In februari heb ik in Iran twee weken gewerkt in een restaurant via Workaway, een website die reizigers een kans geeft om tijdelijk vrijwilligerswerk te doen in ruil voor een slaapplek. In Iran was me dat super goed bevallen dus daarom besloten Roy en ik om hetzelfde te doen in Thailand. Na een redelijk slapeloze nacht in de bus (de krappe stoelen boden weinig comfort en pas toen ik languit in het gangpad ben gaan liggen viel ik in slaap) kwamen we aan in de stad Krabi, in het zuiden van het land. Hier stapten we in in een minibusje dat ons naar het eiland Kho Lanta zou brengen. Onderweg werd de omgeving steeds wilder en begroeider en reden we dwars door jungleachtig natuurgebied. Van het vaste land verplaatste we ons naar het eiland met 2 kleine veerboten, die vol stonden met busjes vol toeristen, pakwagens met goederen en gewassen en zelfs een hele olifant.

Op Kho Lanta werden we afgezet bij het Clayzy house, het hostel waar we ons hadden aangemeld om vrijwilligerswerk te doen. Onze eerste indruk was niet al te best. Het hostel bestond uit verschillende losse hutjes van bamboe, die enkel met wat palmbladeren werden beschut van de buitenlucht. Het geheel zag er nogal onverzorgd en rommelig uit, niet zoals de meeste hostels waar we tot nu toe waren verbleven. We werden verwelkomd door de eigenares, een Britse vrouw, die samen met haar Thaise man, Neng, het hostel runde. We konden gelijk aan de slag en mochten Neng twee uur helpen met klusjes. Het hostel bleek geen stromend water te hebben en maakte gebruik van regenwater dat in een grote watertank was opgeslagen en met een pomp water omhoog pompte naar een tweetal douches en wc’s die sporadisch gebruikt mochten worden. De waterleidingen lagen slechts een aantal centimeter onder de grond en Roy en ik moesten de greppels dieper graven zodat de leidingen niet meer boven grond uitstaken. Het was vreselijk warm en benauwd op het eiland, nog warmer als in Bangkok, en we zweetten ons gek. Neng bleek een ongenuanceerde en chaotische vent te zijn die duidelijk geen idee had wat die aan het doen was. Hij was ongeduldig en begon al snel op ons te vloeken toen we naar zijn mening niet juist werkten. We hebben het werk afgerond en zijn vlug naar het strand gegaan, nog geen 50 meter van het hostel, voor een duik in het water.

’s Avonds hebben we met ander mensen van het hostel gepraat, een aantal daarvan verbleven ook als vrijwilligers en waren er al langere tijd. De muggen waren meedogenloos en aanwezig in grote getalen. Ondanks de deet spray werden we toch aan alle kanten gestoken, niet echt fijn als je je bedenkt dat veel muggen in Thailand het dengue virus dragen. Besmetting hiermee kan je ernstig ziek maken en geeft helse pijnen in spieren en gewrichten. Als preventie werd er iedere avond een groot vuur gemaakt van palmbladen die sterk rookten en zo hopelijk de muggen wegjaagden. Ieder bed was ook voorzien van een klamboe, maar zelfs met het muggennet werden we de volgende ochtend wakker met een aantal verse beten. Van 8 tot 11 hielpen we Neng weer met een aantal klusjes. Hij wilde een soort installatie op z’n pomp maken die het pompen automatisch zou stoppen wanneer het water onder een bepaald niveau zou komen. Hij had zelf geen idee hoe dat moest maar verwachtte wel van ons dat we dat wisten. Nadat we onszelf een aantal keer bijna hadden geëlektrocuteerd aan de slecht gemonteerde bedrading gaven we het op waarna Neng geïrriteerd werd en tegen ons begon te schreeuwen. Hij was met veel te veel dingen tegelijk bezig en maakte overal een zooitje van, geen wonder dat het hostel er zo armoedig uit zag.

Toen het werk er op zat hebben we ontbeten aan het strand en Neng gevraagd of we zijn brommer mochten huren voor een ritje. Dat was oke en we vertrokken met z’n tweeën, op weg naar het noorden van Kho Lanta, waar een aantal grotten schenen te zijn. We waren nog geen half uur op pad doen de achterband spontaan ontplofte. We zaten op een smal zijpaadje en moesten een heel stuk teruglopen voor we bij een restaurantje aankwamen. Zij boden aan iemand te bellen die onze brommer terug kon brengen maar vroegen daar wel een achterlijk bedrag voor. We sloegen het aanbod af en probeerde langs de weg een lift te krijgen. Een andere man stopte voor ons en wilde ons en de brommer wel meenemen, uiteraard ook niet gratis, maar in ieder geval al een stuk goedkoper.

We brachten de brommer naar een reparatiezaak in de buurt bij ons hostel en de monteur liet zien dat zowel de binnen als buitenband kapot waren. Neng, die we inmiddels op de hoogte van ons ongeval hadden gebracht, verwachtte dat wij de gehele reparatie zouden betalen. Dacht het niet! Dit was niet onze schuld, die binnenband moest al lang versleten zijn geweest. Dit was gewoon oplichterij. Roy en ik gingen fel tegen hem in en Neng werd steeds bozer en begon te schreeuwen en schelden. Aan zijn manier van praten bleek dat hij behoorlijk dronken was, iets wat blijkbaar regelmatig voorkwam volgens de andere jongeren in het hostel. Na een lange discussie schreeuwde Neng dat we de volgende dag moesten vertrekken uit het hostel en eerlijk gezegd waren we daar niet zo rouwig om. Het primitieve huttenkamp beviel ons totaal niet en het werk was zwaar en niet leuk. Daarnaast hadden we ook niet zo’n zin dengue korts op te lopen en iedere dag dat we ons in dit muggenmoeras bevonden werd de kans daarop groter. Onze Workaway ervaring in Thailand was helaas dus maar van korte duur, jammer!

Geschreven door Milan