werd nog vreemder toen die ons in zijn huis liet. Hij bleek in een soort kraakpand te wonen wat vooral als bar en muziekruimte werd gebruikt. De rest van de avond kwamen er vrienden van hem langs die in een band muziek kwamen spelen, wat op zich cool was, maar eigenlijk was ik erg moe en wilde gewoon naar bed. Amihai begon ons drank en drugs aan te bieden, wat de situatie alleen maar ongemakkelijker maakte. Hij bedoelde het vast goed, maar ik zat daar niet echt op te wachten. Uiteindelijk zijn we naar bed gegaan, een oud matras boven op een vliering tussen de stapels bouwmaterialen en andere rotzooi.

De volgende ochtend vertrokken we uit Be’er Sheva. De stad had niet zo veel bezienswaardigheden en we zaten er niet echt op te wachten nog een nacht bij Amihai te slapen. We namen een bus naar Arad, een stad richting het oosten. Flynn liet me luisteren naar zijn drum n bass muziek, wat ik eigenlijk maar een beetje suf vond vergelen met de hardstyle die ik luister, maar dat vond hij weer vreselijk.
In Arad hadden we ook een couchsurfer gevonden, een meisje genaamd Shira, die ons kwam ophalen op het station. We zagen vrijwel niemand terwijl we door Arad reden. Volgens Shira was het een klein stadje met veel streng gelovigen. Het was vandaag vrijdag en de Shabbat, de Joodse rustperiode die duurt van vrijdagavond tot zaterdagvond, zou bijna beginnen. Gek genoeg zag ik op meerdere winkels cyrillische tekens. Na de val van de Sovjet-Unie zijn er veel Joodse Russen naar Israël getrokken, vertelde Shira, waarvan de meesten zich in Arad hebben gevestigd. Deze Russische gemeenschap spreekt slecht of geen Hebreeuws waardoor alles ook in het Russisch wordt afgebeeld.

We werden hartelijk verwelkomd bij Shira thuis. Ze was een rustig en vriendelijk persoon en erg geïnteresseerd in onze beiden reisverhalen. Oorspronkelijk kwam ze uit Tel Aviv maar ze had even genoeg van de grote stad en was naar Arad verhuisd om samen met een vriendin een sieraden winkel te beginnen. Hoewel het stadje streng gelovig was, was zij dat zelf helemaal niet, zoals veel jongeren in Israël tegenwoordig, vertelde ze. Een beetje vergelijkbaar met ons hier in west europa.
Omdat het Shabbat was werd er vanavond het wekelijke wekelijkse Shabbat gebed gehouden, kabbalat Shabbat. In de strenge orthodoxe kringen mogen deze gebeden alleen door mannen en kinderen worden bijgewoond, vrouwen dienen thuis te blijven. Shira raadde ons aan het gebed te bekijken, maar mocht zelf dus niet mee. Flynn en ik gingen op pad maar raakten al snel verdwaald. Gelukkig zagen we een aantal Joodse mannen over straat lopen, volledig in het zwart gekleed, met een grote ronde hoed en lange jas. We volgden ze en kwamen zo uit bij de Synagoge. Aarzelend bleven we voor de deur staan, mochten we hier wel zo maar naar binnen? Wij waren overduidelijk niet Joods. Dat bleek geen probleem te zijn want we werden hartelijk verwelkomd en kregen een keppeltje uitgereikt dat we op ons hoofd moesten plaatsen. We gingen op een van de houten banken zitten terwijl de ruimte zich steeds verder vulde met Joodse mannen. Ze begonnen allemaal in het Hebreeuws te zingen waarna er omstebeurt uit de Tora werd voorgelezen. Er bleek geen logica te zitten in het bepalen wie er aan de beurt was met voorlezen en telkens stond er iemand anders op in een willekeurig deel van de zaal. Het hele proces werd niet door een rabijn of hoofd geleid, maar de mannen namen zelf initiatief. De gene die aan de beurt was stond op en begon zijn bovenlichaam ritmisch naar voren te schudden, op de maat van het gebed of vers. Na iedere 5 a 6 personen werd er weer een gezamenlijk lied gezongen. De man naast mijn hield me een Tora voor zodat ik mee kon zingen maar uiteraard begreep ik de Hebreeuwse tekens niet. Ik kon aan Flynn zien dat hij de hele situatie vrij ongemakkelijk vond dus na een half uur zijn we stiekem de Synagoge uit geslopen. Weer ene bijzonder ervaring er bij!

Geschreven door Milan