Een reis door Jordanië is natuurlijk incompleet zonder haar meest bekende en geprijsde bezienswaardigheid te hebben bezocht: Petra! Deze uit de rots gehakte stad is ruim 2300 jaar oud en staat tegenwoordig op de lijst van zeven moderne wereldwonderen. Jordanië gebruikt Petra als must-see om toeristen naar haar land te lokken en bij de aankoop van een visum kun je voor weinig gelijk een pas kopen die je gratis toegang verschaft voor veel bezienswaardigheden, waaronder Petra. Ik was ook in het bezit van zo’n Jordan pass en ging nu onderweg naar het zuiden. Dat het openbaar vervoer niet veel soeps in Jordanië was had ik al eerder gemerkt maar de reis van vandaag sloeg alles. Ik heb vijf verschillende busjes moeten nemen en ben met twee verschillende mensen mee gelift voor ik eindelijk in Wadi Musa kwam, het dorpje naast Petra. 120 kilometer, heeft me de hele dag geduurd, maar wel weer een avontuur en interessante mensen ontmoet. Tijdens een van de busritjes kreeg ik een kopje Arabische koffie van een medepassagier: pikzwart en super sterk, maar wel lekker. De man die me mijn eerste lift gaf was vrij apart, hij sprak amper Engels maar met gebarentaal vroeg die geloof ik of ik m’n okselhaar wilde laten zien. Ik was enigszins opgelucht toen ik bij hem uitstapte. De tweede lift was leuker, een stel jonge gasten die zaten te dollen en vroegen of ik een leuke Europese single vrouw voor ze kende. Bij aankomst in Wadi Musa ontmoette ik Mohammed, de Couchsurfer met wie ik had afgesproken. Hij had het druk en kon niet met me optrekken, maar ik kreeg daardoor wel mijn eigen appartement! Voor het eerst in lange tijd kon ik weer eens wat voor mezelf koken en na al die kebab en kip was ik wel weer toe aan wat groenten.

De volgende ochtend stond ik om 05:30 op en om 6 uur stond ik als allereerste bezoeker voor de ingang van Petra. Vanaf het bezoekerscentrum liep ik door de vallei richting de antieke stad. De zon stond nog erg laag en het was vrij fris, wat de wandeling door het halfduister iets spannends gaf. De heuvels in de verte kwamen steeds dichterbij en het pad daalde langzaam en werd steeds smaller, tot het eindigde in een hoge rotswand. Een spleet van nog geen 5 meter breed opende zich voor me in de rotsen, hier begon het dan: “Al Siq”, de schacht. Tektonische krachten hebben de rotsen hier duizenden jaren geleden door midden gespleten, waardoor er een smalle kloof is ontstaan die zich ruim een kilometer uitstrekt en als ingang dient naar de verborgen stad Petra. De wandeling door de Siq was indrukwekkend, met aan beide kanten de prachtige rode rotswanden die soms wel 180 meter hoog zijn. Op sommige plekken zijn overblijfselen van het aquaduct te zien die Petra van water voorzagen. De Nabateeërs, het volk dat Petra heeft gesticht, waren met het gebruik van aquaducten in zulke droge gebieden hun tijd ver vooruit. Raqmu, de oorspronkelijke naam van Petra, was hun hoofdstad en tegelijk ook een belangrijk kruispunt van handelsroutes tussen de Perzische golf en Damascus. Om de stad binnen te komen trokken de karavanen meer dan tweeduizend jaar geleden door dezelfde Siq als ik nu liep. De spanning en verwachting wat er aan het einde van de Siq zou liggen werd steeds groter en ik ging onbedoeld steeds sneller lopen. Het feit dat ik hier helemaal alleen liep, zonder enig geluid van andere mensen, maakten de setting alleen maar spannender.

Na een lange wandeling door de kronkelende Siq ging ik de zoveelste bocht om en plotseling had ik het einde van de schacht bereikt en stond ik oog in oog met Al Khazneh, “the treasury”. Deze prachtige uit de rots gehakte tempel is het iconische plaatje van Petra dat iedereen kent. Ik wist hoe het er uit zag en ik wist dat het zou komen, maar toen ik daar eenmaal stond was ik toch diep onder de indruk van dit bouwwerk. Het moment dat je de Siq uitstapt kom je terecht in een groot open dal met de 40 meter hoge rode rots tempel die recht voor je hoog boven je uit torent. Het effect van de plotselinge ruimte na de smalle Siq is overweldigend en ik kan alleen maar met verbazing om me heen staren. Ik draaide een rondje en kon niet geloven dat ik hier he-le-maal alleen was. Wat een ervaring!

Hoewel Al Khazneh als het hoogtepunt van Petra wordt gezien, is er nog veel meer te zien. Petra was een enorme stad en strekte zich uit over een gebied van meer dan 30 vierkante kilometer. Door de hele vallei zijn tombes en tempels te vinden, uitgehakt in de rotsen. Na de verovering van grote delen van het midden oosten door de Romeinen raakte Petra in verval en over de loop der eeuwen vertrokken de bewoners en veranderde de stad langzaam in een ruïne. Behalve de lokale bedouines wisten slechts weinigen van het bestaan van Petra en het was pas in 1812 dat de eerste Europeaan, een Switzerse reiziger vermomd als Arabier, de stad betrad en bekendheid creëerde in de westerse wereld. De ruïnes die nu nog te bezichtigen zijn, zijn slechts een schim van de grootsheid die hier ooit heerste, maar nog steeds indrukwekkend. Al wandelend door het gebied zie je talloze kleine grotten en tombes, metershoog in de rots uitgehakt. Het detail waarin de tempels en hun gravures zijn uitgehakt is ongelofelijk.

Ik besloot een van de hoge heuvels in het gebied te beklimmen en volgde een smal bergpad dat zigzaggend door de rotsen liep. De klim was behoorlijk zwaar en ik was dankbaar dat de zon nog steeds laag genoeg stond om in de schaduwen te kunnen wandelen. Op de top lag het “altar of sacrifice”, een openlucht altaar waar de Nabeteeërs dieren offerden aan hun goden. Vanaf hier kreeg je pas een goed idee van de gigantische schaal van de stad. Het uitzicht was adembenemend, rotsen en bergen overal waar je keek. De kleine graftombes leken overal aanwezig en ik kon meerdere tempels en zelfs een groot amfitheater zien. Beneden verschenen de eerste andere toeristen, helaas, ik had het rijk niet meer voor mijzelf. Ik daalde af aan de andere kant en kwam opnieuw uit bij Al Khazneh, die inmiddels omringd werd door hordes toeristen en schreeuwende locals die je een kamelenritje aan wilden smeren. Ik was blij dat ik zo vroeg was gearriveerd, dit massale gedrang zou de hele ervaring hebben verpest.

Vlug liep ik door, naar de andere kant van de vallei en begon daar aan de beklimming van een tweede heuvel. Hier liep geen pad en ik moest al klimmend zelf een weg banen om boven te komen. In de rotswand waren meerdere tombes die ik ben betreden. Sommigen hadden prachtige gekleurde lagen zandsteen aan de binnenkant. Anderen waren in het verleden duidelijk bewoond door bedouines en vertoonden zwarte plekken van kampvuren op het plafond. Na een flinke klauterpartij in de brandende zon (het was inmiddels flink warm) bereikte ik de top en bevond ik me boven op de rotsheuvels die de wanden van de Siq vormen, recht tegenover Al Khazneh. Vanaf hier had ik een perfect birds-eye-view over Al Khazneh, wat een stuk onder mij lag.

Van de restjes van mijn groentewraps die ik gister had gemaakt at ik mijn lunch boven op de heuvel en vervolgde toen mijn weg door het gebied. Meerdere malen kwam ik mensen ter paard en rondrennende kinderen tegen, lokale bedouines wiens families al eeuwenlang in dit gebied wonen. Het oprukkende toerisme heeft hun manier van leven drastisch omgegooid, gezien veel van de bedouines van de overheids moesten verhuizen om plaats te maken voor toeristen. Ook de kunstwerken in Petra zijn niet onaangetast gebleven door het massa-toerisme. Het gebied wordt vervuild met afval en langzaam kapot gelopen door de duizenden bezoekers. Transpiratie zorgt voor een opmerkelijke aantasting van de tempels. Alleen Al Khazneh is in de afgelopen tien jaar al 4 centimeter sediment kwijtgeraakt door de aanraking van bezwete handen.

De rest van de middag heb ik door het gebied gelopen en nog talloze bezienswaardigheden gezien, waaronder het indrukwekkende Ad Deir (“the monastery”), een grotere versie van Al Khazneh, aan de andere kant van de stad. Voor ik er erg in had was het 4 uur en bevond ik me al 10 uur in de stad! Mijn voeten waren inmiddels flink zeer gaan doen en ik begaf me richting de uitgang. Desondanks had ik het gevoel nog steeds maar een klein deel van Petra te hebben gezien, wat een enormiteit! Onbetwist een van de zeven wereldwonderen!

Geschreven door Milan