Na het relatief rustige en relaxte Udaipur was Jaipur weer een grote chaotische stad vol drukke straten en schreeuwende mensen. Na het inchecken en een vlug ontbijt van zoetige koekjes in een cafeetje zijn we het centrum in gegaan. Toen ik zag dat er een metro was werd ik enthousiast, eindelijk een stad in India met een modern transportmiddel! Dat enthousiasme werd al gauw minder toen we er achter kwamen dat er slechts 2 haltes waren en de rest van de lijn nog niet af was.
Een rickshaw bracht ons de rest van de rit naar het centrum, waar we het Jantar Mantar observatorium hebben bezocht. Dit openlucht astronomie observatorium is een van de grootsten in zijn soort ter wereld. Gebouwd in de 18e eeuw en voor zijn tijd erg modern en nauwkeurig. De verschillende bouwwerken in het observatorium maken gebruik van de stand van de zon om de tijd, datum en beweging van verschillende hemellichamen te bepalen. De grootste zonnewijzer was bijna 30 meter hoog en geeft met een precisie van 2 seconden de tijd weer. De schaduw die de wijzer projecteert op de enorme schaal beweegt met een zichtbare 1 mm per seconde. Er waren nog veel meer kleinere zonnewijzers, die allemaal onder net een andere hoek waren gebouwd, om verschillende planeten en sterrenbeelden waar te nemen. Super interessant en indrukwekkend!

Het Indische eten, wat ons in de eerste week zo goed had gesmaakt, begonnen we nu wel een beetje zat te worden. Vrijwel alle gerechten bestaan uit een curry, dhal of andere sausachtige substantie die je met brood moet eten. We waren wel weer toe aan wat groenten (die niet tot pap was gekookt) en iets waar je op kon kauwen. In het hostel ontmoetten we twee Chinese meisjes, Becky en Meimei, die onze mening deelde en wel weer toe waren aan een kop noedels. Ze vertelden dat er in Jaipur wel een super lekker drankje verkrijgbaar was genaamd Lassi. De volgende ochtend namen ze ons mee naar een klein winkeltje die naar zeggen de lekkerste Lassi in India maakt. Het drankje bleek een soort gezoete romige melk/yoghurt te zijn. Roy en ik, als echte Hollanders die we zijn, misten de Nederlandse melk enorm en waren meteen verkocht toen we de Lassi proefden. De yoghurt drank werd vers gemaakt in de winkel en we zagen hoe de eigenaar in een grote ketel de Lassi omroerde boven een vuur. Na de eerste beker bestelden we er gelijk nog een en over de rest van ons verblijf in India was dit voor zeker ons favoriete drankje.

Becky en Meimei vertelde dat er in Jaipur een grote bioscoop was, Rajmandir. Het gebouw, dat uit de jaren 70 stampt, is een van de oudere bioscopen in India en ziet er uit als een traditioneel theater. Samen met de Chinezen zijn we naar de bioscoop gegaan, waar slechts 1 film werd gedraaid. Van binnen was het gebouw nog mooier, met rode vloerbedekking en grote gordijnen en kroonluchters. De film bleek volledig in Hindi te zijn zonder ondertitels en ook nog eens behoorlijk saai. Desondanks was het cool om in de grote bioscoopzaal te zitten die meer aanvoelde als een enorm theater. En Roy en ik hadden ook veel lol met het nasynchroniseren van de film naar eigen fantasie, waardoor we op een interessante verhaallijn uitkwamen.
Na de film zijn we samen op zoek gegaan naar een supermarkt, waarvan we er nog geen een hadden gezien in heel India. Tot onze verbazing was er wel een in Jaipur en hebben we ingrediënten gekocht voor het avondeten. Meimei had Chinese kruiden van thuis meegenomen waarmee we noodles hebben bereid. Na alle Indische derrie van de afgelopen weken smaakte dit zo goed! Ik mist het Chinese eten.
's Avonds hebben we in het hostel spelletjes gespeeld met Becky en Meimei. Ik was bijna vergeten hoe direct (en soms bijna grof) de Chinezen kunnen zijn, iets wat ik wel kan waarderen. Hun gevoel voor humor is soms wat vreemd, maar ik kan er wel om lachen.

Over twee dagen zou Holi plaatsvinden, de jaarlijkse nationale feestdag waarbij iedereen de straat op gaat om elkaar met poederverf te bekliederen. Wij besloten om In Jaipur te blijven voor het feest, maar veel andere toeristen gingen naar Pushkar, een dorp niet ver van Jaipur. Volgens andere mensen was dit een mooie plek met een relaxte sfeer, dus besloten we een dagtripje te maken, de dag voor Holi.
Een drie uur durende busrit nam ons naar Ajmer, vanwaar we een andere bus namen voor het laatste stukje naar Pushkar. We aten een enigszins verlaat ontbijt (het was inmiddels bijna 1 uur) in een veganistisch restaurantje. Die zijn er veel in India. Veel Indiërs zijn vanuit hun geloofsovertuiging vegetarisch of veganistisch. Het Hindoeïsme stelt dit niet verplicht maar ontmoedigt het doden van dieren voor consumptie wel. In veel steden was het soms dus lastig om een stukje vlees te vinden. En vaak had je alleen keus uit kip of lam. Koeien zijn heilig voor de hindoes en door de vele moslims in India is er ook nergens varken.
Becky en Meimei, die met ons mee waren, bleken expert in origami te zijn en tijdens het ontbijt leerden ze me een aantal nieuwe vormen zoals een papieren hart, lelie en een sterretje van een rietje.

Pushkar bleek inderdaad een klein dorpje te zijn rond een meer, waar geen auto's waren toegestaan. Dat maakte de plek lekker rustig, ondanks het feit dat het volgepropt met toeristen was, met name het type hippie. We hebben een rondje om het meer gelopen, wat "heilig" bleek te zijn. De kades om het meer mochten we dus alleen blootsvoets betreden (stenen waren gloeiend heet door de zon) en het water zelf mochten we al helemaal niet aanraken. Tegelijkertijd dreef er wel allerhande afval in het meer en liepen er willekeurig koeien langs die hier en daar hun uitwerpselen achterlieten, maar dat was blijkbaar geen probleem.
Hoewel het kleurenfestijn eigenlijk pas morgen begon waren er nu ook al wat kinderen op straat die met het poeder speelden en we kregen een aantal vegen op ons gezicht. Na een heel rondje om het meer kwamen we uit bij een tempel waar een van de priesters mensen heiligden aan het water. Hij wenkten ons naderbij en we namen plaats aan de rand van het meer. Hij prevelde wat gebeden die we moesten nazeggen waarna we een handje bloemblaadjes in het meer moesten gooien en onze handen moesten wassen. Ik moest de namen van mijn naaste familieleden opnoemen en kreeg een stip verf met rijst op m'n voorhoofd. Hij eindigde met een touwtje om m'n pols te binden die ik onder geen beding zelf mocht losmaken (in een gefrustreerde bui heb ik dat twee weken later toch gedaan, dus waarschijnlijk zijn alle heilige spreuken te niet gedaan). India zou India niet zijn als de priester op het eind niet om geld had gevraagd en ik heb een kleine donatie gedaan (wat volgens hem uiteraard bij lange na niet genoeg was).

Na een lunch/avondeten zijn we rond 7 uur naar een klein pleintje in een van de straten van Pushkar gelopen, waar de openingsceremonie voor Holi zou worden gehouden. In het midden van de straat was een enorme berg hooi geplaatst, die bedekt was met doekjes, bloemenkransen en andere versiering. Cirkels van gekleurd poederverf lagen om de hooiberg, ter versiering en om de mensen op afstand te houden. Echt groot was deze afstand niet, misschien 3 meter, en aan de grootte van de hooiberg te zien leek me dit een enigszins gevaarlijke onderneming, zoveel mensen zo dicht bij een vuur. De Indiërs leek het niks uit te maken en ze begonnen aan de ceremonie waarbij werd gezongen en bloemenkransen werden uitgedeeld. Van verschillende kanten werden kleine brandende fakkels van papier in het hooi gegooid en in no time stond de hele baal in de fik, wat voor een metershoog vuur zorgde. Ik kreeg gelijk wat betreft de afstand tot het vuur. De enorme hitte deed de mensenmassa achteruit deinzen, wat nog niet zo makkelijk ging in het smalle straatje dat veel te vol stond. De situatie werd een chaotisch geheel van duwen en trekken en op het hoogtepunt begonnen mensen ook nog eens vuurwerk af te steken van de daken. Becky en ik konden gelukkig dekking zoeken achter een stenen muurtje, waar de hitte een stuk dragelijker was. Terwijl het vuur langzaam kleiner werd begonnen Indiërs naar voren te rennen om stukken brandend as op te scheppen, om hun eigen "heilige" vuurtje te hebben. Mensen begonnen zich weer op het plein te verzamelen en uit het niets was er ineens een band met trommels en werd er muziek gemaakt en uitbundig gedanst. Het vuurwerk ging onverminderd door en we stuitten op Roy, die net een stuk vuurwerk in z'n nek had gekregen. Wat een gekkenhuis! Aan de ene kant cool en uniek om mee te maken, maar aan de andere kant ook wel een vrij gevaarlijke chaos. Indiërs zijn zo ongeorganiseerd en ik had het gevoel dat zo'n evenement als dit flink fout had kunnen gaan. Nog geen maand later las ik online over een vuurwerkongeluk in het zuiden van India. Een opslagplaats vol vuurwerk (waar helemaal geen vergunningen voor waren dus eigenlijk illegaal) ontplofte tijdens een festival waarbij meer dan 100 mensen om het leven kwamen. Ongelofelijk triest, maar best begrijpelijk als je ziet hoe slecht alles geregeld is. Veiligheid doet er voor de Indiërs blijkbaar niet zo toe want er gebeuren regelmatig grootschalige ongelukken. Slecht georganiseerde evenementen in te kleine plekken leiden tot chaos waarbij mensen worden platgedrukt en om het leven komen. Op verschillende evenementen in 2011, 2013, 2008 en 2005 sterven respectievelijk 100, 115, 220 en 300 mensen in een samengedrukte mensenmassa. Geen land waar ik graag zou wonen, dat India.

Geschreven door Milan